Lotar I

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lotar I
Ilustracja
Lotar I
cesarz rzymski
Okres

od 20 czerwca 840
współcesarz od 817
do 29 września 855

Koronacja

817
5 kwietnia 823

Poprzednik

Ludwik I Pobożny

Następca

Ludwik II

Król Franków
Okres

od 20 czerwca 840
do sierpień 843

Poprzednik

Ludwik I Pobożny

Następca

podział państwa pomiędzy Lotara I, Ludwika II, Karola II

Król Franków Środkowych
Okres

od sierpień 843
do 29 września 855

Poprzednik

brak (Królestwo Franków)

Następca

podział państwa pomiędzy Lotara II (Lotaryngia), Ludwika II (Włochy), Karola (Prowansja)

Król Burgundii
Okres

od sierpień 840
do 29 września 855

Poprzednik

Ludwik I Pobożny

Następca

podział na Górną i Dolną Burgundię

Dane biograficzne
Dynastia

Karolingowie

Data urodzenia

795

Data śmierci

29 września 855

Ojciec

Ludwik I Pobożny

Matka

Ermengarda z Hesbaye

Żona

Ermengarda z Tours

Dzieci

Ludwik II
Helletruda
Berta z Tours
NN córka
Gisla
Lotar II
Rotruda
Karol z Prowansji
Karloman

Lotar (Chlothar) I (ur. w 795, zm. 29 września 855 w Prüm) – najstarszy syn Ludwika I Pobożnego. W latach 840–855 król Franków (od sierpnia 843 tylko w Państwie środkowofrankijskim). W latach 817–855 cesarz rzymski z dynastii Karolingów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 817 podniesiony przez ojca do rangi współcesarza i króla Włoch. 5 kwietnia[1] 823 został koronowany w Rzymie na cesarza przez papieża Paschalisa I. W listopadzie 824[1] wydał ustawę Constitutio Romana, która zobowiązywała papieża do ślubowania wierności cesarzowi.

W 833 na spotkaniu w Rothfeld pod Colmarem pojmał ojca i zmusił go do publicznej pokuty w kościele św. Medarda w Soissons. W 834 uwolnił Ludwika Pobożnego. W 840, po jego śmierci, został władcą całego państwa Franków. W 841 przegrał bitwę pod Fontenoy toczoną przeciw swoim braciom, Karolowi i Ludwikowi. 14 lutego 842 w Strasburgu młodsi bracia – Ludwik i Karol – ślubowali sobie wzajemną wierność, zawierając przymierze przeciwko Lotarowi.

Wojnę domową między braćmi zakończył podpisany w 843 w Verdun traktat, na mocy którego podzielili między siebie państwo frankońskie.

  • Najstarszy z braci, Lotar I, otrzymał wraz z tytułem cesarskim środkową część państwa franków, Państwo środkowofrankijskie, na które składała się Italia oraz szeroki pas ziem ciągnący się wzdłuż Renu od Alp aż po Morze Północne. Był to obszar niejednolity pod względem geograficznym i etnicznym.
  • Dzielnica położona na wschód od posiadłości Lotara, zamieszkana głównie przez ludność pochodzenia germańskiego, przypadła Ludwikowi, zwanemu później Niemieckim.
  • Część zachodnią, zasiedloną przez ludność mówiącą przeważnie językami romańskimi, otrzymał najmłodszy z braci, Karol zwany Łysym.

Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji, Niemiec i Włoch.

W 855 roku schorowany[2] Lotar zdecydował o podziale państwa pomiędzy swoich trzech synów:

Po abdykacji wstąpił do klasztoru w Prüm, gdzie zmarł po 6 dniach[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. W: Praca zbiorowa: Historia powszechna. T. 7. Mediaset Group SA, 2007, s. 526. ISBN 978-84-9819-814-0.
  2. a b Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Na Wyspach Brytyjskich. Karolingowie. T. 16. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 259. ISBN 83-7425-568-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Riché Pierre, Karolingowie. Ród który stworzył Europę, Warszawa 1997, ISBN 83-86857-13-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]