Witenes: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
lit. ("w krWawej bitwie...") |
Swetoniusz (dyskusja | edycje) →Bibliografia: poprawa linków |
||
Linia 69: | Linia 69: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* Marcin Murinius: ''Kronika mistrzów pruskich''. Olsztyn: Pojezierze, 1989, {{ISBN|83-7002-290-1}}. |
* Marcin Murinius: ''Kronika mistrzów pruskich''. Olsztyn: Pojezierze, 1989, {{ISBN|83-7002-290-1}}. |
||
* |
* [[Jadwiga Krzyżaniakowa]], [[Jerzy Ochmański]]: ''Władysław II Jagiełło''. wyd. 2. Wrocław, 2006, s. 26–27. |
||
{{Władcy Litwy}} |
{{Władcy Litwy}} |
Wersja z 23:54, 1 maj 2018
Wielki książę litewski | |
Okres | |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data urodzenia |
ok. 1260 |
Data śmierci | |
Ojciec | |
Żona |
Vikinda |
Dzieci |
Žvelgaitis |
Witenes (lit. Vytenis, brus. Віцень zm. 1316) – wielki książę litewski w latach 1295–1316, starszy brat (najprawdopodobniej stryjeczny) Giedymina.
Pochodzenie Witenesa jest dyskusyjne. Część badaczy uważa go za syna Butywida (Pukuwera)[1].
Z woli ojca w 1291 najechał Kujawy, a w 1294 roku Mazowsze. Wielkim księciem litewskim został między latem 1294 (wtedy żył jeszcze jego ojciec) a 1296.
Witenes ze swymi wojownikami dotarł w swoich łupieżczych wyprawach między innymi do Łęczycy. Tam w Zielone Świątki 1293 (albo 1294) zdołał zdobyć warowną kolegiatę w Tumie; część ludności, która się schroniła w kościele powiódł ze sobą w niewolę, a pozostałych wyciął w pień lub wraz z kolegiatą spalił. W bitwie pod Trojanowem powracający z łupieżczej wyprawy Litwini rozgromili ścigające ich wojska polskie pod wodzą Kazimierza II księcia łęczyckiego[2]. Bitwa ta, w której poległ książę piastowski, jest uważana za jedno z największych zwycięstw Litwinów nad wojskami polskimi[2].
W 1296, 1300, 1302 i 1306 najeżdżał ziemie polskie. W 1306 r. dotarł aż pod Kalisz, który znacznie spustoszył.
Musiał toczyć ciężkie walki z Krzyżakami. Ci ostatni w latach 1297–1315 zorganizowali co najmniej 27 wypraw na Litwę. W 1298 roku wmieszał się w konflikt między Rygą a zakonem krzyżackim. Ryżanie żyjący z handlu z Litwą i Połockiem chętnie wspierali Litwinów w walce z Krzyżakami[3]. Sojusz Litwy z Rygą osłabił poczynania Zakonu[3]. Z kolei Krzyżacy usiłowali podburzyć możnych żmudzkich i lud przeciwko władcy Litwy, tak, że wielki książę musiał uśmierzać bunt swoich poddanych[3]. W konsekwencji Witenes najechał posiadłości zakonne zajął zamek Korkhaus[3] i rozbił Krzyżaków w bitwie pod Turaidą (Trejderą). Niestety, interwencja nie zakończył się sukcesem; w wyniku wsparcia pruskiej gałęzi zakonu krzyżackiego Litwini zostali rozbici w krwawej bitwie pod Neuermühlen.
Wojska Witenesa pobite zostały na Krwawej Górze koło Wopławek 28 kwietnia 1311 r. przez marszałka zakonu krzyżackiego Heinricha von Plötzkaua. Krzyżacy odbili 1200 jeńców uprowadzonych z Warmii (między innymi Litwini spalili tam miasto Lidzbark)[4], a z czterotysięcznego oddziału litewskiego udało się zbiec tylko kilkudziesięciu wojom.
Bitwa odbyła się obok osady Góry (niem. Uri), a zakończyła przy osadzie Strzyże (niem. Streitz). Niedaleko tej osady przypuszczalnie znajdowała się kaplica związana z polem bitwy, o której zapomniano w czasie reformacji. Obok osady Góry w kępie drzew (dawny cmentarz) znajduje się głaz z wykutą datą „1311” oraz dwoma skrzyżowanymi mieczami.
W muzeum w Kętrzynie znajdują się znaleziska z pola bitwy: topory bojowe i groty strzał.
Ruskie źródła milczą o działaniach litewskich na Rusi za panowania Witenesa, stąd przypuszcza się, że na wschodzie prowadził politykę ugodową[5].
Zmarł w roku 1316, wedle legendy rażony piorunem na dowód wielkiej łaski Perkuna. Pochówek odbył się zgodnie z obyczajem pogańskim: ubrany w zbroję, z koniem i niewolnikami został spalony na stosie.
Przypisy
- ↑ J. Krzyżaniakowa, J. Ochmański, Władysław II Jagiełło, s. 26.
- ↑ a b Bitwa pod Trojanowem. [dostęp 2014-08-17].
- ↑ a b c d Jerzy Ochmański: Historia Litwy. Wrocław Warszawa Kraków: 1990, s. 52.
- ↑ Bitwa pod Wopławkami. [dostęp 2014-08-17].
- ↑ J. Krzyżaniakowa, J. Ochmański, Władysław II Jagiełło, s. 27.
Bibliografia
- Marcin Murinius: Kronika mistrzów pruskich. Olsztyn: Pojezierze, 1989, ISBN 83-7002-290-1.
- Jadwiga Krzyżaniakowa, Jerzy Ochmański: Władysław II Jagiełło. wyd. 2. Wrocław, 2006, s. 26–27.