Przejdź do zawartości

Ulica Żytnia w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Żytnia w Warszawie
Młynów
Ilustracja
Ulica Żytnia przy Młynarskiej, widok w kierunku wschodnim. Po lewej mur cmentarza ewangelicko-reformowanego
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Długość

1870 m[1]

Przebieg
ul. Nowolipie
0 m ul. Żelazna
90 m ul. Wolność
250 m skwer ks. kard. S. Wyszyńskiego
światła 470 m ul. Okopowa
światła 600 m ul. Okopowa
680 m ul. E. Gibalskiego
760 m ul. Karolkowa
światła 1040 m ul. Młynarska
1150 m ul. Szlenkierów
1240 m ul. Leonarda
1270 m ul. E. Tyszkiewicza
1430 m ul. Płocka
1660 m ul. Syreny
1700 m ul. Syreny
1870 m ul. Sokołowska
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Żytnia w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Żytnia w Warszawie”
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Żytnia w Warszawie”
Ziemia52°14′20,9″N 20°58′18,0″E/52,239139 20,971667

Ulica Żytnia – ulica w warszawskiej dzielnicy Wola.

Historia

[edytuj | edytuj kod]
Wschodni odcinek ulicy z fragmentem nieistniejącego Centralnego Dworca Autobusowego PKS, ok. 1971

Ulica Żytnia to dawna droga narolna biegnąca pomiędzy polami Starej Warszawy a polami należącymi do sióstr brygidek z Nowolipia. W 1770 została przecięta okopem Lubomirskiego, a jej część wschodnia leżąca w obrębie wałów, została uregulowana i stała się ulicą[2]. Nadana w tym samym roku nazwa pochodzi od sąsiednich pól obsianych żytem[3].

W 1792 na działce przy ulicy Żytniej róg Młynarskiej założono cmentarz ewangelicko-reformowany[4].

Po 1875 ulicę uregulowano od Okopowej do Młynarskiej[2].

W dwudziestoleciu międzywojennym ulicę dwukrotnie przedłużano w kierunku zachodnim: ok. 1928 od Młynarskiej do Tyszkiewicza, a ok. 1938 – do ulicy Płockiej[2].

W czasie powstania warszawskiego ulica była miejscem ciężkich walk obronnych zgrupowania „Parasol”. Została upamiętniona w tekście piosenki powstańczej Pałacyk Michla.

Większość zabudowy ulicy została zniszczona w 1944.

Po wojnie do 1979 przy ul. Żytniej 15/17[5] działał Centralny Dworzec Autobusowy PKS[6] (zastąpił go otwarty w styczniu 1980 Dworzec Zachodni PKS)[7].

Po 1956 ulicę przedłużono do ulicy Sokołowskiej[2]. Od 2020, w związku z rozszerzeniem strefy płatnego parkowania, na odcinku od ulicy Sokołowskiej do ulicy Syreny jest ulicą jednokierunkową[8].

Przy ulicy w bliskiej odległości od siebie działają trzy żeńskie zgromadzenia zakonne: Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, Zgromadzenie Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia oraz Uczennice Boskiego Mistrza.

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mapa Warszawy [online], Urząd m.st. Warszawy [dostęp 2023-11-19].
  2. a b c d Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 274–275.
  3. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 181. ISBN 978-83-62189-08-3.
  4. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 112. ISBN 83-01-08836-2.
  5. Leszek Wysznacki, Edmund Grzybowski (red.): Poznaj Warszawę. Wola. Warszawa: Krajowe Wydawnictwo Czasopism RSW „Prasa”, 1971, s. 145.
  6. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 1036. ISBN 83-01-08836-2.
  7. Kronika wydarzeń w Warszawie 1 I–31 III 1980. „Kronika Warszawy”. 3(43). s. 198. 
  8. Michał Wojtczuk. 13 ulic w jednym kierunku. „Gazeta Stołeczna”, s. 3, 21 sierpnia 2020.