Włodzimierz Gronowski
Włodzimierz Gronowski (ur. w 1943 roku, zm. 5 stycznia 2009 roku), z wykształcenia elektronik medyczny, w młodości kierowca rajdowy, dyrektor Polskiej Rewii Konnej, instruktor jazdy konnej szkolący polskich aktorów, trener koni do ról filmowych, teatralnych i pokazów historycznych[1][2][3][4].
Działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]
Pełnił funkcję dyrektora Polskiej Rewii Konnej do momentu jej likwidacji w 1981 roku[4]. Po likwidacji zakupił niektóre z występujących w niej koni[5].
W latach 1984-2000 prowadził (początkowo z żoną Haliną, kaskaderką Rewii, instruktorką i trenerką koni[6]) Ośrodek Rekreacji Konnej „Wiarus” na Żoliborzu[7].
Jako trener przygotowywał polskich aktorów do ról wymagających umiejętności jazdy konnej (m.in. Michał Bajor, Mateusz Damięcki, Janusz Gajos, Dominika Ostałowska, Izabella Scorupco, Agnieszka Sitek, Dorota Stalińska)[1][4][8][9].
Udostępniał wyszkolone przez siebie konie do ról filmowych (m.in. Ogniem i mieczem, Wrota Europy, Szuler), teatralnych (m.in. Skrzypek na dachu, Nabucco, Carmen i Traviata w Teatrze Wielkim w Warszawie) i pokazów historycznych[1][2][7][10].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Dwukrotnie żonaty, ojciec Izabeli (dublerka Izabelli Scorupco w Ogniem i mieczem) i Tomasza (który również pracuje zawodowo z końmi i po śmierci ojca kontynuował współpracę z Teatrem Wielkim w Warszawie)[1][2].
Był wieloletnim przyjacielem Daniela Olbrychskiego, któremu wypożyczał konie na wakacyjne wyprawy oraz do występów i sesji fotograficznych. Jeden z jego koni (wałach Akryl) wziął udział w benefisie Olbrychskiego w Teatrze Rampa w 1997 roku[11].
Po śmierci pochowany na cmentarzu w Wólce Węglowej, w pogrzebie brał udział jeden z należących do niego koni (klacz Nutka vel Pipi)[3][4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Piotr Dzięciołowski. Z pożytkiem dla koni, jeźdźców i widzów. „Koń polski”, s. 20-23, 5 2005.
- ↑ a b c Piotr Dzięciołowski: Nie rżą partii solowych; chóralnych również. hejnakon.pl, 2012-12-02. [dostęp 2021-02-07]. (pol.).
- ↑ a b Odszedł Włodzimierz Gronowski. voltahorse.pl, 2009-01-10. [dostęp 2021-02-07]. (pol.).
- ↑ a b c d Włodzimierz Gronowski - nekrolog. „Koń polski”, s. 7, 2 2009.
- ↑ Bernard Cześnik. Obok Wisłostrady. „Koń polski”. 186, s. 32-33, 11 1999.
- ↑ Piotr Dzięciołowski, Halina Gronowska: Przestrogi dla jeźdźców. Warszawa: Rosa, 2014. ISBN 978-83-939406-0-8.
- ↑ a b Katarzyna Kluba: Historia pewnej pasji. hejnakon.pl, 2012-07-26. [dostęp 2021-02-07]. (pol.).
- ↑ Renata Głuszek: Wiśta wio, łatwo powiedzieć!. kinoplay.pl, 2012-01-13. [dostęp 2021-02-20]. (pol.).
- ↑ Piotr Dzięciołowski: Koń mi robił za kołyskę. Znani o koniach. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2007. ISBN 83-06-03096-6.
- ↑ Magdalena Kruszewska. Oskar teatralny. „Koń polski”, s. 24-25, 1 1999.
- ↑ Daniel Olbrychski: Parę lat z głowy. Wyd. II. Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1997. ISBN 83-7066-689-2.