Stanisław Kamieński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Kamieński
komandor porucznik komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia

14 marca 1892
Warszawa

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

 MW Imperium Rosyjskiego
 Marynarka Wojenna (II RP)

Jednostki

Oficerska Szkoła Marynarki Wojennej,
Kierownictwo Marynarki Wojennej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Srebrny Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Stanisław Kamieński (ur. 14 marca 1892 w Warszawie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – komandor porucznik inżynier Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Franciszka i Heleny z Preissów. Absolwent Wydziału Mechanicznego Morskiej Szkoły Inżynierii[1] w Kronsztadzie Politechniki Moskiewskiej. Wcielony do armii rosyjskiej, walczył w I wojnie światowej. W 1919 wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestnik wojny 1920.

30 kwietnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu kapitana porucznika i 8. lokatą w korpusie technicznym[2]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana-porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny, a jego oddziałem macierzystym było Kierownictwo Marynarki Wojennej[3]. W 1923 roku był wykładowcą w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej[4]. Brał (od 20 grudnia 1926) udział w pracach komisji powołanej przez kontradmirała Jerzego Świrskiego w celu wyłonienia ofert na zakup okrętów podwodnych. W 1928 przebywał we Francji jako członek komisji przy budowie okrętów podwodnych Marynarki Wojennej[5]. W 1929 rozkazem Kierownictwa Marynarki Wojennej Nr 99 z 25 października 1929 został wyznaczony do składu komisji do odbioru ORP „Ryś”. W 1932 służył w Dowództwie Marynarki Wojennej, uczestniczył w pracach Komisji Nadzwyczajnej do spraw okrętów podwodnych[6]. 27 czerwca 1935 roku został awansowany na stopień komandora porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów marynarki wojennej, korpus techniczny[7]. W 1935 roku był w komisji która opracowała nowe warunki oferty na zakup okrętów podwodnych. Od lipca 1936 roku do 1939 roku był kierownikiem Wydziału Budowy Okrętów w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie.

Podczas kampanii wrześniowej podjęto decyzję o ewakuacji KMW z Warszawy. Zgodnie wytycznymi Naczelnego Dowództwa z 5 września admirał Jerzy Świrski wydał rozkazy dotyczące ewakuacji KMW do Pińska. Skład Kierownictwa został podzielony na dwie grupy. Stanisław Kamieński był w grupie, która ewakuowała koleją, pod dowództwem kontradmirała Ksawerego Czernickiego. Po przybyciu do Pińska 8 września 1939 KMW znów podzieliło się. Większa część stanu osobowego, udała się pociągiem do Brodów, a następnie do Równego. Wobec uszkodzenia torów transport skierowano na stację Klewań. Ze stacji już pieszo grupa udała się w kierunku Łunińca. W miejscowości Deraźne, do kontradm. Czernickiego dotarła wiadomość o agresji sowieckiej na Polskę. Zezwolił on kilku oficerom by dołączyli do oddziałów KOP walczących z wojskami radzieckimi. Pozostała część zespołu KMW (około 160 osób) pozostała w Deraźnym. Nawiązano rozmowy z Armią Czerwoną. W skład delegacji prowadzącej negocjacje z Rosjanami został włączony Stanisław Kamieński. Wszyscy, na czele z Czernickim (11 osób) zostali aresztowani i wywiezieni w głąb ZSRR, a następnie zamordowana w Katyniu[1]. Według stanu 20 marca 1940 Kamieński był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 7 a 9 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[8] – lista wywózkowa 017/1 z 05.04.1940. Został zamordowany między 9 a 11 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 24.04.1943. Przy szczątkach znaleziono kilka wizytówek, okulary i fotografie[9][10]. Figuruje na liście AM-177-460 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 0460. Nazwisko Kamieńskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 460) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 101 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 105 z 1943. Krewni do 1957 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W Archiwum Robla (pakiet 0867-05) znajduje się kalendarzyk, znaleziony przy szczątkach kpt. Józefa Trepiaka, w którym pod datą 20 marca 1940 w spisie oficerów figuruje Kamieński.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Agnieszką Gimbuttówną, miał syna Stanisława i córkę Halinę[11].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień komandora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976).
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Dariusz Nawrot, Zbrodnia katyńska w dziejach Polskiej Marynarki Wojennej, „Zeszyty Naukowe Akademii Marynarki Wojennej” (R. LI, Nr 1 (180)), 2010, s. 138–141.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 7 maja 1921 roku, s. 900.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 417.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1447, 1539.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 853.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 401, 893.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935 roku, s. 81.
  8. ↑ УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 362.
  9. ↑ Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 177.
  10. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-11] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  11. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 246.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1316.
  13. ↑ M.P. z 1925 r. nr 62, poz. 234 „za zasługi, położone w dziedzinie wyszkolenia armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 336.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Kamieński&oldid=69754523”