Ulica 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku
| Śródmieście | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Poprzednie nazwy |
ul. | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Ulica 2 Pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku – ulica w Sanoku.
Pierwotnie ulica nosiła imię Elżbiety Granowskiej[1][2][3]. Podczas okupacji niemieckiej nazwa została przekształcona w niemieckojęzyczną Granowskastrasse[3]. Po wojnie, w toku wielu zmian nazw ulic w Sanoku w 1951 podjęto projekt przemianowania ulicy Elżbiety Granowskiej na ulicę Marcelego Nowotki[4]. Nazwa ulicy pod tym patronatem utrzymywała się w okresie PRL[3]. W grudniu 1989 w uchwale Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku zapisano, aby dla nowo powstających ulic przyjąć nazwą m.in. Elżbiety Granowskiej[5]. Ostatecznie nazwano ulicę patronatem 2 Pułku Strzelców Podhalańskich, który stacjonował w Sanoku od 1920 do 1939.
Zabudowa ulicy
[edytuj | edytuj kod]- Budynek pod numerem 1. Został wpisany do wojewódzkiego oraz do gminnego rejestru zabytków miasta Sanoka[6][7].
- Dom pod numerem 2. Od 1935 zamieszkiwała w nim przybyła ze Lwowa do Sanoka, rodzina Józefa i Józefy Szuberów[1][8][9]; w późniejszych latach dom sprzedał potomek rodziny, poeta Janusz Szuber, który opisał to w swoim wierszu pt. Z czasu do bezczasu, opublikowanym w tomiku poezji pt. Wpis do ksiąg wieczystych z 2009[3]
- Dom pod numerem 3.
- Dom pod numerem 15.
- Dom pod numerem 30. Zbudowany w 1936, pierwotnie stanowił gospodę na potrzeby 2 Pułku Strzelców Podhalańskich; w późniejszych latach ulokowano w budynku zajazd „Dworek Sanocki”[10].
- Dom pod numerem 32.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Akta miasta Sanoka. Wykaz ulic i mieszkań w mieście Sanoku 1931 r. (zespół 135, sygn. 503). AP Rzeszów – O/Sanok, s. 97.
- ↑ Romaniak 2009 ↓, s. 54, 314.
- ↑ a b c d Wiersz Janusza Szubera pt. Z czasu do bezczasu, zob. Janusz Szuber: Wpis do ksiąg wieczystych. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2009, s. 28. ISBN 978-83-08-04294-6.
- ↑ Władysław Stachowicz. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 137, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Ulice zmieniają patronów. „Nowiny”, s. 5, Nr 2 z 2 stycznia 1990.
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 144 [dostęp 2017-12-22].
- ↑ Zarządzenie Burmistrza Miasta Sanoka nr 42/2015 z 9 marca 2015. bip.um.sanok.pl, 2015-03-09. s. 4. [dostęp 2016-10-20].
- ↑ Anna Strzelecka. Moi najbliżsi – zmyślenie i prawda. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. 3. Jubileusz Janusza Szubera, s. 74, 2003. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.
- ↑ Janusz Szuber: Mojość. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2005, s. 36. ISBN 83-919470-8-4.
- ↑ Trochę historii. dworeksanocki.pl. [dostęp 2017-12-22].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Romaniak: Sanok. Fotografie archiwalne – Tom I. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2009, s. 496-497. ISBN 978-83-60380-26-0.
