Stanisław Wiącek (żołnierz AK)

Stanisław Wiącek

Inspektor

podporucznik czasu wojny
Data i miejsce urodzenia	1 kwietnia 1915 Trzcianka
Data i miejsce śmierci	3 stycznia 1992 Pabianice
Przebieg służby
Lata służby	1941–1945
Siły zbrojne	Armia Krajowa
Jednostki	oddział partyzancki „Jędrusie” 2 pułk piechoty Leg. AK
Stanowiska	dowódca plutonu szturmowego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa (akcja „Burza”)
Późniejsza praca	magazynier kierownik magazynu
Odznaczenia

Stanisław Wiącek (ur. 1 kwietnia 1915 w Trzciance, zm. 3 stycznia 1992 w Pabianicach) – podporucznik czasu wojny Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Pochodził z rodziny chłopskiej, był synem Pawła i Zofii z d. Podsiadło. Ukończył 3 klasy gimnazjum w Mielcu. Od końca 1940 zaangażowany był w drukowanie i kolportowanie tajnej gazety „Odwet”. W 1941 wstąpił w szeregi oddziału partyzanckiego „Jędrusie”. Brał udział w akcjach rozbicia więzień w Opatowie (12 marca 1943) i Mielcu (29 marca 1943). Za bohaterstwo wykazane w tych akcjach odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari.

W momencie rozpoczęcia akcji „Burza” (lipiec 1944) oddział „Jędrusie” wszedł w skład 2 pułku piechoty Legionów Armii Krajowej jako jego 4 kompania, a Stanisław Wiącek został dowódcą plutonu szturmowego. Dowodząc swym pododdziałem uczestniczył w starciach z Niemcami pod Dziebałtowem (27 sierpnia 1944) i Radoszycami. Za swą postawę podczas akcji „Burza” mianowany został do stopnia podporucznika czasu wojny.

Aresztowany przez funkcjonariuszy organów bezpieczeństwa w dniu 4 kwietnia 1945. Więziony w Kielcach, przeszedł śledztwo podczas którego był torturowany. Wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Łodzi, wydanym 30 czerwca 1945 na sesji wyjazdowej w Kielcach, został skazany na 3-krotną karę śmierci i 27 lat więzienia. W wyniku amnestii zmieniono mu wyrok na karę 15 lat więzienia, którą odbywał w zakładach karnych w Rawiczu i Sztumie. W maju 1955 zawieszono wykonywanie reszty kary.

Po wyjściu na wolność podjął pracę jako magazynier w pabianickim Miejskim Przedsiębiorstwie Remontowo-Budowlanym, a po ukończeniu Technikum Ekonomicznego w Łodzi (1961) został kierownikiem magazynu w Zakładach Farmaceutycznych „Polfa” w Pabianicach. W 1956 zawarł związek małżeński z Irminą z domu Kokocińską, z którą miał córki Małgorzatę i Annę. Zmarł w Pabianicach i spoczął na tamtejszym cmentarzu.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 13098
• Krzyż Walecznych

Bibliografia

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939–1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.