Telazjoza
Telazjoza – pasożytnicza choroba zakaźna narządu wzroku u zwierząt domowych i dzikich wywoływana przez nicienie z rodzaju Thelazia.
Choroba występuje u bydła, zebu, żubrów, bizonów, bawołów, koni, osłów, psów, lisów, jenotów, kotów i królików. U bydła telazjozę diagnozuje się poprzez badanie mikroskopowe popłuczyn z worka spojówkowego oraz przewodów łzowych pod kątem wykrywania larw lub dojrzałych nicieni. W przypadku zwierząt dzikich jedyną przyżyciową metodą diagnostyczną jest obserwacja objawów klinicznych[1].
Choroba przenoszona jest przez muchy, powodując obustronne zmiany, m.in. intensywne zmętnienie rogówki oraz rozległe i głębokie jej owrzodzenia, ropne zapalenie gałki ocznej lub jej perforację. Zmiany powodowane w przebiegu choroby są nieodwracalne, prowadząc do ślepoty. Telazjoza odnotowana w Europie, Azji, Afryce, Ameryce Północnej i Australii. Choroba jest bardzo inwazyjna, stąd w rejonach jej występowania zaleca się przeprowadzenie odrobaczania pogłowia bydła przed sezonem pastwiskowym i okresem wylęgu much[1]. Choroba przebiega na ogół ostrzej u cieląt niż bydła dorosłego[2].
Leczenie u bydła obejmuje metody miejscowe (przepłukiwanie worka spojówkowego roztworem kwasu bornego i lewamizolu z próbą usunięcia pasożytów oraz dospojówkowe podanie roztworu adipinianu piperazyny, maści jodoformowej lub maści kalomelowej) oraz ogólne przez zastosowanie antyhelmintyków: doustnego lewamizolu, podskórnie podanego tetramizolu oraz podskórnie podanych doramektyny lub iwermektyny. u zwierząd dzikich brak możliwości podania odpowiedniej dawki leków drogą doustną oraz iniekcyjną[1].
Telazjozę po raz pierwszy zarejestrowano na terenach należących wówczas do Polski w województwie stanisławowskim w 1944 r. u krów transportowanych z terenów Związku Radzieckiego. Wkrótce potem została również stwierdzona u bydła na terenie województwa białostockiego. W latach 1954–1957 nicienie zostały po raz pierwszy stwierdzone u żubrów z Puszczy Białowieskiej, Niepołomic, Pszczyny i z Ogrodu Zoologicznego w Płocku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Aleksander W. Demiaszkiewicz, Katarzyna Filip-Hutsch, Bożena Moskwa, Telazjoza bydła i żubrów w Polsce, „Życie Weterynaryjne”, 96(5), 2021, s. 309-312 [dostęp 2023-07-26] (pol.).
- ↑ MARIA SOBOLEWSKA, TADEUSZ GAJDA, Uwagi o wynikach leczenia łelazjozy bydła, „Medycyna weterynaryjna”, 3/XXVI, 1970, s. 172-174 [dostęp 2023-07-26] (pol.).
