Toomas Hendrik Ilves
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 26 grudnia 1953 Sztokholm | |
Prezydent Estonii | ||
Okres | od 9 października 2006 do 10 października 2016 | |
Przynależność polityczna | Partia Socjaldemokratyczna | |
Poprzednik | Arnold Rüütel | |
Następca | Kersti Kaljulaid | |
![]() | ||
Odznaczenia | ||
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Toomas Hendrik Ilves (wym. [ˈtoːmɑs ˈhendrik ˈilves]; ur. 26 grudnia 1953 w Sztokholmie) – estoński polityk, dyplomata, przewodniczący Partii Socjaldemokratycznej w latach 2001–2002, prezydent Estonii w latach 2006–2016.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w Szwecji w rodzinie uchodźców z zajętej przez Związek Radziecki Estonii. Ukończył studia z zakresu psychologii na Columbia University i University of Pennsylvania.
W latach 80. pracował jako dziennikarz w Radiu Wolna Europa. Po odzyskaniu przez Estonię niepodległości był ambasadorem w USA, Kanadzie i Meksyku. W latach 1996–1998 po raz pierwszy sprawował urząd ministra spraw zagranicznych. W 1998 wstąpił do partii agrarnej, przekształconej w partię ludową Rahvaerakond (której przewodniczył w latach 1998–1999[1]), przy udziale której powstał blok wyborczy Umiarkowani i następnie Estońska Partia Umiarkowanych. W wyborach w 1999 Toomas Hendrik Ilves uzyskał mandat do Riigikogu, wkrótce ponownie stanął na czele ministerstwa spraw zagranicznych w koalicyjnym rządzie Marta Laara. Funkcję tę pełnił do 2002, powracając do pracy w Zgromadzeniu Państwowym. Rok wcześniej został przewodniczącym swojego ugrupowania (w 2003 przekształconego w Partię Socjaldemokratyczną), ustąpił już w 2002 po porażce w wyborach samorządowych.
W 2003 został obserwatorem w Parlamencie Europejskim, po akcesji Estonii do UE od maja do lipca 2004 pełnił funkcję europosła. W pierwszych estońskich wyborach w 2004 uzyskał mandat eurodeputowanego. Zasiadał w grupie Partii Europejskich Socjalistów, był wiceprzewodniczącym Komisji Spraw Zagranicznych[2].
23 września 2006 został wybrany na prezydenta Estonii z poparciem socjaldemokratów, Estońskiej Partii Reform i konserwatystów. W kolegium elektorskim, zwołanym po nieudanych głosowaniach w parlamencie, otrzymał 174 głosy, pokonując urzędującego prezydenta Arnolda Rüütela (162 głosy)[3].
29 sierpnia 2011 parlament wybrał go na kolejną kadencję prezydencką. Jego kandydaturę poparło 73 deputowanych, podczas gdy 23 zagłosowało na Indreka Taranda; jeden głos był pusty, dwa były nieważne. Toomas Hendrik Ilves uzyskał wymagane poparcie co najmniej 2/3 głosów (68 głosów) już w pierwszej turze głosowania (poparcia udzieliły mu te same ugrupowania co pięć lat wcześniej)[4]. Zakończył urzędowanie 10 października 2016.
W 2014 odznaczony Orderem Orła Białego[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Leaders of Estonia (ang.). zarate.eu. [dostęp 2017-10-03].
- ↑ Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2011-08-30].
- ↑ Ilves defeats Ruutel 174–162 (ang.). baltictimes.com, 25 września 2006. [dostęp 2011-08-30].
- ↑ Estonia. Toomas Hendrik Ilves ponownie prezydentem. gazeta.pl, 29 sierpnia 2011. [dostęp 2011-08-30].
- ↑ M.P. z 2014 r. poz. 637
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Toomas Hendrik Ilves: Biography (ang.). president.ee. [dostęp 2016-08-22].
|
- Prezydenci Estonii
- Estońscy ministrowie spraw zagranicznych
- Ambasadorowie Estonii w Stanach Zjednoczonych
- Posłowie do Riigikogu
- Estońscy posłowie do Parlamentu Europejskiego
- Estońscy dziennikarze
- Odznaczeni Orderem Królewskim Serafinów
- Odznaczeni Orderem Zasługi (Norwegia)
- Odznaczeni Orderem Białej Róży Finlandii
- Odznaczeni Orderem Chryzantemy
- Odznaczeni Orderem Herbu Państwowego
- Odznaczeni Orderem Izabeli Katolickiej
- Odznaczeni Orderem Krzyża Orła
- Odznaczeni Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej
- Odznaczeni Orderem Łaźni
- Odznaczeni Orderem Orła Białego (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Orderem Trzech Gwiazd
- Odznaczeni Orderem Zasługi (Węgry)
- Odznaczeni Wielkim Krzyżem ze Złotym Łańcuchem Orderu Witolda Wielkiego
- Wielcy Oficerowie Legii Honorowej
- Doktorzy honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II
- Doktorzy honoris causa Państwowego Uniwersytetu w Tbilisi
- Politycy Partii Socjaldemokratycznej (Estonia)
- Urodzeni w 1953
- Odznaczeni Orderem Honoru (Grecja)
- Ludzie urodzeni w Sztokholmie