Włodzimierz Bartoszewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Włodzimierz Bartoszewicz
Imię i nazwisko

Włodzimierz Joachim Bartoszewicz

Data i miejsce urodzenia

3 lipca 1899
Lwów

Data i miejsce śmierci

8 sierpnia 1983
Poznań

Narodowość

Polska

Dziedzina sztuki

malarstwo, grafika

Grób malarza Włodzimierza Bartoszewicza na Starych Powązkach w Warszawie

Włodzimierz Joachim Bartoszewicz (ur. 3 lipca 1899 we Lwowie, zm. 8 sierpnia 1983 w Poznaniu) – polski malarz, grafik i ilustrator.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Włodzimierz Bartoszewicz urodził się we Lwowie i był synem Joachima oraz Marii Magdaleny z Jełowickich. W gimnazjum w Kijowie zdał maturę w 1917. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Poznańskim, a w 1923 uzyskał stopień magistra ekonomii[1]. W tym samym roku wstąpił do Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie studiował pod kierunkiem prof. Janusza Kotarbińskiego, Władysława Skoczylasa, Wojciecha Jastrzębowskiego, Edmunda Bartłomiejczyka i Tadeusza Pruszkowskiego[1]. Od 1929 prezes grupy malarskiej „Szkoła warszawska” oraz stowarzyszenia „Ars christiana”. W 1930 ukończył studia i brał udział w pierwszej wystawie „Szkoły warszawskiej”. W Genewie w 1931 był jednym z organizatorów, kierownikiem artystycznym wystawy grup „Bractwa św. Łukasza” i „Szkoły warszawskiej”. Wystawiał od tego czasu prace zarówno w kraju jak i za granicą (Bukareszt, Berlin, Londyn, Nowy Jork, Chicago). W 1936 w Warszawie w „Zachęcie” i w Brukseli w „Palais des Beaux Arts” odbyły się wystawy indywidualne jego prac[1].

Okres okupacji i początkowy okres po wyzwoleniu spędził w Kielcach, gdzie w Urzędzie Wojewódzkim był kierownikiem Wydziału Kultury i Sztuki. Przeniósł się w 1948 do Poznania, gdzie poświęcił się pracy artystycznej[1]. Uprawiał rysunek. Tworzył karykatury, ale także portrety. W twórczości jego pojawia się również tematyka religijna i historyczna, tworzył pejzaże i martwą naturę. W jego przedwojennych karykaturach obecne są też silne wątki antysemickie. Niektóre z takich rysunków pokazano na przełomie 2013 i 2014 w Żydowskim Instytucie Historycznym w Warszawie[2].

Organizował plenery w Kazimierzu Dolnym: opisał je w Budzie na Powiślu.

Od 1935 był żonaty z Marią Magdaleną Dunin–Borkowską. Był synem Joachima Bartoszewicza, jednego z liderów obozu narodowego. Postać swojego ojca, losy swoje i swojej rodziny na tle "sprawy polskiej" opisał w swoich wspomnieniach („Mój ojciec i jego czasy. Wspomnienia z lat 1867–1920”). Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 284a-1-26/27)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Gąsiorowski, Topolski 1981 ↓, s. 41.
  2. Wystawa " 'Obcy i niemili' Antysemickie rysunki z prasy polskiej 1919–1939". Katalog Wystawy str. 69, 70, ŻIH, Warszawa 2013.
  3. Cmentarz Stare Powązki: BARTOSZEWICZOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-29].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jarosław Mulczyński, Słownik grafików Poznania i Wielkopolski XX wieku urodzonych do 1939, Poznań 1996, s. 26–27
  • Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski [red.]: Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 40-41. ISBN 83-01-02722-3.