Uber (przedsiębiorstwo)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy przedsiębiorstwa samochodowego. Zobacz też: Uber.
Ten artykuł należy dopracować:
od 2014-09 → napisać artykuł w sposób neutralny,
od 2014-09 → poprawić błędy językowe lub stylistyczne (pomoc: powszechne błędy językowe).
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Uber Technologies Inc.
Ilustracja
Państwo  Stany Zjednoczone
Stan  Kalifornia
Siedziba San Francisco
Data założenia marzec 2009
Prezes Travis Kalanick
Zatrudnienie 6700[1]
brak współrzędnych
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Travis Kalanick (2013)
Garrett Camp (2009)

Uber Technologies Inc. – amerykańskie przedsiębiorstwo, z siedzibą w San Francisco (Kalifornia), twórca aplikacji mobilnej Uber, która służy do zamawiania usług transportu samochodowego poprzez kojarzenie pasażerów z kierowcami korzystającymi z aplikacji[2]. Usługi firmy Uber są dostępne w wielu miastach świata[3].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Uber został założony w 2009 roku przez Garretta Campę i Travisa Kalanicka i początkowo miał nazwę UberCab. Mobilna aplikacja Uber oficjalnie wystartowała w czerwcu 2010 roku i obejmowała tylko San Francisco. W sierpniu 2010 dyrektorem generalnym (CEO) spółki został Ryan Graves, który przyczynił się do promocji firmy w Stanach Zjednoczonych, co umożliwiło jej dobry start na rynkach zagranicznych. Ryan Graves dopracował także usługę mobilną Uber i zajmował się promocją tej usługi w innych miastach w USA. Później Ryan Graves odszedł ze stanowiska dyrektora CEO przekazując obowiązki Travisowi Kalanickowi, skupiając się na innych projektach.

W kwietniu 2012 roku Uber przetestował w Chicago możliwość rezerwacji samochodów i kierowców, którzy nie byli zatrudnieni przez firmę Uber oraz którzy nie byli licencjonowanymi przewoźnikami. Takie usługi były o wiele tańsze od innych przewoźników działających w Chicago[4].

Samochody[edytuj | edytuj kod]

Początkowo kierowcy Ubera używali samochodów typu Lincoln Town Car, Cadillac Escalade, BMW serii 7 oraz Mercedes-Benz S550. Pojazdy firmy Uber były także znane jako czarne samochody (ang. black cars) – nazwa pochodzi od koloru samochodów Uber w Nowym Jorku[5]. Po 2012 roku Uber uruchomiło aplikacje UberX, która rozszerzała możliwość wyboru także o małe i ekologiczne samochody, takie jak Toyota Prius. Także w 2012 roku Uber anonsował plany rozbudowy aplikacji dla kierowców, którzy nie są licencjonowanymi taksówkarzami. Mniejsze samochody i niższe ceny za przejazd nimi pozwoliły Uberowi zyskać mniej zamożnych klientów, zwiększyć liczbę klientów stałych i znacząco zwiększyć wpływy w tym segmencie rynku[6].

W lipcu 2012 spółka weszła na giełdę londyńską z załogą ok. 90 kierowców „black carów”, przeważnie Mercedesów, BMW oraz Jaguarów[7]. 13 lipca z okazji Narodowego Miesiąca Lodów, Uber wystartował z „Uber Ice Cream”, czyli z dodatkiem, który pozwalał w siedmiu miastach wezwać samochód z lodami, a koszty tego były naliczane na rachunek użytkownika i częściowo stanowiły koszty przejazdu podczas późniejszego korzystania z usługi[8]. Począwszy od 3 lipca 2013 roku Uber wystąpił z ofertą UberCHOPPER. Polegała ona na przejeździe za $3000 z Nowego Jorku do The Hamptons za pomocą taksówki i śmigłowca[9].

Aplikacja Uber[edytuj | edytuj kod]

W celu skorzystania z usługi Uber trzeba pobrać aplikację mobilną z Google Play, App Store lub Windows Store oraz założyć konto. Aplikacja pozwala także śledzić pasażerom lokalizację zamówionego samochodu[5].

Pierwsza wersja tej aplikacji powstała na iPhone’y, ale po krótkim czasie wyszła również wersja dla urządzeń pracujących z systemem Android[10].

Początkowym pomysłem firmy Uber było tworzenie sieci dostępnych cenowo kierowców z samochodami klasy lux, których można byłoby szybko wynająć i zapłacić za ich usługi używając jedynie telefonu komórkowego.

Uber jest globalną usługą, działa w 737 miastach w 84 krajach świata.

Uber w Polsce[edytuj | edytuj kod]

Uber Poland Spółka z o.o.
Państwo  Polska
Adres 00-544 Warszawa
ul. Wilcza 31/1a
Data założenia 2013
Forma prawna spółka z o.o.
Prezes Karen Walker
Nr KRS 0000490069
Dane finansowe
Kapitał zakładowy 5000 PLN

Polski oddział Ubera został zarejestrowany w grudniu 2013 jako Uber Poland spółka z o.o.[11]

19 sierpnia 2014 roku Uber oficjalnie zaczął oferować swoje usługi w Warszawie[12]. W Polsce mogą z niego na razie korzystać mieszkańcy Warszawy (od sierpnia 2014 r.), Krakowa (od kwietnia 2015 r.)[13], Trójmiasta (od czerwca 2015 r.), Poznania (od listopada 2015 r.), Wrocławia (od listopada 2015 r.), Łodzi i Aglomeracji Śląskiej[14][15]. Kierowcy, którzy współpracują z Uberem, od lutego 2016 r. muszą przedstawić dowód prowadzenia działalności gospodarczej. Na polskim rynku Uber pełni rolę pośrednika między pasażerami a dostawcami usług transportowych[16]. Aplikacja spotkała się z krytyką ze strony Krajowej Izby Gospodarczej Taksówkarzy[17].

Przepisy prawne w Polsce[edytuj | edytuj kod]

Według Ministerstwa Finansów kierowcy aplikacji Ubera powinni płacić podatki i składki[18]. Dochody osób fizycznych uzyskane z tytułu świadczenia usług transportowych z wykorzystaniem aplikacji Uber podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych – informuje Ministerstwo Finansów.

Krytyka[edytuj | edytuj kod]

Kwestie prawne na całym świecie

Stany Zjednoczone[edytuj | edytuj kod]

Latem 2014 roku w San Francisco kierowca, który był zarejestrowany w Uberze, podczas przewozu pasażera dostał ataku padaczki, co spowodowało poważny wypadek drogowy, ale bez ofiar śmiertelnych. Sprawa zyskała duży medialny rozgłos, ale 4 sierpnia 2014 roku Uber oświadczył, że kierowca został usunięty z aplikacji[19].

Australia[edytuj | edytuj kod]

  • 30 kwietnia 2014 roku Transport for New South Wales, organizacja urzędowa zajmująca się transportem w australijskiej Nowej Południowej Walii, wypowiedziała się w sprawie próby wdrażania przez firmę Uber swoich aplikacji, pozwalających na zamawianie nielicencjonowanego przewoźnika: „Jeśli kierowca z Nowej Południowej Walii zabiera pasażerów na zasadzie odpłatności pobieranych z tytułu usługi przewozu, zarówno on, jak i samochód mają działać zgodnie z Aktem o Przewozach Pasażerskich.” i „Zgodnie z tym Aktem, podobny serwis może być nadawany, używając tylko specjalnie przygotowanego do tych celów samochodu i odpowiednio kwalifikowanego kierowcy, licencjonowanych przez RMS (Road and Maritime Services).”[20]
  • 6 maja 2014 roku The Taxi Service Commission w australijskim stanie Wiktoria, wydała mandaty kierowcom Ubera łącznie na 1723 $ australijskich, po tym jak publicznie wydano oficjalne ostrzeżenie zniechęcające ludzi do korzystania z usług aplikacji Uber i UberX[21] oraz innych o podobnym charakterze. Minister transportu Nowej Południowej Walii Gladys Berejiklian oświadczyła, że śledztwo w sprawie Ubera jednak jeszcze nie jest skończone.

Kanada[edytuj | edytuj kod]

  • 12 września 2012 roku artykuł w Business in Vancouver raportował o niezgodnościach z prawem lokalnym[22]. 22 października 2012 roku Uber anonsował wyjście z „Secret Uber” części Vancouver[23] (Wstępna rekrutacja kierowców z odpowiednimi do standardów korporacyjnych samochodami). Do tego zarząd Ubera rozważał wzięcie udziału w przetargu na licencję przewozową. Ale gdy w grudniu tego roku można było składać wnioski i propozycje handlowe, Uber nie ubiegał się jednak o licencję i zignorował cały przetarg[24].
  • 5 grudnia 2012 roku władze Toronto oskarżyły Uber o „25 przekroczeń prawa, w tym operacje o charakterze koordynacji nielegalnych przewoźników taxi”[25]. Władze miasta poleciły zarządowi przedsiębiorstwa dostosować się do wymogów przepisów lokalnych, uzyskać licencję oraz dostosować pojazdy do wymogów dla przewoźników działających w Toronto[26].

Niemcy[edytuj | edytuj kod]

Uber działa w szeregu niemieckich miast, takich jak Monachium, Frankfurt, Hamburg oraz Düsseldorf. Jednak władze Berlina wytoczyły dwie skargi sądowe, korzystając z materiałów przekazanych przez Berliński Związek Taksówkarzy. Pierwsza sprawa sądowa dotyczyła serwisu firmy Uber związanego z limuzynami. Orzeczeniem sądu zakazana została działalność tego serwisu. Następna sprawa, przesłuchania w ramach której toczyły się ponad 3 miesiące później, dotyczyła serwisu związanego z kierowcami, którzy za pomocą Ubera wyrażali chęć świadczenia tanich usług przewozowych. Sąd uznał, że zgodnie z miejscowym prawem niemieckim, samochody i kierowcy, którzy zajmują się przewozem ludzi, mają być odpowiednio ubezpieczeni i zweryfikowani. Ponieważ Uber tego nie gwarantował, działalność TNS została zakazana, a aplikacja zabroniona. Ponadto przez to, że Uber już oficjalnie wystartował z usługą w Berlinie, oprócz zakazu prowadzenia działalności wystawiony został też mandat w wysokości 25 000 euro za to, że przed przedstawieniem usługi zarząd nie przeprowadził konsultacji prawniczych i nie dostosował się do prawa obowiązującego w Berlinie[27].

Wielka Brytania[edytuj | edytuj kod]

11 czerwca 2014 roku świadczący swe usługi w Londynie kierowcy Hackney Carriage (black cab), członkowie Związku Licencjonowanych Kierowców Taxi, zablokowali ruch drogowy w mieście[28] na znak protestu przeciw wydanej przez Transport for London odmowie zawieszenia działalności Ubera w Londynie. Tydzień później burmistrz Boris Johnson oświadczył, że znalezienie sposobu zabronienia Uberowi działalności tak, „żeby nie spowodowało to pozwów sądowych” może być „skomplikowane”[29]. Niemniej – tłumacząc się przed kierowcami black cabów Johnson powiedział: Według mnie to dość skomplikowana kwestia. Wystąpimy do sądu o ustalenie podstawowego problemu, który wynikł, tj. czy telefon kierowcy w taksówce może być uznany za taksometr. Rozumiem dlaczego moi koledzy uważają, że może, ponieważ telefon też potrafi opracować informację o długości podróży, czasie i stawce za kilometr. Ale są też inni prawnicy, którzy uważają, że telefonu nie można uznać za takie urządzenie. Oddając ten spór pod rozstrzygniecie sądu, przeniesiemy kłótnie z ulicy na ścieżkę prawną[29]. 22 września 2017 firma stracila licencję przewozową w Londynie ze względu na „bezpieczeństwo publiczne”[30]. W ciągu dnia petycję protestacyjną przeciw temu rozporządzeniu podpisało pół miliona osób[31].

Polska[edytuj | edytuj kod]

W Warszawie i Łodzi od 2016 r. dochodzi do akcji licencjonowanych taksówkarzy, którzy dokonują zatrzymań kierowców używających aplikacji Ubera. Zatrzymane osoby były przekazywane następnie policji.[32]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Loizos: Handcuffed to Uber. TechCrunch, 2016-05-08. [dostęp 2016-10-11].
  2. ↑ Lauren Goode. Worth It? An App to Get a Cab. „The Wall Street Journal”, June 17, 2011. Dow Jones & Company.. 
  3. ↑ In Which Cities is Uber Currently Available? Uber.
  4. ↑ Uber Experiments With Lower-Priced Taxis In Chicago Through Newly Launched Labs Group. TechCrunch.
  5. ↑ a b Rao, Leena: „Uber Brings Its Disruptive Car Service To Chicago”. (ang.). TechCrunch.. [dostęp 2011-09-22].
  6. ↑ „In Another Strike Against The Competition, Uber Lowers UberX Prices In San Diego, LA, And DC”.. Techcrunch.. [dostęp 2013-10-03].
  7. ↑ Apps Rush: Uber, Google Analytics, Futures EP, AA Best Walks, Visible Body, UK Bus Checker and more. [dostęp 2012-07-02].
  8. ↑ Chloe Albanesius: Uber Rolling Out On-Demand Ice Cream Trucks. pcmag. [dostęp 2012-07-12].
  9. ↑ Kevin Smith: If You Have $3,000 To Burn, Uber Will Fly You From New York To The Hamptons In A Helicopter. BusinessInsider. [dostęp 2013-07-02].
  10. ↑ Nicholas Jackson. Hailing a Cab With Your Phone. „The Atlantic”, 2010-10-16. The Atlantic Monthly Group.. 
  11. ↑ Marcin Sierant: Uber szykuje się do startu w Polsce (pol.). 21 maja 2014. [dostęp 22 maja 2016].
  12. ↑ Jakub Kralka: Taksówki XXI wieku – Uber – od dziś w Polsce. [dostęp 2014-08-19].
  13. ↑ Uber wchodzi do Krakowa. Będzie rewolucja?
  14. ↑ [www.spidersweb.pl/2015/10/uber-poznan.html Uber jedzie do dwóch kolejnych polskich miast – na celowniku Poznań i Wrocław].
  15. ↑ http://biznes.onet.pl/wiadomosci/transport/uber-w-polsce-teraz-katowice-i-lodz/gmn2kl.
  16. ↑ Uber B.V: Umowa z Użytkownikiem (pol.). 21 marca 2013. [dostęp 2014-10-09].
  17. ↑ Władysław Bielak: Uber ponad prawo?.
  18. ↑ Fiskus chce, aby kierowcy Ubera w Polsce płacili PIT. Uber – zapewnia, że zapłacą.
  19. ↑ Driver who crashed after seizure to be removed from Uber app. ktvu.com. [dostęp 2014-08-04].
  20. ↑ Transport for NSW: Transport for NSW statement regarding ride sharing apps. [dostęp 2014-04-30].
  21. ↑ Ben Grubb. Victoria government issues $1700 fines to Uber ride-sharing drivers as media gaffe surfaces. „The Sydney Morning Herald”, 2014-05-08. Fairfax Media Network. 
  22. ↑ Nelson Bennet: Ride-for-hire alternative enters market. Business in Vancouver. [dostęp 2012-09-18].
  23. ↑ Rob Lewis: Uber to Raise Minimum Charge for a Ride to $75. [dostęp 2012-11-22].
  24. ↑ Nelson Bennett: Black sedan service hits regulatory speedbump. Business in Vancouver. [dostęp 2012-12-04].
  25. ↑ Patty Winsa: Taxi app company Uber charged with licensing offences. [dostęp 2012-12-05].
  26. ↑ Jim Bell. Uber: A Lone Rogue in Toronto. „Toronto Sun”, 2012-10-18. 
  27. ↑ Frank Jordans: Berlin Bans Uber, Taxi Drivers Cheer. Uber won’t be allowed to operate in the German capital..
  28. ↑ Dave Lee & Leo Kelion: London black taxis plan congestion chaos to block Uber.
  29. ↑ a b Alex Hern. Boris Johnson says Uber ban in London would be ‘difficult’. „The Guardian”, 2014-06-16. 
  30. ↑ Uber London loses licence to operate (ang.). W: BBC [on-line]. 22-09-1964. [dostęp 2017-09-23].
  31. ↑ Martin Farrer, Nadia Khomami: More than 500,000 sign petition to save Uber as firm fights London ban (ang.). W: The Guardian [on-line]. 23-09-2017. [dostęp 2017-09-23].
  32. ↑ Wyborcza.pl, wyborcza.biz [dostęp 2017-01-13].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Uber_(przedsiębiorstwo)&oldid=54478690”