Gubernia radomska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
drobne redakcyjne |
ilustracja |
||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
|nazwa = radomska |
|nazwa = radomska |
||
|nazwa oryginalna = Радомская губерния |
|nazwa oryginalna = Радомская губерния |
||
|herb = Coat of Arms of |
|herb = Coat of Arms of Radom gubernia (Russian empire).png |
||
|flaga = |
|flaga = |
||
|dopełniacz = guberni radomskiej |
|dopełniacz = guberni radomskiej |
||
Wersja z 20:14, 12 gru 2011
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Powierzchnia |
12 124 | ||
| Populacja • liczba ludności |
| ||
Położenie na mapie Królestwa Polskiego | |||
.png)
Gubernia radomska (ros. Радомская губерния) – jednostka administracyjna w Królestwie Polskim istniejąca w latach 1844-1917. Powstała w 1844, w wyniku połączenia guberni sandomierskiej oraz guberni kieleckiej.
Jej stolica mieściła się tak samo jak w czasach guberni sandomierskiej w Radomiu. Gubernia radomska dzieliła się 8 powiatów: kielecki, miechowski, olkuski, opatowski, opoczyński, radomski, sandomierski.
W 1866 z guberni radomskiej wyłączono południowe powiaty, z których na powrót utworzono gubernię kielecką.
Siedziba władz guberni
Siedzibą Komisji Województwa Sandomierskiego był klasycystyczny budynek wzniesiony w latach 1825-1827 wg projektu Antonia Corazziego - architekta sprowadzonego w 1819 z Toskanii na prośbę rządu Królestwa Polskiego, a konkretnie dzięki staraniom Stanisława Staszica. Spełniał on rolę reprezentacyjnej siedziby władz aż do upadku Królestwa Kongresowego w 1916 roku.
Podział administracyjny do 1866
- powiat kielecki
- okręg jędrzejowski
- okręg kielecki
- powiat miechowski
- okręg miechowski
- okręg proszowicki
- okręg skalbmierski
- powiat olkuski
- okręg lelowski
- okręg pilicki
- okręg olkuski
- powiat opatowski
- okręg opatowski
- okręg solecki
- powiat opoczyński
- okręg konecki
- okręg opoczyński
- okręg szydłowiecki
- powiat radomski
- okręg kozienicki
- okręg radomski
- powiat sandomierski
- okręg sandomierski
- okręg staszowski
- powiat stopnicki
- okręg stopnicki
- okręg szydłowski
Gubernatorzy radomscy
| Lp | Imię i nazwisko, okres życia | Okres zajmowania urzędu |
|---|---|---|
| 1 | Henryk Deboli | 1837-1838 |
| 2 | Aleksy Aleksandrowicz Bochtiejew | 1839-1845 |
| 3 | Edward Białoskórski h. Awdaniec (1799-1881) | 1845-1856 |
| 4 | gen. baron Leoncjusz Opperman | 1856-1862 |
| 5 | Aleksander Ostrowski | 1862-1863 |
| 6 | Stanisław Piątkowski | 1863-1864 |
| 7 | gen. Henryk Konstanty Fanshawe (1822-1886) | 1864-1865 |
| 8 | gen. Dymitrij Gawriłowicz Anuczin (1833-1900) | 1865-1879 |
| 9 | książę Wasilij Michajłowicz Dołgoruki (1840-po 1894) | 1880-1883 |
| 10 | Arkadij Adriejewicz Tołoczanow (1830-1897) | 1883-1888 |
| 11 | Michaił Aleksandrowicz Majlewskij (1835-?) | 1888-1895 |
| 12 | Iwan Grigorjewicz Podgrodnikow (1840-1910) | 1895-1899 |
| 13 | Jewgenij Pawłowicz Szcirowskij | 1899-1905 |
| 14 | Dymitr Iwanowicz Zasiadko (1860-1927) | 1906-1915 |
Administracja kościelna
Odpowiednikiem guberni radomskiej w administracji kościelnej była diecezja sandomierska (później jej nazwę zmieniono na sandomiersko-radomska). Ta jednostka przetrwała w nieznacznie zmienionej postaci aż do reformy struktury diecezjalnej w 1992. Obecnie większa część dawnej diecezji sandomierskiej znajduje się w diecezji radomskiej.
Literatura
- Sebastian Piątkowski, "Radom - zarys dziejów miasta", Radom 2000, ISBN 83-914912-0-X.
Linki zewnętrzne
- ↑ Andrzej Gawryszewski: Ludność Polski w XX wieku. Warszawa: Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania im. Stanisława Leszczyckiego PAN, 2005, s. 18. ISBN 83-87954-66-7.
