Ulica Młynarska w Warszawie
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| Młynów, Powązki | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 Ulica Młynarska | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Długość |
1,3 km | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 52°14′20,9″N 20°58′16,5″E/52,239139 20,971250
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica Młynarska – ulica na warszawskiej Woli.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Dawna droga narolna wsi Wielka Wola, w połowie XVIII część drogi biegnącej z Rakowca do Powązek[1].
W okolicy Młynarskiej znajdowało się kilkanaście młynów (wiatraków), stąd też nazwa ulicy, która po raz pierwszy pojawiła się w dokumentach w 1784[2].
W 1908 przy ulicy uruchomiono zajezdnię tramwajową „Wola”.
Ulica była terenem ciężkich walk podczas powstania warszawskiego.
Po II wojnie światowej została poszerzona.
W 1987 w okolicach ulicy Młynarskiej miała miejsce katastrofa tramwajowa, zginęło 7 osób.
Ważniejsze obiekty[edytuj | edytuj kod]
- Zajezdnia tramwajowa Wola (nr 2)
- Kamienica Tomasza Lisowskiego (nr 7)
- Dawny budynek PDT Wola (nr 8/12)
- Wojewódzki Urząd Pracy w Warszawie (nr 16)
- Cmentarz ewangelicko-reformowany (ul. Żytnia 42)
- Biuro Bezpieczeństwa i Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miasta Stołecznego Warszawy wraz z centrum powiadamiania ratunkowego (nr 43/45)[3]
- Biuro Rzecznika Praw Pacjenta (nr 46)
- Cmentarz ewangelicko-augsburski (nr 54/56/58)
- Muzułmański Cmentarz Kaukaski (nr 60)
- Pomnik granic getta (na murze cmentarza żydowskiego)
- Pomnik Electio Viritim (u zbiegu ulic Obozowej, Młynarskiej i Ostroroga)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 501. ISBN 83-01-08836-2.
- ↑ Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 165. ISBN 978-83-62189-08-3.
- ↑ Kacper Sulkowski. Nigdy nie wiesz, kto jest po drugiej stronie. „Gazeta Stołeczna”, s. 10, 9 lutego 2018.