Festivali i Këngës: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m WP:SK+ToS+mSI.v2+Bn, drobne techniczne
Agwjkl (dyskusja | edycje)
Nie podano opisu zmian
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) Zaawansowana edycja mobilna
Linia 2: Linia 2:
|nazwa = Festivali i Këngës
|nazwa = Festivali i Këngës
|nazwa oryginalna =
|nazwa oryginalna =
|grafika = Pallati i Kongreseve pamje ballore.jpg
|grafika = Arilena Ara 05.jpg
|opis grafiki = Pałac Kongresów w Tiranie miejsce organizacji festiwalu w latach 1989–2019
|opis grafiki = Zwyciężczyni 58. edycji festiwalu, [[Arilena Ara]], z trofeum konkursu kilka chwil po wygranej.
|pełna nazwa = Festivali I Këngës Në RTSH
|pełna nazwa = Festivali I Këngës Në RTSH
|lata aktywności = od 1962
|lata aktywności = od 1962

Wersja z 19:53, 13 paź 2021

Festivali i Këngës
{{{alt grafiki}}}
Zwyciężczyni 58. edycji festiwalu, Arilena Ara, z trofeum konkursu kilka chwil po wygranej.
Pełna nazwa

Festivali I Këngës Në RTSH

Lata aktywności

od 1962

Państwo

{{{państwo}}}

Miejscowość

{{{miejscowość}}}

Obiekt

{{{obiekt}}}

Organizator

Radio Televizioni Shqiptar (RTSH)

Strona internetowa

Festivali i Këngës (Festiwal Muzyki, często skracane do FiK) – największy i najważniejszy albański festiwal muzyczny organizowany corocznie w grudniu w Tiranie. Festiwal odbywa się od 1962 roku, a od 2003 zwycięzcy kolejnych edycji reprezentują Albanię w Konkursie Piosenki Eurowizji.

Historia

Pierwszy Festivali i Këngës został zorganizowany 21 grudnia 1962 roku w Tiranie, stolicy Albanii. Pierwszą zwyciężczynią festiwalu została albańska wokalistka Vaçe Zela z piosenką „Fëmija i parë”. Artystka odniosła także największą liczbę zwycięstw na festiwalu, zdobywając pierwsze miejsce w dziesięciu konkursach.

Od 1962 do 1968 roku festiwal odbywał się w hali ILA Venue, a od 1969 do 1988 – w Teatrze Opery i Baletu. Od 1989 roku konkursy odbywają się w Pałacu Kongresu. W 2020 roku, w celu przestrzegania obostrzeń spowodowanych pandemią COVID-19 konkurs odbył się na placu Sheshi Italia w Tiranie.

W 1972 roku Enver Hoxha nazwał organizatorów Festivali i Këngës 11 „wrogami ludu”[1]. Wielu z nich zostało oskarżonych o zagrażanie mentalności kraju poprzez wprowadzanie niemoralnego aspektu do programu i spiskowanie przeciwko rządowi, wpływając na ówczesną albańską młodzież[1]. Ówczesny dyrektor generalny RTSH Todi Lubonja, wraz z dyrektorem festiwalu Mihalem Luarasi i piosenkarzem Sherifem Merdanim zostali skazani i pozostali w więzieniu do 1989 roku. Wiele innych zaangażowanych osób miało zakaz pracy w telewizji lub zostało deportowanych do odległych albańskich miast[1][2]. Kary posłużyły jako przykład i oświadczenie dla przyszłych organizatorów.

Przed 1972 rokiem utwory były często neutralne, a w ich treści można było poruszać dowolne tematy. Po 11. edycji, w której Enver Hoxha ogłosił organizatorów koncertu „wrogami narodu” festiwal był kontynuowany, ale z bardzo silną presją i cenzurą aż do śmierci dyktatora w 1984 roku. Wtedy cenzura zaczęła się rozluźniać[3]. Nertila Koka i Anita Bitri stały się faworytkami festiwalu, śpiewając piosenki o miłości. Parashqevi Simaku, Irma Libohova i Morena Reka motywowały młodzież coraz bardziej liberalnymi hasłami politycznymi rok po roku[3]. Grupy rockowe, takie jak Tingulli i Zjarrtë, miały znaczny wpływ na przesłanie swoich piosenek i wprowadzenie muzyki rockowej na albańską scenę muzyczną – gatunku, który z powodzeniem przetrwał do dziś i można go łatwo zauważyć nawet we współczesnych edycjach festiwalu[3]. Była to planowana liberalizacja, która przez cały czas miała cichą zgodę kierownictwa partii komunistycznej, głównie w wyniku uświadomienia sobie, że dni komunizmu w Europie Wschodniej dobiegają końca[3]. Opinia publiczna była jednak mniej świadoma zbliżających się zmian w porządku politycznym, przez co nagła zmiana tekstów piosenek wydawała się tajemnicza.

Wraz z upadkiem komunizmu na początku lat 90., Festivali i Këngës stał się o wiele bardziej różnorodny. Zwycięskie piosenki odzwierciedlały okres przejściowy, który przechodziła Albania. Zwycięzca z 1991 roku, Ardit Gjebrea z utworem „Jon” i zwycięzcy z 1992 roku, Aleksandër Gjoka, Manjola Nallbani i Viktor Tahiraj z utworem „Pesha e fatit” (Ciężar losu) miały motyw imigracji i wolności, co zbiegło się z ówczesnym stanem politycznym w kraju. W tym okresie po raz pierwszy pozwolono na używanie słowa Zoti (Bóg). Wcześniej religia była nielegalna, a słowa Bóg nie wolno było wypowiadać publicznie[3]. Udział albańskich śpiewaków spoza granic kraju również wpisuje się w historię festiwalu w tej dekadzie. Wcześniej kraj był w okresie izolacji[3]. Ubrania i występy śpiewaków stawały się coraz bardziej ekstrawaganckie z biegiem czasu, a piosenkarki takie jak Bleona Qereti, Ledina Çelo i Adelina Ismaili były jednymi z najbardziej znanych trendsetterek nowej ery.

Kontrowersje

  • W 1963 roku Besnik Taraveshi był pierwszym piosenkarzem ściganym przez dyktaturę komunistyczną. Było to spowodowane błędnym wymówieniem słowa w piosence „Djaloshi dhe shiu” („Chłopiec i deszcz”)[4].
  • W 1964 roku przewodniczący jury Llazar Siliqi zdecydował, że pierwsze miejsce nie zostanie przyznane ze względu na niską jakość piosenek. Zamiast tego drugie miejsce zajęła Vaçe Zela z utwotem „Dritaren kërkoj”, a dwa inne utwory zajęły trzecie miejsce[4].
  • W 1980 roku pojawiły się pogłoski, że rząd interweniował w wyłonieniu zwycięzcy, dając zwycięstwo „Shoqet tona ilegale” („Nasi nielegalni przyjaciele”) Vaçe Zeli zamiast „Njerëzit e agimeve” („Ludzie poranków”) Alidy Hisku. Podczas gdy pierwsza jest piosenką honorującą tajne przyjaźnie między partyzantami w czasie narodowego wyzwolenia Albanii od sił nazistowskich, ta druga zawiera silne odniesienia do intelektualnego przebudzenia i idei oświecenia – koncepcje uważane za silnie sprzeczne z filozofią dyktatury Envera Hodży[4].
  • W 1987 Kozma Dushi z piosenką „Lot me ty o djalë” („Hej, chłopcze, płaczemy z tobą”) miała zostać ogłoszona zwycięzcą, jednak kilka minut przed podjęciem decyzji przez jury żona Envera Hodży, Nexhmije Hoxha, oświadczyła, że nie chce, aby ta piosenka wygrała, więc wybrano inną piosenkę[4].
  • W 1997 roku sukienka uczestniczki Almy Bektashi spadła, odsłaniając jej nagie piersi. Kamerom udało się ominąć incydent, jednak publiczność otrzymała pełny obraz zdarzenia[4].
  • W 1999 roku Irma i Eranda Libohova wcześnie opuścili Pałac Kongresów, myśląc, że ich piosenka „Apokalipsi” („Apokalipsa”) nie zwycięży. Piosenka została początkowo ogłoszona zwycięzcą, chociaż błędne obliczenia w głosowaniach jury ogłoszone następnego dnia przez pezewodniczącą jurorkę Vaçe Zela, ujawniły, że zamiast tego wygrała Aurela Gaçe z utworem „S’jam tribu” („Nie jestem hołdem”)[4].
  • W 2006 roku Greta Koçi była tak rozczarowana zajęciem piątego miejsca z piosenką „Eja zemër”, że wybuchnęła płaczem, podczas gdy jej matka zarzucała siedmioosobowemu jury festiwalu korupcję i niekompetencję[4].
  • W 2007 roku Blero wycofał się z konkursu, twierdząc, że został poproszony o dużą sumę pieniędzy w zamian za zwycięstwo. Twierdził też, że o pierwszych trzech pozycjach organizatorzy zdecydowali już przed imprezą. Jury i administracja festiwalu odpowiedzieli w oświadczeniu prasowym, że to Blero poprosił o pierwszą nagrodę, wysyłając SMS-a z informacją, że wycofa się, jeśli jego zwycięstwo nie będzie gwarantowane[4].
  • W 2016 pojawiły się kontrowersje co do decyzji organizatorów festiwalu o nie przyjęciu do finału zapowiedzianego 60% jury i 40% głosów publicznych[5]. Zamiast tego publiczne głosowanie liczyło się tylko do 1/13 ostatecznego wyniku. Po podziale 60/40 Lindita zremisowałaby z Ylli Limani ze 120 punktami. Lindita pozostałaby jednak zwyciężczynią, otrzumując punkty od 11 i najwyższe noty od 5 jurorów, w porównaniu do Ylli Limani, która otrzymała punkt6ly od 7 jurorów i maksymalą notę od jednego jurora.
  • W 2019 organizatorom wydarzenia zarzucono próbę sabotażu utworu „Me Tana” Elvany Gjaty. Elvana otrzymała najwyższą notę od każdego zagranicznego jurora, lecz pisarka Rita Petro umieściła artystkę na piątym miejscu, a Mikaela Minga uplasowała ją przedostatnią[6]. Minga odparła zarzuty, mowiąc że „piosenka ma między innymi wpływy cygańskie i zachodnie” oraz „nie mają nic wspólnego z muzyczną tradycją Albanii[6].” W następstwie do zarzuceń zamknięty został kanał Festivali i Këngës w serwisie YouTube, w którym Elvana zgromadziła rekordową liczbę 3,5 miliona wyświetleń[6].

Zwycięzcy Festivali i Këngës

Rok Artysta Piosenka Kompozytor Tekst
1962 Vaçe Zela „Fëmija i parë” Abdulla Grimci Dionis Bubani
1963 Nikoleta Shoshi „Flakë e borë” Tish Daija Llazar Siliqi
1964 Vaçe Zela „Sot jam 20 vjeç” Llazar Morcka Dionis Bubani
1965 Tonin Tërshana „Të dua o det” Tonin Harapi Mark Gurakuqi
1966 Vaçe Zela „Shqiponja e lirisë” Pjetër Gaci Ismail Kadare
1967 „Këngë për shkurte vatën” Ferdinand Deda Ruzhdi Pulaha
1968 Vaçe Zela
Ramiz Kovaçi
„Mësuesit hero” Limos Dizdari Dritëro Agolli
1969 David Tukiçi „Dhuratë për ditëlindje” Nikolla Zoraqi Fatos Arapi
1970 Vaçe Zela „Mesnatë” Shpëtim Kushta
1971 Sherif Merdani „Kënga e nënës” Agim Prodani Agim Shehu
1972 Tonin Tërshana „Erdhi pranvera” Pjetër Gaçi Fatos Arapi
1973 Vaçe Zela „Gjurmët e arta” Kujtim Laro Lirim Deda
1974 Alida Hisku „Vajzat e fshatit tim” Enver Shëngjergji Zhuliana Jorganxhi
1975 „Buka e duarve tona” Kujtim Laro Xhevahir Spahiu
1976 Vaçe Zela „Nënë moj do pres gërshetin” Avni Mula Hysni Milloshi
1977 „Gonxhe në pemën e lirisë” Limoz Dizdari Robert Shvarc
Zhuliana Jorganxhi
1978 Gaqo Çako „Këputa një gjethe dafine” Xhevahir Spahiu
1979 Zeliha Sina
Liljana Kondakçi
Aferdita Zonja
„Festë ka sot Shqipëria” Agim Prodani Zhuliana Jorganxhi
1980 Vaçe Zela „Shoqet tona ilegale”
1981 Ema Qazimi „Krenari e brezave” Feim Ibrahimi Gjoke Beci
1982 Marina Grabovari „Një djep në barrikadë” Avni Mula Hysni Milloshi
1983 Tonin Tërshana „Vajzë moj, lule moj” Luan Zhegu Adelina Balashi
1984 Gëzim Çela
Nertila Koka
„Çel si gonxhe dashuria” Vladimir Kotani Arben Duka
1985 Parashqevi Simaku „Në moshën e rinisë”
1986 Nertila Koka „Dy gëzime në një ditë” David Tukiçi Gjoke Beci
1987 Irma Libohova
Eranda Libohova
„Nuk e harroj” Agim Krajka Arben Duka
1988 Parashqevi Simaku „E duam lumturinë” Pirro Çako Agim Doçi
1989 Frederik Ndoci
Manjola Nallbani
Julia Ndoci
„Toka e diellit” Aleksander Peçi Xhevahir Spahiu
1990 Anita Bitri „Askush s’do t’a besojë” Flamur Shehu Jorgo Papingji
1991 Ardit Gjebrea „Jon” Ardit Gjebrea Xhankarlo Milone
Zhuliana Jorganxhi
1992 Aleksandër Gjoka
Manjola Nallbani
Viktor Tahiraj
„Pesha e fatit” Osman Mula Alqi Boshnjaku
1993 Manjola Nallbani „Kur e humba një dashuri” Vladimir Kotani Jorgo Papingji
1994 Mira Konçi „Të sotmen jeto” Shpëtim Saraçi Alqi Boshnjaku
1995 Ardit Gjebrea „Eja” Ardit Gjebrea Xhevahir Spahiu
1996 Elsa Lila „Pyes lotin” Valentin Veizi Enrjeta Sina
1997 „Larg urrejtjes” Alqi Boshnjaku
1998 Albërie Hadërgjonaj „Mirësia dhe e vërteta” Luan Zhegu Arben Duka
1999 Aurela Gaçe „S’jam tribu” Adrian Hila Jorgo Papingji
2000 Rovena Dilo „Ante i tokës sime” Ardit Gjebrea
Alfred Kaçinari
Rovena Dilo
2001 Aurela Gaçe „Jetoj” Adrian Hila Jorgo Papingji
2002 Mira Konçi „Brënda vetes më merr” Shpëtim Saraçi Pandi Laço
2003 Anjeza Shahini Imazhi yt Edmond Zhulali Agim Doçi
2004 Ledina Çelo Nesër shkoj Adrian Hila Pandi Laço
2005 Luiz Ejlli „Zjarr e ftohtë” Klodian Qafoku Florian Kondi
2006 Frederik i Aida Ndoci Balada e gurit Adrian Hila Pandi Laço
2007 Olta Boka Zemrën e lamë peng
2008 Kejsi Tola Më merr në ëndërr Edmond Zhulali Agim Doçi
2009 Juliana Pasha Nuk mundem pa ty Ardit Gjebrea Pirro Çako
2010 Aurela Gaçe Kënga ime Shpëtim Saraçi Sokol Marsi
2011 Rona Nishliu Suus Florent Boshnjaku Rona Nishliu
2012 Adrian Lulgjuraj i Bledar Sejko Identitet Bledar Sejko Eda Sejko
2013 Hersjana Matmuja „Zemërimi i një nate” Genti Lako Jorgo Papingji
2014 Elhaida Dani „Diell” Aldo Shllaku Viola Trebicka
Sokol Marsi
2015 Eneda Tarifa „Përrallë” Olsa Toqi
2016 Lindita Halimi „Botë” Klodian Qafoku Gerald Xhari
2017 Eugent Bushpepa „Mall” Eugent Bushpepa
2018 Jonida Maliqi Ktheju tokës Eriona Rushiti
2019 Arilena Ara Shaj Darko Dimitrov
2020 Anxhela Peristeri Karma Kledi Bahiti Olti Curri

Wyniki w Konkursie Piosenki Eurowizji

Rok Artysta Piosenka Język Finał Półfinał
Miejsce Punkty Miejsce Punkty
2004 Anjeza Shahini The Image of You angielski 7 106 4 167
2005 Ledina Çelo Tomorrow I Go 16 53 Top 12[a]
2006 Luiz Ejlli Zjarr e ftohtë albański 14 58
2007 Frederik Ndoci i Aida Hear My Plea albański, angielski 17 49
2008 Olta Boka Zemrën e lamë peng albański 17 55 9 67
2009 Kejsi Tola Carry Me in Your Dreams angielski 17 48 7 73
2010 Juliana Pasha It’s All About You 16 62 6 76
2011 Aurela Gaçe Feel the Passion albański, angielski 14 47
2012 Rona Nishliu Suus albański 5 146 2 146
2013 Adrian Lulgjuraj i Bledar Sejko Identitet 15 31
2014 Hersi One Night’s Anger angielski 15 22
2015 Elhaida Dani I’m Alive 17 34 10 62
2016 Eneda Tarifa Fairytale 16 45
2017 Lindita World 14 76
2018 Eugent Bushpepa Mall albański 11 184 8 162
2019 Jonida Maliqi Ktheju tokës 17 90 9 96
2020 Arilena Ara Fall From The Sky angielski Konkurs odwołany
2021 Anxhela Peristeri Karma albański 21 57 10 112

Uwagi

  1. Zgodnie z regulaminem, w konkursie w 2005 kraje z pierwszej dziesiątki poprzedniego konkursu automatycznie kwalifikowane były do finału bez konieczności rywalizacji w półfinale.

Przypisy

  1. a b c Festivali i 11-të në RTSH [online], Forumi Shqiptar [dostęp 2021-04-08] (alb.).
  2. Ja kokat e prera ne art e kulture pas Festivalit te 11-te [online], Shqiperia [dostęp 2021-04-08] (alb.).
  3. a b c d e f Maciej Blazewicz, 🇦🇱 Festivali i Këngës od 1962 do 2003 – trudna historia Albanii i Albańczyków opowiedziana festiwalem [online], Dziennik-Eurowizyjny.pl, 14 grudnia 2019 [dostęp 2021-08-06] (pol.).
  4. a b c d e f g h Festivali i Kenges | Project Gutenberg Self-Publishing – eBooks | Read eBooks online [online], self.gutenberg.org [dostęp 2021-05-15].
  5. Albania 2017: Festivali i Këngës 55 semi-finals start tonight [online], wiwibloggs, 21 grudnia 2016 [dostęp 2021-05-15] (ang.).
  6. a b c XTRA Debate: Rethinking the role of jurors going into the 2020 national final season [online], ESCXTRA.com, 30 grudnia 2019 [dostęp 2021-05-15] (ang.).

Linki zewnętrzne