Królowie frankijscy: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Linia 17: | Linia 17: | ||
|| 457 – 481 || '''[[Childeryk I]]''' || |
|| 457 – 481 || '''[[Childeryk I]]''' || |
||
|- |
|- |
||
|| 481 – 509 || '''[[Chlodwig I]]''' || |
|| 481 – 509 || '''[[Chlodwig I]]''' || w 486 roku przeniósł stolicę do [[Soissons]], a w 508 roku do [[Paryż|Paryża]]<br>w 496 roku przyjął chrzest |
||
|} |
|} |
||
Wersja z 21:32, 13 mar 2021
Królowie frankijscy – władcy Franków.
Wcześni władcy Franków
Pierwsi władcy
- Askaryk i Merogais - najwcześniej (początek IV wieku) znani przywódcy nazwani wprost Frankami
- Mallobaudes - król (wódz) Franków z IV wieku piastujący również stanowisko komesa domestyków ("comes domesticorum")[1]
- Markomer, Genobaud i Sunno - wymienieni przez Grzegorza z Tours jako królowie (wodzowie) frankijscy z przełomu IV i V wieku
Królowie Franków Salickich
420 – 428 | Faramund | uważany za pierwszego króla Franków |
428 – 448 | Klodian | rezydował w Tornacum (obecnie Tournai), które pozostało stolicą Franków do 486 roku |
448 – 457 | Meroweusz | od niego wzięła nazwę dynastia Merowingów |
457 – 481 | Childeryk I | |
481 – 509 | Chlodwig I | w 486 roku przeniósł stolicę do Soissons, a w 508 roku do Paryża w 496 roku przyjął chrzest |
Królowie Franków
W 507 roku Chlodwig po zdetronizowaniu Chloderyka (władcy Franków nadreńskich) został wybrany również ich królem, a w 509 roku po pozbyciu się swoich kuzynów rządzących w Arras (Chararyk) oraz w Cambrai (Ragnachar, Ricchar i Rignomer) został jedynym władcą Franków.
Merowingowie (509–751)
509 – 511 | Chlodwig I |
Po śmierci Chlodwiga królestwo podzielono na cztery części:
Soissons | Paryż | Orlean | Metz i Reims | |
|
|
|
|
Chlotar I na krótko (558-561) przejął władzę we wszystkich frankijskich królestwach. Po jego śmierci państwo podzielono pomiędzy czterech jego synów:
Neustria | Paryż | Burgundia | Metz |
|
|
|
|
Chlotar II pokonał Brunhildę i zjednoczył królestwo. W 623 w celu obrony granic państwa, wydzielił swemu synowi Austrazję. Jego następca Dagobert I wydzielił królestwo Akwitanii w 629.
Neustria i Burgundia | Akwitania | Austrazja |
|
|
|
W 679 Teuderyk III zjednoczył ostatecznie państwo Franków
- Chlodwig IV 691–695
- Childebert III 695–711
- Dagobert III 711–715
- Chilperyk II 715–721
- Chlotar IV 717–720, rywal w Austrazji
- Teuderyk IV 720–737
- bezkrólewie 737–743; rządy majordoma Karola Młota (do 741) a następnie współrządy (741-743) jego dwóch synów Pepina Małego i Karlomana – również majordomów – bez króla
- Childeryk III 743–751
Karolingowie (751–855)
- Pepin I – 751–768; syn Karola Młota, majordoma państwa Franków.
- Karloman – 768–771; syn Pepina I; panował razem z bratem, Karolem I.
Imperium Karolińskie
- Karol I Wielki – 768–814; syn Pepina I, koronowany na cesarza w 800 r.
- Karol Młodszy – 800–811; syn Karola I; koregent
- Ludwik I Pobożny – 814–840; syn Karola I, koregent i cesarz od 813 r.
- Lotar I – 840-843; syn Ludwika I Pobożnego, koregent i cesarz od 817 r. (patrz niżej państwo środkowofrankijskie)
Po śmierci Ludwika I i sporze pomiędzy braćmi trwającym w latach 840-843, państwo Franków zostaje podzielone (traktat w Verdun z sierpnia 843 r.) pomiędzy synów Ludwika I na:
- państwo Franków Zachodnich - późniejsze królestwo Francji
- państwa Franków Środkowych - podzieliło się na królestwo Włoch oraz Królestwo Lotaryngii, które zostało zlikwidowane przez traktat w Meerssen;
- państwo Franków Wschodnich - późniejsze Święte Cesarstwo Rzymskie
Państwo zachodniofrankijskie | Państwo środkowofrankijskie | Państwo wschodniofrankijskie |
Po śmierci Ludwika V na króla Francji zostaje koronowany Hugo Kapet, hr. Paryża, rozpoczynając we Francji rządy dynastii Kapetyngów. PATRZ: Królowie Franków Zachodnich |
Po śmierci Lotara jego ziemie zostały podzielone pomiędzy jego synów:
|
Po śmierci Ludwika IV tron w państwie wschodniofrankijskim objął Konrad I. Następnie królem obrano w 919 r. Henryka I z saskiej dynastii Ludolfingów. PATRZ: Królowie Franków Wschodnich |
Bibliografia
- Morby J.E., Dynastie świata. Przewodnik chronologiczny i genealogiczny, Kraków 1995, s. 261-263. ISBN 83-7006-263-6