Deep Purple: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
uzup
Linia 230: Linia 230:
=== Składanki ===
=== Składanki ===
* ''[[Purple Passages]]'', wrzesień [[1972 w muzyce|1972]]
* ''[[Purple Passages]]'', wrzesień [[1972 w muzyce|1972]]
[[Mark I & II]], grudzień 1973
* ''[[24 Carat Purple]]'', lipiec [[1975 w muzyce|1975]]
* ''[[24 Carat Purple]]'', lipiec [[1975 w muzyce|1975]]
* ''[[Powerhouse (album Deep Purple)|Powerhouse]], [[1977 w muzyce|1977]]
* ''[[Powerhouse (album Deep Purple)|Powerhouse]], [[1977 w muzyce|1977]]

Wersja z 20:18, 6 lis 2014

{{{nazwa}}}
Ilustracja
Pochodzenie

Wielka Brytania

Gatunki

hard rock[1]
heavy metal[2]
acid rock

Aktywność

1968–1976, 1984–

Powiązania

Rainbow, Whitesnake, Gillan, Black Sabbath, Blackmore's Night, Tommy Bolin, Episode Six, Screaming Lord Sutch, Dixie Dregs, Coverdale/Page

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Deep Purple – brytyjska grupa rockowa. Grupa powstała w Hertfordshire w 1968 początkowo pod nazwą Roundabout w następującym składzie: Ritchie Blackmore, Jon Lord, Nick Simper, Ian Paice oraz Rod Evans. Wspólnie z Led Zeppelin i Black Sabbath jest uważana za pioniera hard rocka i heavy metalu, chociaż niektórzy członkowie zespołu uważają, iż ich muzyki nie da się ściśle zaszufladkować do konkretnego gatunku[3]. Do swojej twórczości zespół często włączał pierwiastek muzyki poważnej, blues rocka, popu i rocka progresywnego[4]. Deep Purple został odnotowany w księdze Rekordów Guinessa, jako „Najgłośniejszy zespół świata"[5]. Jak do tej pory, zespół sprzedał ponad 100 milionów płyt na całym świecie[6][7][8][9]. Deep Purple zajął 22. miejsce w rankingu VH1's Greatest Artists of Hard Rock[10]. Jeden z pierwszych i najbardziej wpływowych zespołów grających hard rock.

W trakcie swojej działalności zespół przeszedł wiele zmian personalnych, zaś w latach 1976-1984 był rozwiązany. Największy sukces odniósł drugi skład zespołu, zwany Mark II w skład którego wchodzili: Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Roger Glover, Jon Lord i Ian Paice[11]. Ta linia była aktywna od roku 1969 do 1973, następnie od 1984 do 1989 i ponownie w 1993, gdy to współpraca na linii Blackmore-reszta zespołu wydała się niemożliwa. Obecnie skład Deep Purple jest bardzo stabilny (od momentu dołączenia do zespołu Steve'a Morse'a). Do roszad doszło jedynie na pozycji klawiszowca, gdy w 2002 roku Jon Lord, który postanowił poświęcić się muzyce poważnej, został zastąpiony przez Dona Aireya. Od tego momentu Ian Paice jest jedynym członkiem zespołu występującym w nim nieprzerwanie od jego założenia.

Działalność

1967-1969

Powstanie Deep Purple wiąże się z osobą Chrisa Curtisa, członka zespołu The Searchers. Formowanie zespołu rozpoczęło się na jesieni 1967 roku, wtedy to Curtis zaczął wysyłać telegramy do znajdującego się w Hamburgu Ritchiego Blackmore’a. Mniej więcej rok wcześniej na jednym ze spotkań towarzyskich Curtis poznaje Tony’ego Edwardsa, początkującego biznesmana branży muzycznej. W 1967 odświeża znajomość z Edwardsem, przedstawiając mu propozycję menedżera powstającej właśnie grupy o nazwie Roundabout. Edwards bardzo przejęty nowym projektem do pomocy dobiera sobie Johna Colettę, szefa agencji reklamowej Castle, Chappel and Partners. Mając już zapewnioną opiekę menedżera Curtis zabrał się za tworzenie składu grupy. Pierwszą osobą wybraną do zespołu został współlokator Curtisa, organista Jon Lord. W międzyczasie dzięki telegramom do Anglii udało się również ściągnąć gitarzystę Ritchiego Blackmore’a. Sam Curtis przewidywał dla siebie rolę wokalisty. W tym składzie opracowali wersje utworów takich jak „Strawberry Fields Forever” The Beatles i „You Keep Me Hanging On” The Supremes. Blackmore dodał też własny utwór instrumentalny „And the Address”. Jednocześnie Chris Curtis zaczął wpadać na coraz dziwniejsze pomysły - chociażby propozycję zatrudnienia w zespole Paula McCartneya, czy granie koncertów na karuzeli - co prawie doprowadziło do zakończenia działalności Roundabout. Skutkiem tych zachowań było usunięcie Curtisa z Roundabout. W lutym 1968 zatrudniono w roli basisty Nicka Simpera, znajomego Jona Lorda z The Flowerpot Men. Jednocześnie rolę perkusisty dostał zarekomendowany przez Blackmore’a Bobby Woodman. W tym momencie kluczową sprawą stała się kwestia wyboru wokalisty. Jednym z kandydatów był… Ian Gillan, który będąc związany z Episode Six, odmówił. Kolejnym kandydatem był Mick Angus, który polecił zespołowi perkusistę Iana Paice'a, będącego jego zdaniem o niebo lepszym od Bobby Woodmana. Oznaczało to też pożegnanie z tym drugim. Ostatecznie wokalistą został Rod Evans, znajomy... Angusa. Tak zakończył się proces formowania pierwszego składu - Mark I, wtedy jeszcze Roundabout. Wokalistą był Rod Evans, gitarzystą Ritchie Blackmore, basistą Nick Simper, klawiszowcem Jon Lord, a perkusistą Ian Paice. Nazwa Deep Purple została przyjęta w kwietniu 1968, a inspiracją był standard muzyczny o tej samej nazwie, uwielbiany przez dziadków Ritchie'ego[12].

Początkowo zespół grał typowy rock głównego nurtu, inspirowany dokonaniami Vanilla Fudge. Pierwsze dwa albumy, choć nieźle sprzedające się w USA, pozostały niezauważone w Wielkiej Brytanii. Evans i Simper po nagraniu trzeciego albumu, Deep Purple, odeszli z grupy. Zastąpili ich wcześniej już wspomniany Gillan jako wokalista i Roger Glover jako basista. Stery w grupie przejmował wtedy Jon Lord, z którego inicjatywy w 1969 zespół spróbował swych sił w repertuarze progresywnym, nagrywając koncert na orkiestrę i grupę rockową.

1970-1983

Prawdziwa sława grupy rozpoczęła się w roku 1970, kiedy to ostatecznie wykształciło się charakterystyczne brzmienie. Niektórzy krytycy twierdzą, że cały ruch heavymetalowy wywodzi się od płyty Deep Purple in Rock wydanej w tym roku. Była ona oparta na rozbudowanych solówkach gitarowych i organowych, złożonych z melodyjnych riffów, oraz częstych imitacjach, charakterystycznym śpiewie i 'solidnie' grającej sekcji rytmicznej. Deep Purple znalazło złoty środek pomiędzy prostym brzmieniem ówczesnego hard rocka a wybujałym rockiem progresywnym. Z lat 1970–1973 pochodzi większość przebojów grupy. 1971 to czasy wydania krążka pt. Fireball i singla z przebojem Strange Kind of Woman, który znalazł się na amerykańskiej wersji albumu. Fireball uzyskał, jako pierwszy album "Purpli" szczyt notowań UK Albums Chart. W roku 1972 zespół wydał album Machine Head, który uznawany jest za największe dokonanie grupy. To właśnie z tego albumu pochodzi najbardziej rozpoznawany utwór zespołu — Smoke on the Water. Innymi hitami z płyty są m.in. "Highway Star" i "Space Truckin'". Muzycy praktycznie cały czas spędzali w trasie koncertowej. Tournée obejmujące Amerykę Północną i Japonię stało się przyczynkiem do nagrania koncertowego albumu — Made in Japan. Do dziś płyta ta pozostaje jednym z najbardziej popularnych koncertowych wydawnictw w muzyce rozrywkowej. Na początku następnego roku do sklepów trafiła ich nowa płyta — Who Do We Think We Are, zawierająca przebój Woman from Tokyo. Mordercze tempo pracy przełożyło się na stosunki panujące wewnątrz zespołu. W lecie 1973 roku, Gillan, w wyniku kłótni z Blackmorem, opuścił zespół. To samo uczynił trzymający stronę wokalisty w tym konflikcie Glover. Zespół rozpoczął poszukiwanie nowego wokalisty. Został nim nikomu wówczas nieznany David Coverdale. Miejsce Glovera zajął śpiewający basista Glenn Hughes. W ten sposób narodził się tzw. trzeci skład Deep Purple. W tym zestawieniu zespół wydał w lutym 1974 roku blues-rockowy album Burn. Brzmienie zespołu zyskało nową przestrzeń i zostało wzbogacone duetem wokalnym, a także elementami funku szczególnie słyszalnymi na kolejnym krążku Stormbringer. Stacje radiowe chętnie puszczały utwór tytułowy, The Gypsy i Soldier Of Fortune. Obydwa albumy, podobnie jak poprzednie, odniosły sukces, ale Blackmore nie krył swojego niezadowolenia z tego, że muzyka formacji zmierza w kierunku funky i soul. Wiosną 1975 roku opuścił Deep Purple i wspólnie z wokalistą Ronniem Jamesem Dio założył grupę - Blackmore's Rainbow, która po wydaniu pierwszego albumu skróciła nazwę do Rainbow. Reszta zespołu nie chciała kończyć kariery i do współpracy zaprosiła amerykańskiego gitarzystę Tommy’ego Bolina. W październiku 1975 roku powstał album Come Taste the Band. Zespół postawił na jeszcze bardziej funkowe brzmienie połączone z hard rockiem. Nasilające się uzależnienie gitarzysty od narkotyków i nierówny poziom poszczególnych koncertów spowodowały, że przyszłość formacji znów była zagrożona. Kolejny kryzys nadszedł podczas tournée w marcu 1976 roku. Coverdale odszedł z zespołu po koncercie w Liverpool Empire Theatre. Decyzja o jego odejściu utrzymywana była w tajemnicy do końca trasy. Opinia publicznie została o tym fakcie oficjalnie poinformowana dopiero w lipcu tego samego roku. Pół roku później, na skutek przedawkowania narkotyków zmarł Bolin. Zespół rozpadł się w 1976. Muzycy grupy współpracowali z innymi zespołami, jak Rainbow, Whitesnake, Black Sabbath i Gillan. W 1980 roku, bez porozumienia z resztą członków zespołu, Evans reaktywował Deep Purple. Sprawa trafiła do sądu – muzyk przegrał i został zobowiązany do zapłacenia grzywny w wysokości ponad 600 tys. dolarów za bezprawne używanie nazwy.

Po 1984

W 1984 formacja została reaktywowana i nagrała dwie płyty studyjne — Perfect Strangers oraz The House of Blue Light. W 1989 roku doszło do kolejnego rozłamu w zespole - narastający konflikt pomiędzy Gillanem i Blackmorem spowodował opuszczenie grupy przez wokalistę. Jego miejsce zajął Joe Lynn Turner, współpracujący wcześniej z Blackmorem w zespole Rainbow. Skład ten nagrał płytę Slaves & Masters. Album ten, odbiegający od wcześniejszych płyt Deep Purple, jest przez wielu uważany za jedną z najsłabszych płyt zespołu. Podczas pracy nad kolejnym albumem Joe Lynn został, z inicjatywy Lorda, Glovera i Paice'a, zastąpiony przez Gillana, co było sporym zaskoczeniem - Gillan w wywiadach zapowiadał, że jego przygoda z Deep Purple to już przeszłość. W tym, najbardziej znanym składzie, w 1993 roku została nagrana płyta The Battle Rages On... (Bitwa nadal wrze), którego tytuł znakomicie oddawał atmosferę napięcia między gitarzystą a wokalistą zespołu, która panowała już od pierwszego odejścia Iana Gillana z zespołu. Po tej właśnie płycie odszedł lider Ritchie Blackmore, zastąpiony na czas drugiej części trasy koncertowej przez Joe Satrianiego. Mimo dobrze układającej się współpracy Joe nie zdecydował się na dołączenie do Deep Purple na stałe. Stanowisko gitarzysty zespołu, jak się okazało już na stałe, objął Steve Morse – w 1994 roku zostaje oficjalnie gitarzystą „purpurowych”. W 2002 roku z zespołu odszedł organista Jon Lord, którego zastąpił Don Airey.

Skład i dyskografia

Albumy studyjne

Festiwal "Músicos en la naturaleza" w Hiszpanii, 2013.
Arrow Rock Festival 2006 w Lichtenvoorde.

Albumy koncertowe

Skład zespołu
Mk I
(1968-1969)
Mk IIa
(1969-1973)
Mk III
(1973-1975)
Mk IV
(1975-1976)
(1976-1984) Rozpad zespołu.
Mk IIb
reaktywacja zespołu
(1984-1989)
Mk V
(1989-1991)
Mk IIc
(1992-1993)
Mk VI
(1993-1994)
Mk VII
(1994-2002)
Mk VIII
(2002-do dziś)
11 sierpnia 2004, Quebec, Kanada.
Od lewej Roger Glover, Ian Paice, Ian Gillan, Don Airey, Steve Morse.

Koncerty na VHS, VCD i DVD

Roger Glover i Steve Morse podczas intro do "Highway Star" w Toronto w roku 2005.
Brazylia, 6 marca 2009

Składanki

   Mark I & II, grudzień 1973

Tribute albumy

Single

Nagrody, pozycje na listach przebojów i rekordy

Albumy na liście The Billboard 200
Rok Album Pozycja
1968
Shades of Deep Purple
24
1968
The Book of Taliesyn
54
1969
Deep Purple
162
1970
Deep Purple in Rock
143
1970
Concerto for Group and Orchestra
149
1971
Fireball
32
1972
Purple Passages
57
1973
Machine Head
7
1973
Made in Japan
6
1973
Who Do We Think We Are
15
1974
Burn
9
1974
Stormbringer
20
1976
Come Taste the Band
43
1976
Made in Europe
148
1980
Deepest Purple:The Very Best of Deep Purple
148
1985
Perfect Strangers
17
1987
The House of Blue Light
34
1988
Nobody's Perfect
105
1990
Slaves & Masters
87
1993
The Battle Rages On...
192
2013
Now What?!
110
Single na liście The Billboard Hot 100
Rok Utwór Pozycja
1968
"Hush"
4
1968
"Kentucky Woman"
38
1969
"River Deep-Mountain High"
53
1970
"Black Night"
66
1973
"Smoke on the Water"
4
1973
"Woman From Tokyo"
60
1974
"Might Just Take Your Life"
91
1985
"Knocking at Your Back Door"
61


Przypisy

Szablon:Przypisy-lista

Linki zewnętrzne

Deep Purple
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Albumy kompilacyjne
Single
Wideografia
Powiązane zespoły
  1. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie allmusic
    BŁĄD PRZYPISÓW
  2. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie Deep Purple
    BŁĄD PRZYPISÓW
  3. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie deep-purple
    BŁĄD PRZYPISÓW
  4. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie vh1-artists-deep-purple
    BŁĄD PRZYPISÓW
  5. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie books.google-0CC8Q6AEwAg
    BŁĄD PRZYPISÓW
  6. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie ilikemusic
    BŁĄD PRZYPISÓW
  7. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie sivltd-events-deep-purple
    BŁĄD PRZYPISÓW
  8. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie emimusicpub
    BŁĄD PRZYPISÓW
  9. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie marketwire-release-781817
    BŁĄD PRZYPISÓW
  10. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie vh1-862768-start
    BŁĄD PRZYPISÓW
  11. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie uk.real-Deep-Purple
    BŁĄD PRZYPISÓW
  12. ↑ Błąd w przypisach: Błąd w składni elementu <ref>. Brak tekstu w przypisie o nazwie deep-purple-name
    BŁĄD PRZYPISÓW
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Deep_Purple&oldid=40893888”