Stanisław Świnarski

Stanisław Świnarski
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	7 lipca 1900 ; Przywózki pow Sokołów Podlaski
Data i miejsce śmierci	26 czerwca 1961 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1921–1961
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ; ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Ministerstwo Obrony Narodowej
Stanowiska	szef Wojsk Inżynieryjnych
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Stanisław Świnarski^[a] (ur. 7 lipca 1900 w Przywózkach, w pow. sokołowskim, zm. 26 czerwca 1961 w Warszawie) – magister inżynier fortyfikacji, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Pochodził z Podlasia. Szkołę średnią zakończył w Sokołowie. Po ukończeniu Szkoły Morskiej w Tczewie w 1921 powołany do zasadniczej służby wojskowej. Następnie podchorąży Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie. 1 października 1925 został mianowany podporucznikiem ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów oraz przydzielony do 7 Pułku Saperów Wielkopolskich w Poznaniu na stanowisko dowódcy plutonu, a następnie dowódcy kompanii saperów. Porucznik ze starszeństwem z 1 lipca 1927. W latach 1928–1929 był członkiem zespołu prowadzącego fortyfikacyjne studium terenu Polesia i opracowania planu rozbudowy umocnień fortyfikacyjnych. Za wykonane zadanie został wyróżniony przez ówczesnego szefa Sztabu Głównego, gen. dyw. Tadeusza Piskora. W latach 1929–1936 był dowódcą kompanii reflektorów przeciwlotniczych w batalionie elektrotechnicznym w Nowym Dworze Mazowieckim. W okresie tym studiował zaocznie na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej. Ukończył osiem semestrów. 27 czerwca 1935 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 34. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów^[2]^[1]. W latach 1936–1938 był słuchaczem Wyższej Szkoły Inżynierii w Warszawie. Następnie został przydzielony do rezerwy personalnej oficerów przy Inspektorze Saperów na stanowisko wykonawcy studiów^[3]. Prace fortyfikacyjne wykonywał na terenie Śląska.

W kampanii wrześniowej wziął udział w obronie Warszawy. Walczył na stanowisku dowódcy saperów pododcinka „Południe” (Mokotów)^[4]. Po kapitulacji załogi stolicy dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w oflagach: XI A Osterode, II A Prenzlau i II C Woldenberg. Był tam współorganizatorem kursów dokształcających i wykładowca przedmiotów technicznych. Po uwolnieniu z niewoli pracował w Stołecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym jako inżynier.

Następnie zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. 19 września 1945 został przyjęty do służby zawodowej i skierowany do Departamentu Inżynierii i Saperów WP na stanowisko szefa wydziału technicznego. W latach 1948–1951 był na stanowisku dyrektora nauk Oficerskiej Szkoły Inżynierii i Saperów we Wrocławiu. Wniósł wiele nowego w proces dydaktyczny i rozwój bazy szkoleniowej. W 1951 został przeniesiony do organizowanej Wojskowej Akademii Technicznej, gdzie organizował fakultet inżynieryjno-saperski. Był kierownikiem kursu, a następnie zastępcą szefa i szefem Oddziału Naukowo-Badawczego. Wykładał także geologię i fortyfikację na Fakultecie Wojsk Inżynieryjnych. Po październiku 1956 został wyznaczony na szefa Wojsk Inżynieryjnych MON i mianowany generałem brygady. Mocno przeżywał prowadzoną w tym czasie redukcję Wojsk Inżynieryjnych. Zmarł na zawał serca w czasie pełnienia obowiązków, w czasie ćwiczeń dowódczo-sztabowych na Mazurach. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim - wojskowym (kwatera 29A-półkole-12)^[5].

Życie prywatne

Był synem Juliana, rolnika i Bronisławy z Bielińskich. Był trzykrotnie żonaty: z Czesławą z domu Augustyniak (ślub 1928, rozwód 1946), z Anną Korzeniewską (ślub 1947, rozwód 1953) oraz z Marią Ireną Chodosowską (1911-1985; ślub 1955). Miał córkę^[6].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - 1958
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski - 1946^[7]
Złoty Krzyż Zasługi - 1947
Krzyż Walecznych - 1948
Medal za Warszawę 1939–1945
Medal 10-lecia Polski Ludowej
Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” - 1955
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Uwagi

↑ Do 1939 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Stanisław Swinarski^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 247.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 77.
↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 426.
↑ Głowacki 1985 ↓, s. 210, 304.
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 108-110
↑ M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 267.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
ZdzisławZ. Barszczewski ZdzisławZ., Sylwetki saperów polskich, Warszawa: Bellona, 2001, ISBN 83-11-09287-7, OCLC 297538661 .
Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 2 M-Ż. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2001. ISBN 83-87103-81-0.
Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 108-110.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.

[2] Do 1939 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako Stanisław Swinarski^[1].

[CITEREFRybkaStepan2006247-1] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 247.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_9_z_28_czerwca_1935_roku,_s._77-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 77.

[CITEREFRybkaStepan2006426-4] Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 426.

[CITEREFGłowacki1985210,_304-5] Głowacki 1985 ↓, s. 210, 304.

[6] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[7] Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. IV: S-Z, Toruń 2010, s. 108-110

[8] M.P. z 1947 r. nr 29, poz. 267.

[a]

[2]

[1]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]