Topolnica (rejon starosamborski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Topolnica
Ilustracja
Widok ogólny Topolnicy
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Ukraina

Obwód

 lwowski

Rejon

starosamborski

Wysokość

425 m n.p.m.

Populacja 
• liczba ludności


1650

Nr kierunkowy

+ 380 3238

Kod pocztowy

82086

Położenie na mapie obwodu lwowskiego
Mapa konturowa obwodu lwowskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Topolnica”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Topolnica”
Ziemia49°18′53″N 23°01′45″E/49,314722 23,029167

Topolnica (ukr. Топільниця) – wieś w rejonie starosamborskim obwodu lwowskiego Ukrainy.

Miejscowość liczy około 1650 mieszkańców. Leży nad rzeką Topolniczanka. Jest siedzibą silskiej rady. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1558.

Dawniej dwie wsie: „Topolnica Rustykalna” i „Topolnica Szlachecka”.

W 1921 liczyła odpowiednio około 960 (Topolnica Rustykalna) i 370 (Topolnica Szlachecka) mieszkańców. Przed II wojną światową należała do powiatu starosamborskiego.

W październiku 1944 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali w obu wsiach łącznie 45 Polaków, grabiąc i paląc ich gospodarstwa[1].

Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]

  • Cerkiew greckokatolicka
  • Cerkiew greckokatolicka
  • Klasztor – obecnie nie istnieje

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Szczepan Siekierka, Henryk Komański, Krzysztof Bulzacki, Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w województwie lwowskim 1939–1947, Wrocław: Stowarzyszenie Upamiętnienia Ofiar Zbrodni Ukraińskich Nacjonalistów, 2006, s. 1108, ISBN 83-85865-17-9, OCLC 77512897.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Mapa WIG Stary Sambor Pas 51 Słup 36 Warszawa 1929
  • Księga adresowa Polski (wraz z W.M. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa Towarzystwo Reklamy Międzynarodowej Warszawa 1928 s. 815

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Topolnica, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 396.