Twierdzenie Goldstine’a – twierdzenie mówiące, że obraz kuli jednostkowej przestrzeni unormowanej poprzez kanoniczne odwzorowanie w drugą przestrzeń sprzężoną
jest gęsty w kuli jednostkowej przestrzeni w sensie *-słabej topologii (tzn. topologii ), tj.
W szczególności, obraz samej przestrzeni poprzez odwzorowanie jest gęsty w w sensie *-słabej topologii.
Nazwa twierdzenia pochodzi od nazwiska Hermana Heine Goldstine’a, który udowodnił nieco mniej ogólną jego wersję w 1938 roku[1].
Z wypukłości kuli oraz liniowości wynika, że obraz jest wypukłym podzbiorem Ponieważ z *-słabą topologią jest przestrzenią liniowo-topologiczną, domknięcie jest również zbiorem wypukłym. Jako zbiór *-słabo domknięty w z twierdzenia Banacha-Alaoglu, jest on *-słabo zwarty. Gdyby zbiór ten nie był całą kulą to istniałby funkcjonał który nie należy do domknięcia Z twierdzenia o oddzielaniu istniałby wówczas funkcjonał oraz liczba o tej własności, że
Z drugiej jednak strony,
To jednak prowadzi do sprzeczności, gdyż
(bo należy do ), ale
- [2][3].
W 1948 Jacques Dixmier udowodnił, że twierdzenie w pewnym sensie przeciwne w konktekście *-słabych topologii w przestrzeni sprzężonej nie jest prawdziwe. Dokładniej, istnieje przestrzeń Banacha o tej własności, że dla pewnej podprzestrzeni jej przestrzeni sprzężonej która jest *-słabo gęsty i dla każdego zbiór
nie jest *-słabo gęsty. oznacza kulę w przestrzeni o środku w zerze i promieniu [4].
- Robert E. Megginson: An Introduction to Banach Space Theory. New York: Springer-Verlag, 1998, seria: Graduate Texts in Mathematics 183. Brak numerów stron w książce
- Terry J. Morrison: Functional Analysis: An Introduction to Banach Space Theory. New York: John Wiley & Sons, Inc., 2001. ISBN 978-0-471-37214-1. Brak numerów stron w książce
- Julian Musielak: Wstęp do analizy funkcjonalnej. Warszawa: PWN, 1976. Brak numerów stron w książce