33°34′N 35°22′E/33,566667 35,366667Sydon
| ||
| ||
| Państwo |  Liban
| |
| Muhafaza | Dystrykt Południowy | |
| Gmina | Kada Sydon | |
| Powierzchnia | 7,86 km² | |
| Populacja (2005) • liczba ludności |
163 554 | |
Położenie na mapie Libanu   Sydon | ||
| 33°34′N 35°22′E/33,566667 35,366667
| ||
Sydon (także Sidon, Zidon lub Sajda; arab. صيدا Ṣaydā; hebr. צִידוֹן Ẓidon) – trzecie pod względem wielkości miasto Libanu, liczy około 170 tysięcy mieszkańców. Położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego, ok. 35 km na północ od Tyru i ok. 41 km na południe od Bejrutu.
W starożytności było to portowe miasto fenickie. Początkowo było najważniejszym spośród miast fenickich, później większe znaczenie uzyskał Tyr. Rozróżniano Mały Sydon, czyli samo miasto, i Wielki Sydon, czyli cały obszar znajdujący się pod jego panowaniem[1]. W Sydonie budowano bardzo dobre okręty, produkowano cenione wyroby ze szkła[potrzebny przypis]. Sydon brał udział w kilku koalicjach antyasyryjskich, jednak walka z Asyrią zwykle kończyła się klęską; w wyniku jednego z takich buntów, władca Sydonu, Abdi-Milkutti, został zrzucony z tronu przez Asarhaddona, a okoliczne miasta zostały przyznane Tyrowi. Znaczna część ludności została deportowana. Po upadku Asyrii Sydon, wraz z całą Fenicją, uległ dominacji państwa nowobabilońskiego, a następnie Persji Achemenidów[2]. W 351 p.n.e. Sydończycy razem z Fenicją i Cyprem powstali przeciw Persji; zdradzeni przez własnego władcę, Tennesa, nie chcąc iść do niewoli u Persów spalili się wraz z całym miastem[potrzebny przypis]. Sydon nie stawił oporu wojskom Aleksandra Macedońskiego[2].
Sydon jest miastem wspominanym w Biblii. Jego znaczenie sprawiało, że początkowo jego nazwę odnoszono do całej Fenicji. Paweł z Tarsu w czasie podróży do Rzymu odwiedził przyjaciół w Sydonie[1].
Istnieją imiona Sydonia i Sydoniusz, oznaczające odpowiednio kobietę i mężczyznę pochodzących z Sydonu.
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Fritz Rienecker, Gerhard Maier: Leksykon biblijny. Waldemar Chrostowski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Vocatio”, 2001, s. 767, seria: Prymasowska Seria Biblijna. ISBN 83-7146-061-9.
- ↑ a b Alfred Tschirschnitz: Dzieje ludów biblijnych. Wyd. I. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994, s. 142-143. ISBN 83-86340-00-3.
