Mario Del Monaco: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
mNie podano opisu zmian |
m Krzysztof 13 przeniósł stronę Mario del Monaco do Mario Del Monaco: oficjalne nazwisko |
(Brak różnic)
|
Wersja z 13:31, 25 maj 2014
Miejsce urodzenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Gatunki | |
Strona internetowa |
Mario del Monaco (ur. 27 lipca 1915 we Florencji – zm. 16 października 1982 w Mestre) – włoski śpiewak operowy, tenor, uważany za jednego z najwybitniejszych artystów operowych XX wieku.
Biografia
Del Monaco urodził się w muzykalnej, dobrze sytuowanej rodzinie urzędnika państwowego. W dzieciństwie wiele podróżował – spędził pierwsze cztery lata we Florencji, następnie w Cremonie i Pesaro. Naukę muzyki rozpoczął od gry na skrzypcach, jednak naukę w konserwatorium w Pesaro podjął w klasie śpiewu, w której studiowała także jego przyszła partnerka sceniczna Renata Tebaldi. Dzięki wygranemu konkursowi młodych talentów wokalnych dostał szansę debiutu w Teatrze im. Pucciniego w Mediolanie w 1940 r. Zagrał Pinkertona w Madame Butterfly i momentalnie zdobył sobie sławę jednego z trzech wielkich tenorów lat 50., obok Giuseppe di Stefano i Franco Corellego. Specjalizował się w repertuarze włoskim, grając na przestrzeni lat w teatrach Mediolanu, Neapolu i Werony oraz w Covent Garden m.in. :
- Turiddu w Rycerskości wieśniaczej, (Pietro Mascagni)
- Alfreda w Traviacie, (Giuseppe Verdi)
- kawalera des Grieux w Manon Lescaut, (Giacomo Puccini))
- Andreę Cheniera w operze pod tym samym tytułem, (Umberto Giordano)
- Radamesa w Aidzie, (Verdi)
- Don Josego w Carmen. (Georges Bizet)
- Manrico – tytułowy Trubadur (Verdi)
W 1946 r. odbył tournée po Ameryce Południowej, grając w Dziewczynie ze Złotego Zachodu i Mefistofelesie. Po swoim powrocie ponownie śpiewał Andreę Chéniera w La Scali oraz wystąpił w filmie kryminalnym Człowiek w szarych spodniach, w którym śpiewał kilka arii operowych. W 1950 r. po raz pierwszy zagrał Otella w operze Giuseppe Verdiego pod tym samym tytułem. Stał się on jego legendarną rolą Zagrał ją co najmniej 218 razy i został pochowany w kostiumie tego bohatera.
W lipcu tego samego roku znowu zaczął występować za oceanem, grając w San Francisco w Aidzie, a następnie cztery sezony występując w Metropolitan Opera. Wykreował w niej nową rolę Cavaradossiego w Tosce oraz Pollia w Normie. W 1959 r. zachwycił z kolei publiczność radziecką rolami Cania w Pajacach oraz Don Josego w Carmen. Otrzymał nawet Akademicką Nagrodę im. Lenina. W 1960 r. zagrał Samsona w Samsonie i Dalili w paryskiej Operze Garnier. W 1963 uległ poważnemu wypadkowi drogowemu pod Monachium, jednak w osiem miesięcy zdołał wrócić do pełni sił i ponownie wykonywać rolę Cavaradossiego.
Zakończył karierę w 1973 r. Ostatnim jego występem były oficjalne obchody stulecia urodzin Enrico Caruso.
Od 1941 r. był żonaty z sopranistką Riną Filippini. Jego syn Giancarlo jest reżyserem teatralnym.
Linki zewnętrzne
- ISNI: 0000000080837943
- VIAF: 4938562
- LCCN: n82099688
- GND: 124413668
- BnF: 119433843
- SUDOC: 02737937X
- NLA: 36549381
- NKC: jx20051111002
- BNE: XX1090901
- NTA: 071026894
- BIBSYS: 3071947
- CiNii: DA04097547
- PLWABN: 9810614846705606
- NUKAT: n2010167608
- J9U: 987007433704605171
- CANTIC: a10073097
- LNB: 000099550
- NSK: 000260857
- CONOR: 16800867
- BLBNB: 000175367
- KRNLK: KAC201714704
- LIH: LNB:Lux;=CJ
- WorldCat: lccn-n82099688