Przejdź do zawartości

Ulica Krucza w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Krucza w Warszawie
Śródmieście Południowe
Ilustracja
Ulica Krucza na wysokości ul. Żurawiej, widok w kierunku północnym
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. Mokotowska
światła ul. Piękna
światła ul. Wilcza
światła ul. Hoża
światła ul. Wspólna
światła ul. Żurawia
światła ul. Nowogrodzka
światła Al. Jerozolimskie
ul. Widok, ul. Bracka
ul. Bracka, ul. Szpitalna
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Krucza w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Krucza w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Krucza w Warszawie”
Ziemia52°13′40,5″N 21°01′04,4″E/52,227917 21,017889

Ulica Krucza – ulica w dzielnicy Śródmieście w Warszawie.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ulica została wytyczona ok. 1770[1]. Biegła od zbiegu ulic Mokotowskiej i Pięknej i kończyła się ślepo za ul. Nowogrodzką[1]. Przedłużenie ulicy do Szpitalnej utrudniał podmokły grunt, nazywany potocznie krukiem – stąd nazwa ulicy[2]. W 1823 roku została połączona z nowo przeprowadzoną Drogą Jerozolimską (Alejami Jerozolimskimi)[1].

Ruch budowlany na ulicy rozpoczął się po 1870[3]. Po obu stronach została ona zabudowana kamienicami czynszowymi[3].

Przed I wojną światową przy ulicy istniało duże skupisko sklepów z tanią konfekcją damską[4].

W czasie II wojny światowej zabudowa ulicy została zniszczona w blisko 100%[5]. Ocalało kilka kamienic między ulicą Nowogrodzką i Al. Jerozolimskimi[1].

Po 1945 roku ulica została poszerzona do 34 metrów[6]. Wypalone ruiny wyburzono w 1946 roku zabudowano budynkami biurowymi − siedzibami ministerstw, centralnych zarządów i zjednoczeń[1] (tzw. dzielnica ministerstw)[7]. W kwietniu 1949 roku oddano do użytku nowo wybudowany odcinek między Alejami Jerozolimskimi i ul. Widok[8]. Ostatecznie pomysł odbudowy Kruczej jako city – dzielnicy wyłącznie biurowej został uznany za błędny z powodu pustoszenia dzielnicy po godzinie 17. Dlatego po 1956 uzupełniono zabudowę o bloki mieszkaniowe. Ostatnim zrealizowanym w jej obrębie budynkiem był otwarty 1 października 1957 „Grand Hotel” Orbisu z 416 pokojami (obecnie Mercure Grand Hotel).

W latach 1950−1972 ulica stanowiła ciąg trasy trolejbusowej – kursowały nią trzy linie: 51, 53 i 54.

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Inne informacje

[edytuj | edytuj kod]

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1975, s. 311.
  2. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 159. ISBN 978-83-62189-08-3.
  3. a b Jacek Wołowski: Moja Warszawa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 194. ISBN 83-01-00062-7.
  4. Stefan Kieniewicz: Warszawa w latach 1795–1914. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1976, s. 237.
  5. Karol Małcużyński, Wacław Wojnacki: Zwiedzamy nową Warszawę. Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1950, s. 84.
  6. Jarosław Zieliński. Powojenne zmiany w ramach dzielnicy ministerstw. „Stolica”, s. 24, styczeń−luty 2023. 
  7. Jarosław Zieliński. Powojenne zmiany w ramach dzielnicy ministerstw. „Stolica”, s. 23, styczeń−luty 2023. 
  8. Władysław Bartoszewski, Bogdan Brzeziński, Leszek Moczulski: Kronika wydarzeń w Warszawie 1939–1949. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 174.
  9. Jacek Wołowski: Moja Warszawa. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 194–195. ISBN 83-01-00062-7.
  10. Schron uratowany. [w:] Muzeum Powstania Warszawskiego [on-line]. 1944.pl, 10.08.2004. [dostęp 2014-09-05].