Sydon
| Sydon صيدا |
|
 |
|
| Państwo |  Liban |
| Muhafaza | Dystrykt Południowy |
| Gmina | Kada Sydon |
| Powierzchnia | 7,86 km² |
| Populacja (2005) • liczba ludności |
163 554 |
|
Położenie na mapie Libanu
  Sydon
|
|
 33°34′N 35°22′E/33,566667 35,366667Na mapach: 33°34′N 35°22′E/33,566667 35,366667 |
|
 Multimedia w Wikimedia Commons |
|
 Informacje turystyczne w Wikipodróżach |
|
Sydon (także Sidon, Zidon lub Sajda; arab. صيدا Ṣaydā; hebr. צִידוֹן Ẓidon) – trzecie pod względem wielkości miasto Libanu, liczy około 170 tysięcy mieszkańców. Położone na wybrzeżu Morza Śródziemnego, ok. 35 km na północ od Tyru i ok. 41 km na południe od Bejrutu.
W starożytności było to portowe miasto fenickie. Początkowo było najważniejszym spośród miast fenickich, później większe znaczenie uzyskał Tyr. Rozróżniano Mały Sydon, czyli samo miasto, i Wielki Sydon, czyli cały obszar znajdujący się pod jego panowaniem[1]. W Sydonie budowano bardzo dobre okręty, produkowano cenione wyroby ze szkła[potrzebne źródło]. Sydon brał udział w kilku koalicjach antyasyryjskich, jednak walka z Asyrią zwykle kończyła się klęską; w wyniku jednego z takich buntów, władca Sydonu, Abdi-Milkutti, został zrzucony z tronu przez Asarhaddona, a okoliczne miasta zostały przyznane Tyrowi. Znaczna część ludności została deportowana. Po upadku Asyrii Sydon, wraz z całą Fenicją, uległ dominacji państwa nowobabilońskiego, a następnie Persji Achemenidów[2]. W 351 p.n.e. Sydończycy razem z Fenicją i Cyprem powstali przeciw Persji; zdradzeni przez własnego władcę, nie chcąc iść do niewoli u Persów spalili się wraz z całym miastem[potrzebne źródło]. Sydon nie stawił oporu wojskom Aleksandra Macedońskiego[3].
Sydon jest miastem wspominanym w Biblii. Jego znaczenie sprawiało, że początkowo jego nazwę odnoszono do całej Fenicji. Paweł z Tarsu w czasie podróży do Rzymu odwiedził przyjaciół w Sydonie[1].
Istnieją imiona Sydonia i Sydoniusz, oznaczające odpowiednio kobietę i mężczyznę pochodzących z Sydonu.
Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 Fritz Rienecker, Gerhard Maier: Leksykon biblijny. Waldemar Chrostowski (red.). Warszawa: Oficyna wydawnicza "Vocatio", 2001, s. 767, seria: Prymasowska Seria Biblijna. ISBN 83-7146-061-9.
- ↑ Alfred Tschirschnitz: Dzieje ludów biblijnych. Wyd. I. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994, s. 142-143. ISBN 83-86340-00-3.
- ↑ Alfred Tschirschnitz: Dzieje ludów biblijnych. Wyd. I. Warszawa: M. Sadren i S-ka, 1994, s. 143. ISBN 83-86340-00-3.
