Sy Oliver
.jpg) Sy Oliver (1946) | |
| Imię i nazwisko |
Melvin James Oliver |
|---|---|
| Pseudonim |
„Sy” |
| Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1910 |
| Data i miejsce śmierci |
28 maja 1988 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
muzyk |
| Wydawnictwo | |
| Powiązania | |
| Zespoły | |
| Jimmie Lunceford Orchestra Tommy Dorsey Orchestra Sy Oliver and His Orchestra | |
Melvin James Oliver, ps. „Sy” (ur. 17 grudnia 1910 w Battle Creek, zm. 28 maja 1988 w Nowym Jorku)[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, trębacz, wokalista, kompozytor, aranżer i bandlider.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Dorastał w Zanesville w Ohio w rodzinie muzycznej[2]. Jego matka uczyła gry na fortepianie[3]. Ojciec był multiinstrumentalistą i demonstratorem saksofonów w czasach, kiedy na tym instrumencie grano głównie w orchestrach marszowych[1].
Od dzieciństwa grał na trąbce. Po ukończeniu szkoły średniej w wieku siedemnastu lat wyjechał z domu, żeby podjąć pracę w orkiestrze Zacka Whyte’a The Chocolate Beau Brummels w Cincinnati[3]. Muzycy z zespołu szybko nadali mu przydomek „Sy” (pochodzący od słowa „psychiatra”), ponieważ był oczytany i posługiwał się bogatym słownictwem[2]. W orkiestrze Whyte’a grał w latach 1927–1930. Następnie przeszedł do zespołu Alphonse’a Trenta. Był dobrym trębaczem, świetnie posługującym się tłumikiem, i niezłym wokalistą[1]. Zaczął też wówczas aranżować muzykę.
W latach 1933–1939 pracował z orkiestrą Jimmie’ego Lunceforda. Miał wielki wpływ na jej oryginalne brzmienie. O stylu zespołu decydowały przede wszystkim jego innowacyjne aranżacje charakteryzujące się pomysłową instrumentacją i pełnym brzmieniem. Styl ten cechował rytm dwubeatowy przeciwstawny do standardowego, czteroczęściowego metrum swingowego[4]. Wtedy także wypracował własne brzmienie na trąbce, zwane „growl trumpet”[3].
Gdy w 1939 Tommy Dorsey postanowił przekształcić swoją orkiestrę z dixielandowej na swingową, skusił go do pracy w niej dużym wynagrodzeniem. Krytyk jazzowy i publicysta James Kaplan napisał: „Zespół Dorseya nabrał kolosalnego rozpędu, kiedy Tommy ukradł Luncefordowi wspaniałego aranżera – Sya Olivera”[5]. Jego przejście przyciągnęło do reorganizowanej orkiestry znanych jazzmanów, m.in. Buddy’ego Richa. Dzięki jego aranżacjom takie utwory jak On the Sunny Side of the Street oraz skomponowane przez niego Yes, Indeed!, Opus One, The Minor is Muggin’ i Well, Git It stały się przebojami zespołu Dorseya.
Podczas II wojny światowej służył w U.S. Army, gdzie prowadził orkiestrę[3]. Po zwolnieniu z wojska wrócił do zespołu Dorseya, pozostając w nim do 1946.
Od końca lat 40. do wczesnych 70. prowadził różnoraką działalność muzyczną. M.in. przez dziesięć lat był dyrektorem muzycznym wytwórni Decca Records[3]. Aranżował utwory dla wielu słynnych wokalistów: Elli Fitzgerald, Louisa Armstronga, Franka Sinatry, Peggy Lee, Sammy’ego Davisa jra i Cateriny Valente. Na początku lat 70. założył i prowadził nonet, z którym występował do 1984[3].
Zmarł w nowojorskim szpitalu Mount Sinai po zmaganiach z rakiem płuc[2]. Miał 77 lat.
Małżeństwo i dzieci
[edytuj | edytuj kod]Był żonaty z Lillian, wokalistką, którą poznał podczas występu obojga w programie radiowym „Endorsed by Dorsey” w 1946[2]. Miał z nią dwóch synów.
Wybrana dyskografia
[edytuj | edytuj kod]- 1958 Sentimental Sy (Jasmine)
- 1990 Sy Oliver – Sycholoswing (Ocium)
- 2016 Sy Oliver And His Orchestra (Artist)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Sy Oliver. allmusic.com. [dostęp 2024-08-09]. (ang.).
- ↑ a b c d Obituaries – Sy Oliver – Influential Arranger in Big Band Era. „Los Angelees Times”. [dostęp 2024-08-09]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Sy Oliver. britannica.com. [dostęp 2024-08-09]. (ang.).
- ↑ Joachim Ernst Berendt, Od raga do rocka, wyd. PWM, 1979
- ↑ James Kaplan, Frank – The Voice, wyd. Doubleday, 2010, s. 647, ISBN 978-0-385-51804-8