Syromalabarski Kościół katolicki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Syromalabarski Kościół katolicki
സിറോ മലബാർ സഭ
Ilustracja
Klasyfikacja systematyczna wyznania
Chrześcijaństwo
 └ Katolicyzm
   └ Katolickie Kościoły Wschodnie
Ustrój kościelny

episkopalizm

Obrządek

malabarski

Zwierzchnik
• tytuł zwierzchnika

Raphael Thattil
arcybiskup większy Ernakulam-Angamaly

Zasięg geograficzny

 Indie

Strona internetowa
Cyriak Eliasz Chavara, święty Kościoła syromalabarskiego
Ceremonia koronacji podczas ślubu w rycie syromalabarskim
Błogosławieństwo podczas mszy w rycie syromalabarskim

Syromalabarski Kościół katolicki (mal. സിറോ മലബാർ സഭ) – katolicki Kościół wschodni, sięgający początkami misji św. Tomasza Apostoła, który działał na terenie Indii w I wieku po Chrystusie. Należy do wschodniosyryjskiej tradycji liturgicznej. Liczy około 4,3 mln wiernych, mieszkających w Indiach, głównie na terenie stanu Kerala (starożytny Malabar), a także w mniejszym stopniu w diasporze. Od 1992 roku posiada status Kościoła arcybiskupiego większego. Jest największym Kościołem z grupy tzw. chrześcijan św. Tomasza.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Kościół Syromalabarski wywodzi się z grupy chrześcijan św. Tomasza, których Portugalczycy spotkali na wybrzeżu Malabaru w 1498 roku. Byli oni w kontakcie wyłącznie z przedstawicielami perskiego Kościoła Wschodu. W związku z tym od VI do XVI wieku stanowili wspólnotę uznającą jurysdykcję biskupów doktryny wyznaczonej przed Soborem Efeskim i duchowe zwierzchnictwo katolikosa-patriarchy Seleucji-Ktezyfonu. Portugalczycy, którzy nie uznali tradycji malabarskich, wprowadzili tradycje łacińskie, podporządkowując tamtejszych chrześcijan łacińskiemu arcybiskupowi Goa – Aleksemu Menezesowi.

W 1559 roku podczas synodu w Diamper, zwołanego przez Menezesa, odwołano szereg tradycji malabarskich, wprowadzając elementy łacińskie tak w liturgii jak i dyscyplinie kościelnej. W wyniku tych zmian, doszło do licznych protestów ze strony wyznawców Kościoła Syromalabarskiego, doprowadziło to do zerwania jedności z Rzymem w 1653 roku, czego konsekwencją było utworzenia Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego. W roku 1930 z Malankarskiego Kościoła Ortodoksyjnego wyłonił się Syromalankarski Kościół katolicki.

Sytuację załagodzili karmelici, wysłani tam przez papieża Aleksandra VII w roku 1656. Unia została częściowo przywrócona w roku 1662, a karmelici pozostawali kolejnymi biskupami w Kościele syro-malabarskim do roku 1896, kiedy to Rzym utworzył tam trzy wikariaty apostolskie – Triczur, Ernakulam i Czanganaczeri.

W 1923 roku Pius XI dokonał reorganizacji administracyjnej tworząc prowincję kościelną z siedzibą w Ernakulam. Po Soborze Watykańskim II powstały egzarchaty o charakterze misyjnym, przekształcone następnie w diecezje.

Liturgia Kościoła Syromalabarskiego wywodzi się z tradycji chaldejskiej. Językiem liturgicznym jest język malajalam. Niektóre modlitwy i aklamacje zachowano w języku syriackim. Poza Malabarem w użyciu jest też hindi[2].

Organizacja[edytuj | edytuj kod]

Eparchie na terenie Indii:

Eparchie podległe metropoliom łacińskim w Indiach:

Egzarchat i eparchie zagraniczne:

Zwierzchnicy Kościoła[edytuj | edytuj kod]

Głową Kościoła syromalabarskiego jest arcybiskup większy Ernakulam-Angamaly. Kolejno na czele Kościoła stali:

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]