Szpital Przemienienia (film): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
rozbudowa
dodanie źródeł
Linia 34: Linia 34:


== Fabuła ==
== Fabuła ==
Akcja filmu rozpoczyna się pod koniec 1939 roku, kiedy młody doktor Stefan przybywa do zamkniętego szpitala psychiatrycznego celem otrzymania pracy w zakładzie. Wyznający humanitarne zasady postępowania, aczkolwiek niekonkretny w swych poglądach Stefan zostaje przyjęty przez dyrektora szpitala, doktora Pajączkowskiego, a następnie zdobywa doświadczenie pod opieką cynicznego doktora Rygiera, nieukrywającego swych poglądów pronazistowskich. Stefan z dezaprobatą obserwuje zachowanie Rygiera, który poddaje pacjentów poniżającym eksperymentalnym metodom leczenia, między innymi [[Terapia elektrowstrząsowa|elektrowstrząsom]]. Wspomnianą operację Rygier przeprowadza na chorym na [[Rak mózgu|raka mózgu]] inżynierze Andrzeju, w wyniku czego pacjent traci niemal władzę umysłową. Stefan dostrzega również obsesje innych lekarzy: doktor Kauters preferuje wyłącznie [[Chirurgia|chirurgiczne]] metody leczenia pacjentów, podczas gdy doktor Marglewski postrzega chorobę psychiczną wyłącznie jako przejaw nawiedzenia.
Akcja filmu rozpoczyna się pod koniec 1939 roku, kiedy młody doktor Stefan przybywa do zamkniętego szpitala psychiatrycznego celem otrzymania pracy w zakładzie. Wyznający humanitarne zasady postępowania, aczkolwiek niekonkretny w swych poglądach Stefan zostaje przyjęty przez dyrektora szpitala, doktora Pajączkowskiego, a następnie zdobywa doświadczenie pod opieką cynicznego doktora Rygiera, nieukrywającego swych poglądów pronazistowskich. Stefan z dezaprobatą obserwuje zachowanie Rygiera, który poddaje pacjentów poniżającym eksperymentalnym metodom leczenia, między innymi [[Terapia elektrowstrząsowa|elektrowstrząsom]]. Wspomnianą operację Rygier przeprowadza na chorym na [[Rak mózgu|raka mózgu]] inżynierze Andrzeju, w wyniku czego pacjent traci niemal władzę umysłową. Stefan dostrzega również obsesje innych lekarzy: doktor Kauters preferuje wyłącznie [[Chirurgia|chirurgiczne]] metody leczenia pacjentów, podczas gdy doktor Marglewski postrzega chorobę psychiczną wyłącznie jako przejaw nawiedzenia<ref name=":0">{{Cytuj |autor = Edward Żebrowski |tytuł = Szpital przemienienia |data = 1978 |data dostępu = 2021-02-24 |wydawca = Studio Filmowe „Tor” |typ nośnika = online |url = https://ninateka.pl/film/szpital-przemienienia-edward-zebrowski}}</ref><ref name=":1">{{Filmpolski|tytuł|12704|Szpital Przemienienia}}</ref>.


Niebawem do szpitala przybywa [[Schutzstaffel|esesman]] Thiesdorf, który zapowiada likwidację szpitala psychiatrycznego. Wizyta Thiesdorfa prowokuje wielość różnych postaw kadry szpitala. Z czasem Stefan coraz bardziej się buntuje przeciwko Rygierowi, jednak nie może liczyć na wstawiennictwo Pajączkowskiego, którego Rygier pomawia o „[[Wolnomularstwo|masońską]]” twórczość naukową sprzed okresu okupacji. Pajączkowski poucza Stefana, że ten musi stawiać nieszkodzenie pacjentom nad litość wobec nich. Z kolei [[Narkomania|narkotyzujący się]] literat Sekułowski, poszukujący schronienia w szpitalu, z goryczą oskarża młodego lekarza o brak znajomości życia. Tymczasem doktor Nosilewska wyznaje skrycie Stefanowi, że uciekła z Austrii po zajęciu jej przez [[Narodowy socjalizm|hitlerowców.]] Stefan orientuje się co do swego płonnego idealizmu, jednak staje się świadkiem błędów lekarskich swoich starszych kolegów: nieudanej operacji Kautersa, szarlatanerii Marglewskiego.
Niebawem do szpitala przybywa [[Schutzstaffel|esesman]] Thiesdorf, który zapowiada likwidację szpitala psychiatrycznego. Wizyta Thiesdorfa prowokuje wielość różnych postaw kadry szpitala. Z czasem Stefan coraz bardziej się buntuje przeciwko Rygierowi, jednak nie może liczyć na wstawiennictwo Pajączkowskiego, którego Rygier pomawia o „[[Wolnomularstwo|masońską]]” twórczość naukową sprzed okresu okupacji. Pajączkowski poucza Stefana, że ten musi stawiać nieszkodzenie pacjentom nad litość wobec nich. Z kolei [[Narkomania|narkotyzujący się]] literat Sekułowski, poszukujący schronienia w szpitalu, z goryczą oskarża młodego lekarza o brak znajomości życia. Tymczasem doktor Nosilewska wyznaje skrycie Stefanowi, że uciekła z Austrii po zajęciu jej przez [[Narodowy socjalizm|hitlerowców.]] Stefan orientuje się co do swego płonnego idealizmu, jednak staje się świadkiem błędów lekarskich swoich starszych kolegów: nieudanej operacji Kautersa, szarlatanerii Marglewskiego<ref name=":0" /><ref name=":1" />.


Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu [[Cyjanki|cyjanku]]; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia [[samobójstwo]]. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy [[pluton egzekucyjny]] rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią.
Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu [[Cyjanki|cyjanku]]; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia [[samobójstwo]]. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy [[pluton egzekucyjny]] rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią<ref name=":0" /><ref name=":1" />.


== Obsada ==
== Obsada ==
Linia 53: Linia 53:
* [[Elżbieta Karkoszka]] − pacjentka szpitala
* [[Elżbieta Karkoszka]] − pacjentka szpitala
* [[Marcin Troński]] − doktor Kozłowski
* [[Marcin Troński]] − doktor Kozłowski

== Przypisy ==
<references />


== Linki zewnętrzne ==
== Linki zewnętrzne ==

Wersja z 21:05, 24 lut 2021

Szpital Przemienienia
Gatunek

dramat psychologiczny, wojenny

Rok produkcji

1978

Data premiery

28 marca 1979

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

90 min

Reżyseria

Edward Żebrowski

Scenariusz

Michał Komar, Edward Żebrowski (na podstawie powieści Stanisława Lema Szpital Przemienienia)

Główne role

Piotr Dejmek
Jerzy Bińczycki
Henryk Bista
Ewa Dałkowska
Gustaw Holoubek
Zygmunt Hübner
Ryszard Kotys
Wojciech Pszoniak
Zbigniew Zapasiewicz

Muzyka

Stanisław Radwan

Zdjęcia

Witold Sobociński

Scenografia

Tadeusz Wybult

Kostiumy

Ewa Braun

Montaż

Urszula Śliwińska

Wytwórnia

Studio Filmowe „Tor”

Nagrody
FPFF - Nagroda Główna Jury (1979)
MFF w Locarno - I wyróżnienie (1979)

Szpital Przemienienia – polski film psychologiczny z 1978 w reżyserii Edwarda Żebrowskiego, na podstawie powieści Stanisława Lema z 1955 pod tym samym tytułem. Film ukazuje zagładę pacjentów szpitala psychiatrycznego wkrótce po wybuchu II wojny światowej.

Podczas realizacji wykorzystano zabytkowe wnętrza i plenery Szpitala im. Prof. Jana Mazurkiewicza (Szpitala Tworkowskiego) pod Warszawą, chociaż w istocie szpital ten był jedynym dużym polskim szpitalem psychiatrycznym, w którym Niemcy nie realizowali akcji T4.

Fabuła

Akcja filmu rozpoczyna się pod koniec 1939 roku, kiedy młody doktor Stefan przybywa do zamkniętego szpitala psychiatrycznego celem otrzymania pracy w zakładzie. Wyznający humanitarne zasady postępowania, aczkolwiek niekonkretny w swych poglądach Stefan zostaje przyjęty przez dyrektora szpitala, doktora Pajączkowskiego, a następnie zdobywa doświadczenie pod opieką cynicznego doktora Rygiera, nieukrywającego swych poglądów pronazistowskich. Stefan z dezaprobatą obserwuje zachowanie Rygiera, który poddaje pacjentów poniżającym eksperymentalnym metodom leczenia, między innymi elektrowstrząsom. Wspomnianą operację Rygier przeprowadza na chorym na raka mózgu inżynierze Andrzeju, w wyniku czego pacjent traci niemal władzę umysłową. Stefan dostrzega również obsesje innych lekarzy: doktor Kauters preferuje wyłącznie chirurgiczne metody leczenia pacjentów, podczas gdy doktor Marglewski postrzega chorobę psychiczną wyłącznie jako przejaw nawiedzenia[1][2].

Niebawem do szpitala przybywa esesman Thiesdorf, który zapowiada likwidację szpitala psychiatrycznego. Wizyta Thiesdorfa prowokuje wielość różnych postaw kadry szpitala. Z czasem Stefan coraz bardziej się buntuje przeciwko Rygierowi, jednak nie może liczyć na wstawiennictwo Pajączkowskiego, którego Rygier pomawia o „masońską” twórczość naukową sprzed okresu okupacji. Pajączkowski poucza Stefana, że ten musi stawiać nieszkodzenie pacjentom nad litość wobec nich. Z kolei narkotyzujący się literat Sekułowski, poszukujący schronienia w szpitalu, z goryczą oskarża młodego lekarza o brak znajomości życia. Tymczasem doktor Nosilewska wyznaje skrycie Stefanowi, że uciekła z Austrii po zajęciu jej przez hitlerowców. Stefan orientuje się co do swego płonnego idealizmu, jednak staje się świadkiem błędów lekarskich swoich starszych kolegów: nieudanej operacji Kautersa, szarlatanerii Marglewskiego[1][2].

Nadchodzi moment likwidacji szpitala. Bezradny dyrektor Pajączkowski nie może wyprosić u Rygiera, Kautersa i Marglewskiego zgody na spontaniczną akcję ratowania pacjentów. Wspiera go tylko Stefan, który rozdaje pozostałe lekarstwa pacjentom i na prośbę Sekułowskiego dosypuje mu cyjanku; palone są też akta. Gdy naziści wkraczają na teren szpitala, aresztują część kadry; Nosilewska zostaje aresztowana jako Żydówka, a Pajączkowski dzieli jej los. Sekułowski przy próbie zatrzymania połyka cyjanek i popełnia samobójstwo. Naziści wyprowadzają kadrę i pacjentów szpitala z budynku, celem przeprowadzenia na nich egzekucji. Stefan, ukrywszy się przed nazistami, próbuje wyprowadzić młodego chłopca skrytego pod fartuchami szpitalnymi, ten jednak umiera na jego rękach. Dostrzegłszy w lesie patrol SS, Stefan próbuje uciec i rozpływa się we mgle, podczas gdy pluton egzekucyjny rozstrzeliwuje pacjentów i pozostałych członków kadry, zasypanych następnie ziemią[1][2].

Obsada

Przypisy

  1. ↑ a b c Edward Żebrowski, Szpital przemienienia [online], Studio Filmowe „Tor”, 1978 [dostęp 2021-02-24].
  2. ↑ a b c Szpital Przemienienia w bazie filmpolski.pl

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Szpital_Przemienienia_(film)&oldid=62435360”