Lotar I

Lotar I
	; Lotar I
	cesarz rzymski
Okres	od 20 czerwca 840; współcesarz od 817; do 29 września 855
Koronacja	817; 5 kwietnia 823
Poprzednik	Ludwik I Pobożny
Następca	Ludwik II
	Król Franków
Okres	od 20 czerwca 840; do sierpień 843
Poprzednik	Ludwik I Pobożny
Następca	podział państwa pomiędzy Lotara I, Ludwika II, Karola II
	Król Franków Środkowych
Okres	od sierpień 843; do 29 września 855
Poprzednik	brak (Królestwo Franków)
Następca	podział państwa pomiędzy Lotara II (Lotaryngia), Ludwika II (Włochy), Karola (Prowansja)
	Król Burgundii
Okres	od sierpień 840; do 29 września 855
Poprzednik	Ludwik I Pobożny
Następca	podział na Górną i Dolną Burgundię
	Dane biograficzne
Dynastia	Karolingowie
Data urodzenia	795
Data śmierci	29 września 855
Ojciec	Ludwik I Pobożny
Matka	Ermengarda z Hesbaye
Żona	Ermengarda z Tours
Dzieci	Ludwik II; Helletruda; Berta z Tours; NN córka; Gisla; Lotar II; Rotruda; Karol z Prowansji; Karloman
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lotar (Chlothar) I (ur. w 795, zm. 29 września 855 w Prüm) – najstarszy syn Ludwika I Pobożnego. W latach 840–855 król Franków (od sierpnia 843 tylko w Państwie środkowofrankijskim). W latach 817–855 cesarz rzymski z dynastii Karolingów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 817 podniesiony przez ojca do rangi współcesarza i króla Włoch. 5 kwietnia^[1] 823 został koronowany w Rzymie na cesarza przez papieża Paschalisa I. W listopadzie 824^[1] wydał ustawę Constitutio Romana, która zobowiązywała papieża do ślubowania wierności cesarzowi.

W 833 na spotkaniu w Rothfeld pod Colmarem pojmał ojca i zmusił go do publicznej pokuty w kościele św. Medarda w Soissons. W 834 uwolnił Ludwika Pobożnego. W 840, po jego śmierci, został władcą całego państwa Franków. W 841 przegrał bitwę pod Fontenoy toczoną przeciw swoim braciom, Karolowi i Ludwikowi. 14 lutego 842 w Strasburgu młodsi bracia – Ludwik i Karol – ślubowali sobie wzajemną wierność, zawierając przymierze przeciwko Lotarowi.

Wojnę domową między braćmi zakończył podpisany w 843 w Verdun traktat, na mocy którego podzielili między siebie państwo frankońskie.

Najstarszy z braci, Lotar I, otrzymał wraz z tytułem cesarskim środkową część państwa franków, Państwo środkowofrankijskie, na które składała się Italia oraz szeroki pas ziem ciągnący się wzdłuż Renu od Alp aż po Morze Północne. Był to obszar niejednolity pod względem geograficznym i etnicznym.
Dzielnica położona na wschód od posiadłości Lotara, zamieszkana głównie przez ludność pochodzenia germańskiego, przypadła Ludwikowi, zwanemu później Niemieckim.
Część zachodnią, zasiedloną przez ludność mówiącą przeważnie językami romańskimi, otrzymał najmłodszy z braci, Karol zwany Łysym.

Podział ten położył podwaliny pod powstanie w przyszłości Francji, Niemiec i Włoch.

W 855 roku schorowany^[2] Lotar zdecydował o podziale państwa pomiędzy swoich trzech synów:

Ludwika II – otrzymał tytuł cesarski i tereny należące dzisiaj do Włoch. Patrz: Królowie Włoch.
Lotara II – otrzymał Austrazję (dzisiejsza Lotaryngia. Patrz: Władcy Lotaryngii, Królowie Dolnej Burgundii
Karola z Prowansji – otrzymał Burgundię, Lyon, zachodnią Szwajcarię i Prowansję. Patrz: Władcy Prowansji, Królowie Górnej Burgundii.

Po abdykacji wstąpił do klasztoru w Prüm, gdzie zmarł po 6 dniach^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. W: Praca zbiorowa: Historia powszechna. T. 7. Mediaset Group SA, 2007, s. 526. ISBN 978-84-9819-814-0.
↑ ^a ^b Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Na Wyspach Brytyjskich. Karolingowie. T. 16. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 259. ISBN 83-7425-568-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Riché Pierre, Karolingowie. Ród który stworzył Europę, Warszawa 1997, ISBN 83-86857-13-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Literatura w Opac der Regesta Imperii

[whs-1] Od upadku cesarstwa rzymskiego do ekspansji islamu. Karol Wielki. W: Praca zbiorowa: Historia powszechna. T. 7. Mediaset Group SA, 2007, s. 526. ISBN 978-84-9819-814-0.

[oxf-2] Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Na Wyspach Brytyjskich. Karolingowie. T. 16. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 259. ISBN 83-7425-568-4.

[1]

[2]

Karolingowie i inne rody	Karol I Wielki (800–814) Ludwik I Pobożny (814–840) Lotar I (koregent od 817, 840–855) Ludwik II (koregent od 850, 855–875) Karol II Łysy (875–877) Karol III Gruby (881–888) Gwido ze Spoleto (891–894) Lambert ze Spoleto (koregent od 892, 894–898) Arnulf z Karyntii (896–899) Ludwik III Ślepy (901–905) Berengar I z Friulu (915–924)
Ludolfingowie	Otton I Wielki (962–973) Otton II (973–983) Otton III (koregent od 967, 996–1002) Henryk II Święty (1014–1024)
Dynastia salicka	Konrad II (1027–1039) Henryk III (1046–1056) Henryk IV (1084–1105) Henryk V (1111–1125)
Süpplinburgowie	Lotar III (1133–1137)
Hohenstaufowie	Fryderyk I Barbarossa (1155–1190) Henryk VI (1191–1197)
Welfowie	Otto IV (1209–1215)
Hohenstaufowie	Fryderyk II (1220–1250)
Luksemburgowie	Henryk VII (1312–1313)
Wittelsbachowie	Ludwik IV Bawarski (1328–1347)
Luksemburgowie	Karol IV (1355–1378) Zygmunt (1433–1437)
Habsburgowie	Fryderyk III (1452–1493) Maksymilian I (1508–1519) Karol V (1519–1556) Ferdynand I (1558–1564) Maksymilian II (1564–1576) Rudolf II (1576–1612) Maciej (1612–1619) Ferdynand II (1619–1637) Ferdynand III (1637–1657) Leopold I (1658–1705) Józef I (1705–1711) Karol VI (1711–1740)
Wittelsbachowie	Karol VII (1742–1745)
Habsburgowie-Lotaryńscy	Franciszek I (1745–1765) Józef II (1765–1790) Leopold II (1790–1792) Franciszek II (1792–1806)