Przejdź do zawartości

Trzydziesty piąty rząd Izraela

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trzydziesty piąty rząd Izraela
(rząd jedności narodowej)
 Izrael
Ilustracja
Spotkanie prezydenta Re’uwena Riwlina z Binjaminem Netanjahu i Benim Gancem
Premier

Binjamin Netanjahu

Partie

Likud, Niebiesko-Biali, Derech Erec (frakcja Niebiesko-Białych), Geszer, Szas, Zjednoczony Judaizm Tory i Partia Pracy

Kadencja

od 17 maja 2020
do 13 czerwca 2021

Poprzedni

czwarty rząd Netanjahu

Następny

Trzydziesty szósty rząd Izraela

Trzydziesty piąty rząd Izraela – rząd Izraela, który miał zostać sformowany przez koalicję mającą większość w Knesecie XXI kadencji, po wyborach w kwietniu 2019 roku. Wobec braku możliwości sformowania większościowej koalicji rządzącej doszło do kolejnych wyborów we wrześniu, w wyniku których wyłoniony został dwudziesty drugi Kneset. 17 maja 2020 roku oficjalnie zaprzysiężono nowy rząd jedności narodowej.

Formowanie rządu

[edytuj | edytuj kod]

Po wyborach w kwietniu 2019

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Wybory parlamentarne w Izraelu w kwietniu 2019 roku.

W dniach 15–16 kwietnia 2019 prezydent Re’uwen Riwlin spotkał się reprezentantami partii, które dostały się do XXI Knesetu, celem uzyskania rekomendacji co do obsady stanowiska szefa rządu. Prawo Izraela pozwala prezydentowi na wytypowanie jednego z parlamentarzystów na przyszłego premiera, niekoniecznie przewodniczącego zwycięskiej partii, lecz takiego, który ma większą szansę sformować większościową koalicję[1]. Dotychczasowego premiera Binjamina Netanjahu rekomendowały – macierzysty Likud (35 mandatów), Szas (8), Zjednoczony Judaizm Tory (8), Nasz Dom Izrael (5), Unia Partii Prawicowych (5) oraz My Wszyscy (4). Lider Niebiesko-Białych – Beni Ganc został wskazany przez swoje ugrupowanie (35 mandatów) oraz przez Partię Pracy (6) i Merec (4). Koalicje partii arabskich Hadasz-Ta’al (6) i Ra’am-Balad (4) nie poparły żadnego kandydata[2][3]. W związku z tym, że prawicowa koalicja dysponuje łącznie 65 mandatami w 120-osobowym Knesecie, 17 kwietnia prezydent oficjalnie powierzył Netanjahu misję sformowania nowego rządu[4] i otrzymał – zgodnie z konstytucją – 28 dni na przedstawienie prezydentowi składu rządu[5].

Ponieważ negocjacje odnoście szczegółów umowy koalicyjnej i obsady stanowisk z ugrupowaniami, które poparły kandydaturę Netanjahu, przeciągały się, premier wystąpił do prezydenta o przedłużenie misji formowania rządu. 13 maja 2019 po spotkaniu Netanjahu z Riwlinem poinformowano, że premier otrzymał dodatkowe 14 dni i musi przedstawić skład rządu do 29 maja[5][6].

W wyznaczonym terminie Netanjahu nie udało się sformować rządu, wskutek braku porozumienia z Awigdorem Liebermanem (przewodniczącym partii Nasz Dom Izrael). W związku z tym 29 maja Kneset przegłosował większością 74:25 samorozwiązanie. Nowe wybory parlamentarne zaplanowano na 17 września[7][8].

Po wyborach we wrześniu 2019

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Wybory parlamentarne w Izraelu we wrześniu 2019 roku.

Re’uwen Riwlin ponownie rozpoczął serię spotkań z przedstawicielami partii, które dostały się do parlamentu, aby te wskazały polityka, którego poprą na kandydata do stworzenia przyszłego rządu. Prezydent uznał, że Niebiesko-Biali i Likud powinny podzielić się władzą i stworzyć rząd jedności narodowej[9].

Awigdor Lieberman z Naszego Domu Izrael uznał, że nie wskaże ani na Ganca, ani na Netanjahu. Według Liebermana obaj pokazali, że nie są zdolni do indywidualnego rządzenia krajem. Należy zatem utworzyć rząd jedności narodowej z rotacyjną funkcją premiera[10].

Beniego Ganca jako kandydata na premiera wskazali: Niebiesko-Biali (33 posłów)[11], Zjednoczona Lista (bez Baladu, 10)[12][13], Partia Pracy-Geszer (6)[14], Obóz Demokratyczny (5)[15]. Dotychczasowego premiera Binjamina Netanjahu poparł macierzysty Likud (32)[16] oraz Szas (9)[17], Zjednoczony Judaizm Tory (7)[17] i Jamina (7)[15].

Po spotkaniu u prezydenta Ganc i Netanjahu zgodzili się spotkać kolejny raz w celu przedyskutowania utworzenia rządu jedności narodowej. Sam Riwlin wspomniał, że obaj politycy nie mają wystarczającego poparcia do wytypowania któregoś z nich do utworzenia rządu[18]. Negocjacje między obiema stronami nie przyniosły skutku, co w ostateczności sprawiło, że prezydent wytypował Netanjahu do próby zbudowania koalicji rządzącej. Riwlin zastrzegł tym razem, że jeśli Netanjahu nie stworzy rządu, to nie będzie kolejnych wyborów, a misję powołania rządu otrzyma Ganc[19]. 21 października Netanjahu uznał, że nie jest w stanie zbudować koalicji rządzącej i po 26 dniach negocjacji zwrócił mandat do powołania rządu Gancowi[20].

Wobec braku możliwości wyłonienia rządu, w grudniu rozpisano nowe wybory, zaplanowane na 2 marca następnego roku[21].

Po wyborach w marcu 2020

[edytuj | edytuj kod]
 Osobne artykuły: Wybory parlamentarne w Izraelu w 2020 roku i Dwudziesty trzeci Kneset.

Mimo iż Izraelska Komisja Wyborcza nie podała oficjalnych wyników wyborów, to Awigdor Lieberman zapowiedział, że nie będzie częścią koalicji tworzonej przez Likud. Poinformował także, iż będzie popierał ustawę zakazującą bycia premierem politykowi z oficjalnymi zarzutami[22]. Zjednoczona Lista, również zaraz po wyborach, zapowiedziała poparcie dla rządu utworzonego przez Ganca, pod warunkiem, że ten zmieni podejście do mniejszości arabskiej w Izraelu oraz aneksji części osiedli na Zachodnim Brzegu[23].

Pomimo że prezydent Re’uwen Riwlin nie powierzył zwycięzcy wyborów misji tworzenia nowego rządu, to liczba posłów partii, które zapowiedziały przystąpienie do rządu tworzonego przez Binjamina Netanjahu, nie jest wystarczająca. Suma miejsc Likudu, Szasu, Zjednoczonego Judaizmu Tory, Sztandaru Tory i Jaminy daje 58 mandatów, co nie daje możliwości stworzenia większości parlamentarnej. Wynik wyborczy Zjednoczonej Listy sprawił, że to od niej zależeć będą rozmowy koalicyjne. Nie wiadomo jednak, jaką decyzję podejmie, ponieważ jej politycy zapowiedzieli, iż nie będą tworzyć koalicji z Likudem, a ich ewentualne poparcie dla rządu Beniego Ganca też nie jest pewne[24].

8 marca Zjednoczona Lista ogłosiła listę wymagań, które musiałby spełnić Ganc, aby partia przystąpiła do jego rządu. Są to m.in.: rezygnacja z Prawa Zasadniczego: Izrael – Państwem narodowym narodu żydowskiego, program ekonomiczny wspierający Arabów żyjących w Izraelu, kontynuacja procesu pokojowego, zmiana statusu mniejszości arabskiej w Izraelu i anulowanie wszelkiego ustawodawstwa dyskryminującego Arabów w kraju[25]. Tego samego dnia listę żądań wobec Ganca wysunął Lieberman. Domaga się on: poboru Żydów ortodoksyjnych, wprowadzenia ślubów cywilnych, zezwolenia na handel w szabat, oddelegowanie kwestii transportu publicznego w szabat w ręce samorządów. Ganc na swoim profilu Twitterze zaakceptował postulaty[26].

Partie ortodoksyjne – Szas i Zjedncozony Judaizm Tory – zapowiedziały, że nie poprą mniejszościowego rządu Ganca. A jeżeli taki powstanie, to zrobią wszystko żeby doszło do kolejnych wyborów. Jamina uznała, że mniejszościowy rząd Ganca może stanowić zagrożenie dla Izraela. Wszystkie trzy partie uznały, że jedynie Netanjahu może zagwarantować żydowski i demokratyczny charakter państwa[27].

9 marca doszło do porozumienia Ajmana Audy i Ahmada at-Tajjibiego Zjednoczonej Listy z Niebiesko-Białymi w sprawie wsparcia mniejszościowej koalicji, czyli Arabowie znaleźliby się poza rządem, ale poparliby jego utworzenie i funkcjonowanie. Dwóch posłów partii Telem, która wchodzi w skład Niebiesko-Białych, zapowiedziało, że opuści partię na znak protestu wobec porozumienia z Arabami[28].

12 marca Netanjahu i Ganc zgodzili się na podjęcie rozmów w sprawie utworzenia rządu jedności narodowej w obliczu pandemii SARS-CoV-2[29].

15 marca Nasz Dom Izrael uznała, że podobnie jak Zjednoczona Lista i blok Partia Pracy-Geszer-Merec poprze kandydaturę Ganca na premiera. W takiej sytuacji, to lider Niebiesko-Białych dysponuje przewagą miejsc w ewentualnej koalicji (61) w stosunku do bloku prawicowego (58)[30]. Tego samego dnia prezydent Izraela ogłosił, że Ganc zostanie wytypowany do próby powołania nowego rządu[31].

26 marca po długich negocjacjach pomiędzy partiami Ganc zgodził się na utworzenie rządu jedności z Likudem. Krok ten spotkał się ze sprzeciwem Lapida i Ja’alona, którzy złożyli wniosek o wystąpienie z koalicji Niebiesko-Białych. Ganc zaoferował Netanjahu, że mógłby objąć tekę ministra spraw zagranicznych i stanowisko przewodniczącego Knesetu. W 2021 miałaby nastąpić zamiana na stanowisku premiera. Koalicja bloku prawicowego z Mocą Izraela Beniego Ganca miała by posiadać w Knesecie 78-79 miejsc[32].

20 kwietnia Ganc i Netanjahu podpisali porozumienie o utworzeniu rządu jedności narodowej. Według niego Netanjahu pozostanie premierem do października 2021 roku, następnie zostanie zastąpiony przez Ganca. Likud będzie mógł obsadzić ministerstwa: finansów, zdrowia, bezpieczeństwa wewnętrznego, budownictwa, transportu i edukacji. Niebiesko-Biali otrzymają ministerstwa: obrony, spraw zagranicznych, sprawiedliwości, kultury, komunikacji i gospodarki. Przewodniczący Knesetu będzie wybrany z Likudu[33].

7 maja Netanjahu otrzymał poparcie 72 członków Knesetu do sformowania rządu jedności narodowej. Partiami, które wyraziły swoje poparcie były: Likud, Niebiesko-Biali, Derech Erec (frakcja Niebiesko-Białych), Geszer, Szas, Zjednoczony Judaizm Tory i Partia Pracy. Narodowo-religijna Jamina wraz z Naszym Domem Izrael, Zjednoczoną Listą i koalicją Jest Przyszłość-Telem nie udzieliły wsparcia dla Netanjahu[34][35].

14 maja 2020 roku, pomimo protestów Bennetta i Smotricza z Jaminy, Perec zdecydował się porozumieć z Netanjahu i pozostał na stanowisku ministra Jerozolimy i dziedzictwa narodowego[36].

Skład rządu

[edytuj | edytuj kod]

Premierzy i ministrowie

[edytuj | edytuj kod]
Stanowisko Minister Partia Od Do Uwagi
Premier Binjamin Netanjahu Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Premier alternatywny[a]

(urząd utworzony na mocy umowy koalicyjnej)[37]

Beni Ganc Niebiesko-Biali 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister obrony
Minister w Ministerstwie Obrony Micha’el Biton Niebiesko-Biali 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister spraw zagranicznych Gabi Aszkenazi Niebiesko-Biali 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister współpracy regionalnej Gilad Erdan Likud 17 maja 2020 5 lipca 2020 11 maja Netanjahu poinformował, że Erdan zostanie kolejnym ambasadorem Państwa Izrael w Stanach Zjednoczonych i przy ONZ. Do czasu mianowania miał pełnić funkcję ministerialną[38].  
Ofir Akunis 6 lipca 2020 13 czerwca 2021
Minister rolnictwa i rozwoju wsi Alon Szuster Niebiesko-Biali 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister osadnictwa Cippi Chotoweli Likud 17 maja 2020 2 października 2020
Cachi Hanegbi 2 sierpnia 2020 13 czerwca 2021
Minister komunikacji Jo’az Hendel Derech Erec 17 maja 2020 16 grudnia 2020[39] Zwolniony ze stanowiska przez Ganca po oświadczeniu Hendela, iż ten wstąpi do nowej partii Gide’ona Sa’ara[40].
Beni Ganc Niebiesko-Biali 16 grudnia 2020 3 maja 2021
Eitan Ginzburg Niebiesko-Biali 3 maja 2021 13 czerwca 2021
Minister kultury i sportu Jechi’el Mosze Troper Niebiesko-Biali 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister ds. energii Juwal Steinitz Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister edukacji,

Minister szkolnictwa wyższego,

Minister zasobów wodnych

Ze’ew Elkin Likud 17 maja 2020 23 grudnia 2020 23 grudnia ogłosił rezygnację ze stanowisk ministerialnych, mandatu poselskiego i przeszedł do partii Gide’ona Sa’ara[41]. Póki co następca nie został wybrany.
Jo’aw Galant Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister ochrony środowiska Gila Gamli’el Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister finansów Jisra’el Kac Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister zdrowia Juli-Jo’el Edelstein Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister mieszkalnictwa i budownictwa Ja’akow Litzman Zjednoczony Judaizm Tory 17 maja 2020 15 września 2020
Binjamin Netanjahu Likud 15 września 2020 14 października 2020
Jicchak Kohen Szas 14 października 2020 15 listopada 2020
Binjamin Netanjahu Likud 15 listopada 2020 18 listopada 2020
Ja’akow Litzman Zjednoczony Judaizm Tory 18 listopada 2020 13 czerwca 2021
Minister absorpcji imigrantów Penina Tamanu Niebiesko-Biali 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister gospodarki Amir Perec Izraelska Partia Pracy 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister spraw religijnych Ja’akow Awitan Szas

(nie był wybrany na posła)

17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister Jerozolimy i dziedzictwa narodowego Rafi Perec Jamina 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister ds. diaspory Omer Jankelewicz Niebiesko-Biali 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister rozwoju i wzmacniania społeczności Orli Lewi-Abekasis Geszer 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister spraw wewnętrznych Arje Deri Szas 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister rozwoju peryferii Negewu i Galilei 14 maja 2015 13 czerwca 2021
Minister ds. strategicznych Orit Farkasz Hakohen Niebiesko-Biali 17 maja 2020 30 listopada 2020
Micha’el Biton 30 listopada 2020 13 czerwca 2021
Minister wywiadu Eli Kohen Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister sprawiedliwości Awi Nissenkorn Niebiesko-Biali 17 maja 2020 30 grudnia 2020 30 grudnia zrezygnował ze stanowiska ministerialnego i mandatu posła z ramienia Niebiesko-Białych. Został zastąpiony przez Ganca[42].
Beni Ganc Niebiesko-Biali 1 stycznia 2021 13 czerwca 2021
Minister bezpieczeństwa publicznego Amir Ochanna Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister nauki i technologii Jizhar Szaj Niebiesko-Biali 17 maja 2020 12 stycznia 2021
Jechi’el Mosze Troper Niebiesko-Biali 3 maja 2021 13 czerwca 2021
Minister turystyki Asaf Zamir Niebiesko-Biali 17 maja 2020 10 czerwca 2020
Orit Farkasz Hakohen 14 października 2020 13 czerwca 2021
Minister transportu Miri Regew Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister ds. równości społecznej i emerytów Meraw Kohen Niebiesko-Biali 17 maja 2020 8 stycznia 2021
Micha’el Biton Niebiesko-Biali 3 maja 2021 13 czerwca 2021
Minister pracy i opieki społecznej Icik Szmuli Izraelska Partia Pracy 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Minister cybernetyki i narodowych spraw cyfrowych Dawid Amsalem Likud 17 maja 2020 13 czerwca 2021
Łącznik rządu z Knesetem

Źródło: The ministers of Israel’s 35th government, „The Times of Israel” (dostęp: 17.05.2020); Kneset, Twenty-Third Knesset: Government 35 (dostęp:17.05.2020); Kneset, הכנסת העשרים ושלוש: הממשלה ה35  –  הרכב נוכחי (dostęp: 26.05.2020).

Ministrowie bez teki

[edytuj | edytuj kod]
Cachi Hanegbi Likud 17 maja 2020 2 sierpnia 2020

Źródło: The ministers of Israel’s 35th government, „The Times of Israel” (dostęp: 17.05.2020); Kneset, Twenty-Third Knesset: Government 35 (dostęp:17.05.2020).

Wiceministrowie

[edytuj | edytuj kod]
Biuro Premiera Fatin Mulla Likud 25 maja 2020 13 czerwca 2021
Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego Gadi Jewarkan Likud 25 maja 2020 13 czerwca 2021
Ministerstwo Finansów Jicchak Kohen Szas 25 maja 2020 14 listopada 2020
23 listopada 2020 13 czerwca 2021
Ministerstwo Transportu Uri Maklew Zjednoczony Judaizm Tory 25 maja 2020 13 czerwca 2021
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Jo’aw Ben Cur Szas 25 maja 2020 13 czerwca 2021
Ministerstwo Rozwoju Negewu i Galilei 13 czerwca 2021
Ministerstwo Edukacji Me’ir Porusz Zjednoczony Judaizm Tory 25 maja 2020 13 czerwca 2021
Ministerstwo Pracy i Opieki Społecznej Meszullam Nahari Szas 25 maja 2020 13 czerwca 2021
Ministerstwo Zdrowia Jo’aw Kisz Likud 25 maja 2020 13 czerwca 2021

Źródło: כל הפנים והשמות: הכירו את ממשלת ישראל ה-35, „Israel ha-Jom” (dostęp: 19.05.2020); Kneset, Twenty-Third Knesset: Government 35 (dostęp:26.05.2020); Kneset, הכנסת העשרים ושלוש: הממשלה ה35  –  הרכב נוכחי (dostęp: 26.05.2020).

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Od października 2021 roku będzie piastować stanowisko premiera za Binjamina Netanjahu w ramach rotacji w rządzie jedności narodowej

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Rivlin to begin consultations Sunday on tasking next prime minister, „The Times of Israel”, 19 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  2. ↑ Netanyahu secures majority backing after right-wing parties recommend him as PM. The Times of Israel. [dostęp 2019-04-23]. (ang.).
  3. ↑ Netanyahu Set to Form Next Government After Most Parties Recommend Him to President. Ha-Arec. [dostęp 2019-04-23]. (ang.).
  4. ↑ President officially taps Netanyahu to form next government. The Times of Israel. [dostęp 2019-04-23]. (ang.).
  5. ↑ a b Israel's Netanyahu to ask for more time to form government: spokesman. reuters.com. [dostęp 2019-05-13]. (ang.).
  6. ↑ President Rivlin grants Netanyahu more time to negotiate new government. The Times of Israel. [dostęp 2019-05-13]. (ang.).
  7. ↑ Benjamin Netanjahu nie stworzył rządu. Będą wybory w Izraelu. rp.pl. [dostęp 2019-05-29].
  8. ↑ Kneset zdecydował o samorozwiązaniu. Będą nowe wybory w Izraelu. wyborcza.pl. [dostęp 2019-05-29].
  9. ↑ G. Hoffman, G.F. Cashman, Rivlin: Blue and White, Likud must share power – watch live, „The Jerusalem Post”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  10. ↑ Liberman won’t recommend either Netanyahu or Gantz for PM, „The Times of Israel”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  11. ↑ Blue and White backs its leader Gantz for PM, cool toward unity government with Netanyahu, „The Times of Israel”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  12. ↑ Raoul Wootliff, Adam Rasgon, In dramatic shift, Joint List recommends Gantz for PM, seeks Netanyahu’s ouster, „The Times of Israel”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  13. ↑ Jacob Magid, Balad said opposed to endorsing Gantz amid bid to woo Joint List in secret talks, „The Times of Israel”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  14. ↑ Gantz meets with Labor-Gesher heads, who say they’ll recommend him for PM, „The Times of Israel”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  15. ↑ a b Raoul Wootliff, Yamina, United Torah Judaism back Netanyahu for PM, confirming 55-MK bloc, „The Times of Israel”, 23 września 2019 [dostęp 2019-09-23].
  16. ↑ Likud backs Netanyahu for PM, calls for Blue and White to join ‘broad unity’ government, „The Times of Israel”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  17. ↑ a b United Torah Judaism pledges ‘unequivocal backing’ of Netanyahu, „The Times of Israel”, 22 września 2019 [dostęp 2019-09-22].
  18. ↑ Gary Willig, Netanyahu, Gantz meet: Time for unity in Israel, „Aruc Szewa”, 23 września 2019 [dostęp 2019-09-23].
  19. ↑ Raoul Wootliff, Rivlin tasks Netanyahu with forming next government after unity talks fail, „The Times of Israel”, 25 września 2019 [dostęp 2019-09-25].
  20. ↑ Jacob Magid, He’s in control now, but Gantz’s coalition chances no better than Netanyahu’s, „The Times of Israel”, 22 października 2019 [dostęp 2019-10-22].
  21. ↑ T.O. I., Knesset dissolves, sets unprecedented third election in under a year [online], timesofisrael.com [dostęp 2020-02-26] (ang.).
  22. ↑ Jacob Magid, Liberman says his party will back law that would bar Netanyahu from being PM, „The Times of Israel”, 5 marca 2020 [dostęp 2020-03-05].
  23. ↑ Jacob Magid, Odeh: We could back Gantz if he stops supporting ‘Jewish majority,’ annexation, „The Times of Israel”, 5 marca 2020 [dostęp 2020-03-05].
  24. ↑ Shalom Yerushalmi, 58 is not enough: A Likud minister makes peace with life in opposition, „The Times of Israel”, 6 marca 2020 [dostęp 2020-03-06].
  25. ↑ Head of Arab nationalist faction in Joint List sets terms for supporting Gantz, „The Times of Israel”, 8 marca 2020 [dostęp 2020-03-08].
  26. ↑ Liberman sets out secularist conditions for joining coalition; Gantz agrees, „The Times of Israel”, 8 marca 2020 [dostęp 2020-03-08].
  27. ↑ Hezki Baruch, Yamina: We will not join a dangerous minority government led by Benny Gantz, „Aruc Szewa”, 9 marca 2020 [dostęp 2020-03-09].
  28. ↑ Jeremy Sharon, Blue and White demanding MKs resign if they don't back minority govt, „The Jerusalem Post”, 9 marca 2020 [dostęp 2020-03-09].
  29. ↑ Michael Bachner, Netanyahu, Gantz agree to discuss emergency government to combat coronavirus, „The Times of Israel”, 12 marca 2020 [dostęp 2020-03-12].
  30. ↑ Raoul Wootliff, With Liberman’s nod, Gantz gets 61 backers to form coalition, topping Netanyahu, „The Times of Israel”, 15 marca 2020 [dostęp 2020-03-15].
  31. ↑ Raoul Wootliff, Rivlin to task Gantz with forming government after he receives 61 endorsements, „The Times of Israel”, 15 marca 2020 [dostęp 2020-03-15].
  32. ↑ Raoul Wootliff, Netanyahu and Gantz said forming unity government; Blue and White collapses, „The Times of Israel”, 26 marca 2020 [dostęp 2020-03-26].
  33. ↑ Gil Hoffman, Netanyahu, Gantz sign a unity government agreement, „The Jerusalem Post”, 20 kwietnia 2020 [dostęp 2020-04-20].
  34. ↑ Netanyahu gets nod from Rivlin to form government, seemingly cementing rule, „The Times of Israel”, 7 maja 2020 [dostęp 2020-05-16].
  35. ↑ Rina Bassist, Netanyahu’s future coalition, without the settlers?, „Al-Monitor”, 7 maja 2020 [dostęp 2020-05-16].
  36. ↑ Yoni Weiss, Minister Rafi Peretz Leaves Yamina to Join New Government, „Hamodia”, 14 maja 2020 [dostęp 2020-10-29].
  37. ↑ הסכם קואליציוני לכינון ממשלת חירום ואחדות לאומית [online], 16 kwietnia 2020 [dostęp 2020-05-19].
  38. ↑ Noa Landau, Gilad Erdan as Israel's Ambassador to Both U.S., UN, „Ha-Arec”, 11 maja 2020 [dostęp 2020-12-05].
  39. ↑ Kneset, הכנסת העשרים ושלוש: הממשלה ה35 – הרכב נוכחי [online] [dostęp 2020-12-19].
  40. ↑ Gantz fires Derech Eretz MKs from their government posts, „The Times of Israel”, 14 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-19].
  41. ↑ Likud’s Elkin officially quits Knesset to join forces with Netanyahu rival Sa’ar, „The Times of Israel”, 24 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-28].
  42. ↑ Tal Szelo, שר המשפטים ניסנקורן התפטר; אשכנזי יעזוב את המפלגה, „Walla News”, 30 grudnia 2020 [dostęp 2021-01-04].
Trzydziesty piąty rząd Izraela (2020–2021)
Premier
Premier rotacyjny
Ministrowie
Wiceministrowie
Byli ministrowie rządu
Rządy Izraela
Dawid Ben Gurion (1948–1954)
Mosze Szaret (1954–1955)
Dawid Ben Gurion (1955–1963)
Lewi Eszkol (1963–1969)
Golda Meir (1969–1974)
Icchak Rabin (1974–1977)
Menachem Begin (1977–1983)
Icchak Szamir (1983–1984)
Szimon Peres (1984–1986)
Icchak Szamir (1986–1992)
Icchak Rabin (1992–1995)
Szimon Peres (1995–1996)
Binjamin Netanjahu (1996–1999)
Ehud Barak (1999–2001)
Ariel Szaron (2001–2006)
Ehud Olmert (2006–2009)
Binjamin Netanjahu (2009-2021)
Naftali Bennett/Ja’ir Lapid (2021–2022)
Binjamin Netanjahu (od 2022)

Godło Izraela

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Trzydziesty_piąty_rząd_Izraela&oldid=74820888”