Przejdź do zawartości

Daniel Olbrychski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Daniel Olbrychski
Ilustracja
Daniel Olbrychski (27 lutego 2025)
Imię i nazwisko

Daniel Marcel Olbrychski

Data i miejsce urodzenia

27 lutego 1945
Łowicz

Zawód

aktor teatralny i filmowy

Współmałżonek

Monika Dzienisiewicz (rozwód)
Zuzanna Łapicka (rozwód)
Krystyna Demska (od 2003)

Lata aktywności

od 1963

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Odznaka Honorowa „Zasłużony dla Mazowsza” Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RFN Medal Puszkina (Federacja Rosyjska)
Faksymile
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Daniel Olbrychski (2017)
Olbrychski (2010)
Olbrychski na festiwalu filmowym OFF Plus Camera (2012)
Od lewej: Wojciech Pszoniak, Daniel Olbrychski i Andrzej Seweryn, odtwórcy głównych ról w filmie Ziemia obiecana (2012)
Zdjęcie zrobione podczas premiery zrekonstruowanej cyfrowo Ziemi obiecanej podczas festiwalu filmowego OFF Plus Camera (2012)
Olbrychski (2013)
Konferencja Bliżej ludzi: młode pokolenie i seniorzy (2014), fot. Ewelina Lach
Kraków – parada „Triumf Króla Jana III Sobieskiego” z okazji 325. rocznicy Odsieczy Wiedeńskiej (2008)
Olbrychski jako Gerwazy w filmie Pan Tadeusz (1999)
Daniel Olbrychski w dniu swoich 80. urodzin – Warszawa 27 lutego 2025

Daniel Marcel Olbrychski (ur. 27 lutego 1945 w Łowiczu) – polski aktor teatralny i filmowy.

Uznawany za jednego z najwybitniejszych aktorów filmowych i teatralnych swojego pokolenia[1][2]. Zagrał w blisko 180 filmach kinowych i telewizyjnych. Debiutował w 1963 rolą w filmie Janusza Nasfetera Ranny w lesie. Następnie występował w filmach najpopularniejszych polskich reżyserów, takich jak Andrzej Wajda, Janusz Morgenstern, Kazimierz Kutz, Julian Dziedzina, Krzysztof Zanussi, Jerzy Antczak, Jerzy Hoffman, Janusz Kijowski, Stanisław Bareja czy Krzysztof Kieślowski. W 1970 zaczął występować w produkcjach zagranicznych, zagrał m.in. u Volkera Schlöndorffa, Claude’a Leloucha czy Nikity Michałkowa.

W 2025 powstał film dokumentalny pt. „Pan Olbrychski”, jego polska premiera ma odbyć się w sierpniu[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Rodzina i edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 27 lutego 1945 w Łowiczu[4]. Jest synem publicysty Franciszka Olbrychskiego (1905–1981) i Klementyny z Sołonowiczów (1909–1995), polonistki i pisarki[4]. Jego ciotką – siostra matki – była Irena Śmiałowska (1908–2019), jedna z najdłużej żyjących Polek. Miał starszego brata, Krzysztofa (1939–2017)[5], który był fizykiem[6]. Dzieciństwo spędził w Czerniewie, Łodzi i Drohiczynie, gdzie zadebiutował jako aktor występami w przedstawieniach wystawianych w kościele[7]. Uczył się w klasie skrzypiec w szkole muzycznej[8]. Od młodości uprawia boks[9], jako dziecko trenował także czwórbój lekkoatletyczny[10], szermierkę, badmintona, judo i bieg na 800 m (w klubie Lotnik Warszawa)[11]. Należał do kółka recytatorskiego Miłośników Starej Warszawy (prowadzonego przez Józefa Małgorzewskiego), a podczas nauki w II Liceum Ogólnokształcącym im. Stefana Batorego w Warszawie grał Papkina w szkolnej inscenizacji Zemsty (reż. Jan Cichoń) w Teatrze Buffo[12][13]. Posługuje się biegle językiem francuskim, komunikuje się także w językach: rosyjskim, włoskim i angielskim[14].

Olbrychski i Andrzej Wajda na Lubuskim Lecie Filmowym (ok. 1970)

Po ukończeniu liceum w 1963[15] rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, które przerwał w związku z zaangażowaniem się w kolejne projekty filmowe[16]. Aktorski egzamin eksternistyczny złożył dopiero w 1971[17], a w 2010 uzyskał dyplom magistra[18], broniąc pracę dyplomową o swoich rolach filmowych (w Weselu, Panu Tadeuszu i Zemście) wygłaszanych wierszem[19].

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Lata 60.

[edytuj | edytuj kod]

13 grudnia 1961 został aktorem zawodowym[20]. Występował wówczas w Młodzieżowym Studiu Poetyckim, realizowanym w Telewizji Polskiej przez Andrzeja Konica[20][21], gdzie m.in. zagrał tytułową rolę w Kubie na podstawie Archipelagu ludzi odzyskanych Igora Newerlego[22]. W latach 60. zaczął występować w Kabarecie Olgi Lipińskiej[23].

Na początku studiów został dostrzeżony przez reżysera Janusza Nasfetera, który obsadził go w roli Korala w swoim filmie Ranny w lesie (1964) według powieści Witolda Zalewskiego[24]. Polecony Andrzejowi Wajdzie przez Jana Kreczmara, został obsadzony w roli Rafała Olbromskiego w Popiołach (1965), ekranizacji powieści Stefana Żeromskiego o tym samym tytule[25]. Na potrzeby filmu podjął naukę jazdy konno, którą kontynuował także w kolejnych latach[26]. Za rolę w filmie otrzymał nagrodę Złotej Maski dla ulubionego aktora filmowego w plebiscycie „Expressu Wieczonego”[27]. Wystąpił także jako podporucznik Stefan „Żbik” Olewicz w dramacie wojennym Janusza Morgensterna Potem nastąpi cisza (1965)[28]. W 1967 premierę miały cztery filmy z Olbrychskim w roli głównej: zagrał Andrzeja w komedii muzycznej Stanisława Barei Małżeństwo z rozsądku, Tolka Szczepaniaka w Bokserze Juliana Dziedziny, Franka w Skoku Kazimierza Kutza i Marka Arensa w Jowicie Janusza Morgensterna[29]. Następnie zagrał studenta w filmie krótkometrażowym Krzysztofa Zanussiego Zaliczenie, Karola XII w Hrabinie Cosel Jerzego Antczaka i Azję Tuhajbejowicza w ekranizacji Pana Wołodyjowskiego w reż. Jerzego Hoffmana (wszystkie z 1968)[30]. Asystował Andrzejowi Wajdzie podczas kręcenia komedii satyrycznej Polowanie na muchy (1969), w której zagrał – wymyśloną przez samego siebie[31] – drugoplanową rolę malarza[32]. W 1969 pojawił się także w debiutanckim filmie długometrażowym Krzysztofa Zanussiego Struktura kryształu i zagrał dwie role teatralne: Gustawa w Ślubach panieńskich (reż. Adam Hanuszkiewicz) w Teatrze Powszechnym w Warszawie i Banka w Makbecie (reż. Andrzej Wajda) w Teatrze Telewizji[33].

W 1969 został pierwszym laureatem Nagrody im. Zbyszka Cybulskiego[34].

Lata 70.

[edytuj | edytuj kod]

Pojawił się w epizodycznej roli porucznika Stefana Sowińskiego w Soli ziemi czarnej (1970) Kazimierza Kutza[35]. Zagrał główne role w dramatach Wajdy: Bolesława w Brzezinie (1970)[36] i Tadeusza w Krajobrazie po bitwie (1970). Za rolę w tym drugim był kandydatem do nagrody za najlepszą rolę męską na 23. Międzynarodowym Festiwalu Filmowego w Cannes, ale przegrał z Marcello Mastroiannim[37]. Również w 1970 wykreował na scenie Teatru Narodowego w Warszawie tytułowe role w reżyserowanych przez Adama Hanuszkiewicza: Hamlecie[38] i Beniowskim[39].

W zachodnim kinie zadebiutował epizodyczną rolą Siergieja Abramowa w międzynarodowej produkcji Miklósa Jancsó Pacyfistka (Égi bárány, 1970)[36]. Zagrał główną rolę, Ziemowita Brauna, w dramacie psychologicznym Krzysztofa Zanussiego Życie rodzinne (1971)[40]. Wystąpił u boku Jana Kreczmara w telewizyjnym filmie Krzysztofa Zanussiego Die Rolle (1972) oraz zagrał w kolejnych dwóch filmach Wajdy: Mateusza Lewitę w niemieckim dramacie Piłat i inni (1972) i Pana Młodego w ekranizacji Wesela (1972)[41]. W 1972 otrzymał nagrodę Złotej Maski dla ulubionego aktora (ex eaquo z Janem Himilsbachem) w plebiscycie „Expressu Wieczornego”[42]. Wystąpił w roli Klaudiusza we włoskim filmie Rzym chce nowego Cezara (Roma rivuole Cesare, 1973)[43].

W 1974 premierę miał Potop Jerzego Hoffmana, w którym zagrał główną postać Andrzeja Kmicica[44]. Mimo że jeszcze przed premierą był krytykowany w prasie za przyjęcie roli w filmie[45], a Hoffman – za powierzenie mu jej[46], występ w superprodukcji okazał się jednym z najważniejszych kroków w jego dorobku aktorskim, zapewnił mu najlepsze recenzje i największą popularność wśród widzów[47]. Jak sam twierdzi, za występ w filmie zainkasował ok. 150 tys. zł[48]. Międzynarodowy rozgłos zyskał dzięki występowi w roli Borowieckiego w ekranizacji Ziemi obiecanej (1974) w reż. Andrzeja Wajdy[49].

W 1976 podpisał się pod „Listem 296”, będącym apelem przedstawicieli kultury o zbadanie represji wobec robotników i członków KOR[50]. Wyrażając w ten sposób publiczne wsparcie dla opozycji do ówczesnej władzy w Polsce, zaczął być bojkotowany przez rządową telewizję, która odmawiała emisji filmów i spektakli Teatru Telewizji z udziałem Olbrychskiego[51][52]. Po występie w roli Stanisława Przybyszewskiego w polsko-norweskiej produkcji Haakona Sandøya Dagny (1977) zrobił sobie kilkumiesięczną przerwę od występów w filmach[53]. W 1978 wystąpił w Theatre des Amandiers w Nanterre jako Herald von Wullnow w sztuce Petera Handlego Les gens déraisonnables sont en voie de disparition (pol. Szaleńcy są na wymarciu; reż. Claude Régy) i jeden z bohaterów przedstawienia Witkacego Oni (reż. Andrzej Wajda)[54][55].

Na wielki ekran powrócił rolą Jana Brońskiego w międzynarodowej produkcji Volkera Schlöndorffa Blaszany bębenek (1979), a w czasie kręcenia filmu pracował także na planie psychologicznego melodramatu Andrzeja Wajdy Panny z Wilka (1979), w którym zagrał główną rolę – Wiktora Rubena[56]. Oba filmy w 1980 zostały nominowane do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego, przy czym pierwszy zdobył statuetkę[57].

Lata 80.

[edytuj | edytuj kod]
Olbrychski z żoną, Krystyną Demską-Olbrychską, na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (2008)

Na początku lat 80. zaangażował się w działania „Solidarności”, m.in. wygłosił apel poległych podczas organizowanych 16 grudnia 1980 uroczystości odsłonięcia pomnika stoczniowców poległych w Grudniu 1970 w Gdańsku i wystąpił w koncertach okolicznościowych, na których zbierano fundusze na sfinansowanie budowy pomnika stoczniowców, a w 1981 podpisał się pod „listem ośmiu” (napisanym przez Józefa Rybickiego do Wojciecha Jaruzelskiego w proteście wobec wprowadzenia stanu wojennego w Polsce), czym naraził się SB[58]. Jeszcze przed wprowadzeniem stanu wojennego zagrał tytułową rolę w spektaklu Teatru Telewizji Otello (reż. Andrzej Chrzanowski), który – z powodu cenzurowania Olbrychskiego – miał telewizyjną premierę dopiero w 1984[59].

Po wyjeździe do Francji występował w roli Retta Butlera w Przeminęło z wiatrem w paryskim Theatre Marigny[60][61]. Pozostając na emigracji, wykreował kolejne role kinowe: austriackiego dyrygenta Karla Kremera w filmie Claude’a Leloucha Jedni i drudzy (Les uns et les autres, 1981), Saint-Genisa w dramacie Josepha Loseya Pstrąg (La truite, 1982), Saula Portera w filmie Jean-Pierre Igouxa La Derelitta (1983) i jedną z głównych ról w debiutanckiej produkcji Monique Enckell Gdybym miał 1000 lat (Si j’avais mille ans, 1983), a także drugoplanową rolę Wiktorczyka w niemiecko-francuskim filmie wojennym Andrzeja Wajdy Miłość w Niemczech (Eine Liebe in Deutschland, 1983)[62]. Następnie wystąpił w niemiecko-fińskiej koprodukcji Vojtěcha Jasný’ego Nieznośny samobójca (Bis später, ich muss mich erschiessen, 1984), ekranizacji Samobójcy Nikołaja Erdmana, a także zagrał radzieckiego szachistę Tac-Taca w nagrodzonym Oscarem dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego dramacie Richarda Dembo Przekątna gońca (La Diagonale du fou, 1984) i podwójną rolę – bliźniaków Vincenta i Thomasa Delaune – we Flashbacku (1985) Olivera Nolina[63].

Olbrychski w dniu swoich 80. urodzin (2025)

W 1982 na 35. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes wręczył Wernerowi Herzogowi Złotą Palmę dla najlepszego reżysera[64]. Od połowy lat 80. grał poetyckie koncerty z pianistą Januszem Olejniczakoem, z którym występował m.in. w Australii i Stanach Zjednoczonych[65]. W 1985 powrócił na polską scenę rolą Rodryka w Cydzie (reż. Adam Hanuszkiewicz) w Teatrze Ateneum w Warszawie, a po latach przerwy pojawił się w polskim filmie, kreując postać Grzegorza, kierownika ośrodka Monaru w filmie psychologicznym Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego …jestem przeciw (1985)[66]. Zagrał główną rolę Scope’a w filmie Piotra Szulkina Ga, ga. Chwała bohaterom (1986).

Do końca lat 80. wykreował także kolejne role w zagranicznych produkcjach: Daniela, kochanka Chiary, we włoskiej komedii Francesco Nuttiego Casablanca, Casablanca (1985), Leona Jogichesa w niemiecko-czeskosłowackim filmie biograficznym Margarethe von Trotty Róża Luksemburg (1986), poetę Franza von Schobera w niemiecko-austriacko-szwajcarskim filmie muzyczno-biograficznym Fritza Lehnera Notturno (1986)[67], Hareda we włoskim miniserialu Tajemnice Sahary (1988), terrorystę w greckim filmie Kostasa Zinirisa To teleftaio stoichima (1988) i Szpicla w amerykańskim melodramacie Philipa Kaufmana Nieznośna lekkość bytu (1988), księdza Adama we włoskim dramacie Michaela Andersona Przed sklepem jubilera (1989) na podstawie utworu Karola Wojtyły o tym samym tytule, księdza Adriana we włoskiej komedii telewizyjnej Franco Giraldiego Izabella Kłamczucha (1989) i hitlerowskiego policjanta Karla Gieringa we włosko-francuskim dramacie wojennym Jacquesa Rouffio Czerwona orkiestra (1989) o losach Leopolda Treppera[68]. Za rolę hokeisty Pita Hoefgesa w filmie telewizyjnym Dietera Wedela Kampf der Tiger (1987) dla ZDF zainkasował 120 tys. marek, wówczas najwyższą gażę w historii stacji[69]. Zagrał także epizodyczne role w serialach telewizyjnych Gillesa Béhata: dziennikarza-alkoholika Victora w jednym z odcinków Wysokiego napięcia (1988) i Rolanda Korsky’ego w Coplanie (1989)[70].

Lata 90.

[edytuj | edytuj kod]
Olbrychski i Andrzej Seweryn

W 1990 wystąpił w Teatrze Rampa w Warszawie w przedstawieniu Andrzeja Strzeleckiego Czerwony stoliczek na podstawie wierszy Jana Brzechwy i wcielił się w rosyjskiego choreografa we włoskim miniserialu Rai 1 Passi d’amore[71]. W 1993 zagrał tytułową rolę w spektaklu Paula Claudela Księga Krzysztofa Kolumba (reż. Ryszard Nyczka i Wojciech Starostecki) wystawionym przez Teatr Miejski w Gdyni na żaglowcu „Dar Pomorza” zacumowanym przy Skwerze Kościuszki w Gdyni[72][73]. Zagrał kolejne główne role filmowe: Rafała Nawrota w komedii romantycznej Radosława Piwowarskiego Kolejność uczuć (1993), Stiepana w polsko-gruzińsko koprodukcji Yolandy Zauberman Mam na imię Iwan, a ty Abraham (1993) i mecenasa w komedii Filipa Bajona Lepiej być piękną i bogatą (1993) oraz wystąpił w roli Edmunda Keana w spektaklu Geniusz i szaleństwo (reż. Andrzej Łapicki) w Teatrze Powszechnym w Warszawie[74]. W 1994 wyprodukował spektakl objazdowy Listy miłosne, w którym przez kilka lat grał z Barbarą Wrzesińską w Polsce i za granicą, m.in. w USA i Kanadzie[75]. W tym samym roku wystąpił jako Regimentarz w Śnie srebrnym Salomei (reż. Krzysztof Nazar) w Teatrze Telewizji i zagrał naukowca w chłodno przyjętym przez krytyków Transatlantisie (1995) Christiana Wagnera[76].

Zagrał Borysa w debiucie reżyserskim Krystyny Jandy Pestka (1995) i tytułowego bohatera w Dziejach mistrza Twardowskiego (1995) Krzysztofa Gradowskiego, ekranizacji powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego[77]. 13 października 1995 w Teatrze Rampa w Warszawie odbył się benefis z okazji 50. urodzin Olbrychskiego pt. „Och! Daniel!”, który został wyemitowany w TVP1[78]. W 1996 wystąpił w spektaklu Ronalda Harwooda Odbita sława (reż. Janusz Zaorski) w Teatrze Telewizji[79]. Zagrał w filmie Claude Leloucha Mężczyźni i kobiety, sposób użycia (Les hommes et les femmes, mode d’emploi, 1996)[80] i główną rolę, nadporucznika, w Ucieczce (1997) Livii Gyármathy[81]. Wcielił się w Kopnowskiego, rosyjskiego arystokratę polskiego pochodzenia, w filmie Nikity Michałkowa Cyrulik syberyjski (1998), którego budżet wynosił ok. 28 mln dol[82]. W 1998 premierę miał spektakl Teatru Telewizji Ksiądz Marek (reż. Krzysztof Nazar), w którym zagrał postać Kossakowskiego[83]. Zagrał Kopnovskiya w rosyjsko-francusko-włosko-czeskim melodramacie Nikity Michałkowa Cyrulik syberyjski (1998)[84]. Wcielił się w Tuhaj-beja w ekranizacji Ogniem i mieczem Henryka Sienkiewicza, zostając jedynym aktorem, który zagrał w filmowej odsłonie trylogii w reżyserii Jerzego Hoffmanna[85].

W latach 90. podjął także kilka pozaaktorskich projektów. Wydał dwie książki autobiograficzne: „Anioły wokół głowy” (1992)[86] i „Parę lat z głowy” (1997)[87]. W 1994 nagrał kasetę pt. Chwasty polskie: klasyki polskiej erotyki, która była wydawana wraz z książką o tym samym tytule[88]. Sygnował swoim wizerunkiem wódkę „Daniel”, która wzbudziła znikome zainteresowanie wśród klientów[89].

Lata 2000–2009

[edytuj | edytuj kod]

17 listopada 2000 wywołał skandal obyczajowy, niszcząc pracę Piotra Uklańskiego Naziści podczas ekspozycji w galerii Zachęta w Warszawie[90], po czym zarzucił Uklańskiemu wykorzystanie – bez jego wiedzy i zgody – jego wizerunku jako nazisty (poprzez umieszczenie na jednym z fotosów kadru z filmu Jedni i drudzy[91]) i propagowanie faszyzmu. Incydent zarejestrowała Telewizja Polska, która następnie nagłośniła go w mediach[92], a sprawę komentowali liczni publicyści, dziennikarze i inni aktorzy. Olbrychski po zdarzeniu wystąpił w programie Pod napięciem w TVN, w którym stoczył spór o wystawę z dyrektorką Zachęty, Andą Rottenberg[93]. Minister kultury i sztuki Kazimierz Michał Ujazdowski podjął decyzję o zamknięciu wystawy[94][95].

Zagrał Nassaieva we francuskim thrillerze Jérome Salle’a Anthony Zimmer (2005)[96]. Wystąpił w ósmym odcinku programu dokumentalnego Michała Wójcika i Macieja Łubieńskiego Było, nie było (2008) poświęconym obronie Jasnej Góry i wyprodukowanym dla Discovery TVN Historia[97]. Zagrał epizodyczną rolę taksówkarza we francusko-włoskim filmie Francisa Hustera Człowiek i jego pies (Un homme et son chien, 2009)[98].

Lata 2010–2019

[edytuj | edytuj kod]

Zagrał rolę drugoplanową w amerykańskim filmie Phillipa Noyce’a Salt (2010) z Angeliną Jolie[99] I wystąpił w węgierskim filmie Miklósa Jancsó Szlag trafił sprawiedliwość (2010)[100]. Wcielił się w marszałka Józefa Piłsudskiego w filmie Jerzego Hoffmanna 1920 Bitwa Warszawska (2011)[101]. W grudniu 2011, z okazji 50-lecia pracy twórczej, zagrał w spektaklu Po drodze do Madison w Teatrze 6. piętro w Warszawie, a po występie uczestniczył w benefisie na swoją cześć[102]. Jesienią 2012 dołączył do obsady telenoweli TVP1 Klan. W 2015 zasiadł w jury sekcji „Cinéfondation” na 68. MFF w Cannes. W październiku 2020 w Teatrze IMKA w Warszawie premierowo wystąpił w spektaklu Serge’a Kribusa Niespodziewany powrót(reż. Magdalena Łazarkiewicz)[103].

Lata 2020–

[edytuj | edytuj kod]

Po sukcesie sprzedażowym audiobooka książki biograficznej Andrzeja Kosmali pt. „Życie jak wino” o Krzysztofie Krawczyku nagrał mówione wersje Trylogii Henryka Sienkiewicza[104]. W 2024 poprowadził w Darłowie uroczystość wręczenia Nagrody Króla Eryka Pomorskiego, na której odczytał laudację na cześć Aleksandra Kwaśniewskiego, jednego z laureatów wyróżnienia[105]. Od 2025 gra Abrasza w spektaklu Serge’a Kribusa Przebłyski (reż. Agata Duda-Gracz), którego jest współproducentem[106].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]
Olbrychski w dniu swoich 80. urodzin (2025)

W marcu 1967 poślubił aktorkę Monikę Dzienisiewicz[107], z którą ma syna, Rafała (ur. 1971)[108]. W trakcie małżeństwa przez trzy lata był związany z piosenkarką Marylą Rodowicz[109], co uchodziło za jeden z najsłynniejszych romansów Polski lat 70.[110] Po rozstaniu z Rodowicz rozwiódł się z żoną[111]. 13 lutego 1978 poślubił dziennikarkę Zuzannę Łapicką, z którą ma córkę, Weronikę (ur. 1981)[112]. Z pozamałżeńskiego związku z aktorką Barbarą Sukową ma syna, Wiktora (ur. 1988)[113][114]. W 1989 rozwiódł się z Łapicką-Olbrychską[115]. 23 października 2003 poślubił swoją menedżerkę, teatrolożkę Krystynę Demską[116]. Jest ojcem chrzestnym Karoliny Wajdy, córki Andrzeja Wajdy i Beaty Tyszkiewicz[117].

Przez wiele lat mieszkał we Francji[118]. Mieszka w Podkowie Leśnej[119]. W jego domu znajduje się prywatna salka bokserska im. Leszka Drogosza[120].

Został członkiem honorowego komitetu poparcia Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w Polsce w 2015[121]. Jest zwolennikiem Donalda Tuska[122], krytycznie wypowiada się o działalności polityków Prawa i Sprawiedliwości[123].

W latach 90. zdiagnozowano u niego nowotwór skóry, co skutkowało koniecznością operacji[124].

Trzykrotnie tracił prawo jazdy za poruszanie się samochodem pod wpływem alkoholu[125]. W czerwcu 2015 rutynowa kontrola policyjna wykazała, że Olbrychski prowadził samochód w stanie nietrzeźwości – badanie alkomatem wykazało 0,9 promila alkoholu w organizmie. W konsekwencji ukarano go 3-letnim zakazem prowadzenia pojazdów oraz 10 tys. zł grzywny[126][127]. W listopadzie 2019 w Żółwinie, jadąc środkiem drogi nieoświetlonym skuterem, zderzył się z samochodem[128].

Inwigilacja ze strony służb specjalnych PRL

[edytuj | edytuj kod]

Wydział III Komendy Stołecznej Milicji Obywatelskiej rozpracowywał Daniela Olbrychskiego w ramach Sprawy Operacyjnego Rozpracowania o kryptonimie „Kmicic”[129]. Zbierano materiały mające wykazać jego wrogą wobec PRL działalność lub pozwolić na pozyskania go do współpracy w charakterze tajnego współpracownika na podstawie tzw. materiałów kompromitujących. Powodem zainteresowania służb specjalnych był fakt, że Daniel Olbrychski w 1977 podpisał apel Komitetu Obrony Robotników o powołanie komisji sejmowej do zbadania przypadków maltretowania uczestników protestów czerwcowych i łamania prawa przez MO, SB i wymiar sprawiedliwości[130]. 6 lutego 1978 SOR „Kmicic” została zamknięta z powodu zaniechania wrogiej działalności „figuranta”, jednak jeszcze w 1983 Służba Bezpieczeństwa otrzymywała doniesienia tajnych współpracowników na jego temat[131]. Dokumenty z jego obserwacji zachowały się w Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej pod sygnaturami AIPN 00170/60, AIPN 00945/2185 oraz AIPN 01322/1022[132].

Filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Filmy fabularne
Rok Tytuł Rola Reżyseria
1963 Ranny w lesie Koral Janusz Nasfeter
1965 Popioły Rafał Olbromski Andrzej Wajda
1965 Potem nastąpi cisza podporucznik Olewicz Janusz Morgenstern
1966 Bokser Tolek Julian Dziedzina
1966 Małżeństwo z rozsądku Andrzej Stanisław Bareja
1967 Skok Franek Kazimierz Kutz
1967 Jowita Arens Janusz Morgenstern
1968 Zaliczenie student Krzysztof Zanussi
1968 Przekładaniec rzecznik (głos) Andrzej Wajda
1968 Hrabina Cosel Karol XII Jerzy Antczak
1968 Wszystko na sprzedaż Daniel Andrzej Wajda
1969 Struktura kryształu on sam Krzysztof Zanussi
1969 Sól ziemi czarnej porucznik Kazimierz Kutz
1969 Polowanie na muchy rzeźbiarz Andrzej Wajda
1969 Pan Wołodyjowski Azja Tuhajbejowicz Jerzy Hoffman
1970 Wyzwolenie dżokej Jurij Ozierow
1970 Różaniec z granatów Józek Jan Rutkiewicz
1970 Góry o zmierzchu Andrzej (głos) Krzysztof Zanussi
1970 Życie rodzinne Ziemowit Krzysztof Zanussi
1970 Krajobraz po bitwie Tadeusz Andrzej Wajda
1970 Agnus Dei Daniel Miklós Jancsó
1970 Brzezina Bolesław Andrzej Wajda
1970 Pacyfistka Sergey Abramov Miklós Jancsó
1971 Die Rolle Piotr Krzysztof Zanussi
1971 Piłat i inni Mateusz Ewangelista Andrzej Wajda
1972 Wesele Pan Młody Andrzej Wajda
1973 Rzym chce nowego Cezara Klaudiusz Miklós Jancsó
1974 Potop Andrzej Kmicic Jerzy Hoffman
1975 Ziemia obiecana Karol Borowiecki Andrzej Wajda
1976 Zdjęcia próbne on sam Agnieszka Holland
1976 Dagny Stanisław Przybyszewski Haakon Sandøy
1979 Kung-fu Zygmunt Janusz Kijowski
1979 Panny z Wilka Wiktor Ruben Andrzej Wajda
1979 Die Blechtrommel Jan Broński Volker Schlöndorff
1980 Wizja lokalna 1901 ksiądz Paczkowski Filip Bajon
1980 Rycerz Hierofant Lech Majewski
1981 Z dalekiego kraju dowódca partyzantów Krzysztof Zanussi
1981 Jedni i drudzy Karl Kremer Claude Lelouch
1981 Upadek Italii Davorin Lordan Zafranović
1982 Pstrąg Saint-Genis Joseph Losey
1983 Miłość w Niemczech Wiktorczyk Andrzej Wajda
1984 Przekątna gońca Tac-Tac Richard Dembo
1984 Der Bulle & das Mädchen Fritz Peter Keglevic
1984 Bis später, ich muss mich erschießen Semion Vojtěch Jasný
1985 Siekierezada Kątny Witold Leszczyński
1985 Ga, ga. Chwała bohaterom Scope Piotr Szulkin
1985 Casablanca, Casablanca Daniel Francesco Nuti
1985 …jestem przeciw Grzegorz Andrzej Trzos-Rastawiecki
1986 Róża Luksemburg Leon Jogiches Margarethe von Trotta
1987 Nieznośna lekkość bytu szpicel Philip Kaufman
1987 Mosca addio poeta Mauro Bolognini
1988 Przed sklepem jubilera ksiądz Adam Michael Anderson
1988 Dekalog III Janusz Krzysztof Kieślowski
1989 La bugiarda Adriano Franco Giraldi
1992 Długa rozmowa z ptakiem Krzysztof Zanussi
1993 Kolejność uczuć Rafał Nawrot Radosław Piwowarski
1993 Lepiej być piękną i bogatą mecenas Filip Bajon
1993 Mam na imię Iwan, a ty Abraham Stiepan Yolande Zauberman
1995 Transatlantis Neuffer Christian Wagner
1995 Dzieje mistrza Twardowskiego Twardowski Krzysztof Gradowski
1995 Pestka Borys Krystyna Janda
1996 Dzieci i ryby Franciszek Jacek Bromski
1996 Mężczyźni i kobiety, sposób użycia mężczyzna Claude Lelouch
1996 Poznań 56 profesor w pociągu Filip Bajon
1996 Ucieczka nadporucznik Lívia Gyarmathy
1997 Ostatni krąg Witold Krzysztof Zanussi
1998 Cyrulik syberyjski Kopnowski Nikita Michałkow
1999 Pan Tadeusz Gerwazy Rębajło Andrzej Wajda
1999 Ogniem i mieczem Tuhaj-bej Jerzy Hoffman
2000 To ja, złodziej kompozytor Seweryn Jacek Bromski
2001 Przedwiośnie Szymon Gajowiec Filip Bajon
2001 Gulczas, a jak myślisz... rzeźnik znad jeziora (głos) Jerzy Gruza
2002 Zemsta Dyndalski Andrzej Wajda
2003 Stara baśń Piastun Jerzy Hoffman
2005 Persona non grata wiceminister spraw zagranicznych Krzysztof Zanussi
2007 Jutro idziemy do kina właściciel kabrioletu Michał Kwieciński
2008 Tylko nie teraz pan Wojtek Walerij Pendrakowski
2008 Un homme et son chien taksówkarz Francis Huster
2009 Idealny facet dla mojej dziewczyny doktor Gebauer Tomasz Konecki
2009 Mniejsze zło akowiec Janusz Morgenstern
2009 Nie opuszczaj mnie Jowisz Ewa Stankiewicz
2009 Rewizyta Wit Krzysztof Zanussi
2010 Salt Oleg Orłow Phillip Noyce
2010 Szlag trafił sprawiedliwość Miklós Jancsó
2010 Zimowa córka dziadek Johannes Schmid
2010 Śluby panieńskie szlachcic Filip Bajon
2011 Z miłości Radwański Anna Jadowska
2011 1920 Bitwa warszawska Józef Piłsudski Jerzy Hoffman
2012 Bitwa pod Wiedniem Marcin Kazimierz Kątski Renzo Martinelli
2012 Sęp Bożek Eugeniusz Korin
2012 Hans Kloss. Stawka większa niż śmierć oberführer Gunther Werner Patryk Vega
2013 The Hardy Bucks Movie Mike Cockayne
2014 Piąte: Nie odchodź! bezdomny Katarzyna Jungowska
2016 Framed dziekan Piotr Śmigasiewicz
2016 Marie Curie Emile Amagat Marie Noëlle
2017 DJ dziadek Alek Kort
2018 Kamerdyner Leo von Trettow Filip Bajon
2018 Van Gogi Victor Siergiej Liwniew
2019 Raz, jeszcze raz Sasza Paweł Czarzasty
Krzysztof Zbieranek
2019 Mowa ptaków Gustaw Xawery Żuławski
2019 Polityka szeregowy poseł Patryk Vega
Seriale telewizyjne
1968 Hrabina Cosel Karol XII (odc.2) Jerzy Antczak
1969 Przygody pana Michała Azja Tuhajbejowicz (odc. 6-10) Paweł Komorowski
1975 Ziemia obiecana Karol Borowiecki Andrzej Wajda
1980 Z biegiem lat, z biegiem dni… Stanisław Wyspiański (odc. 4) Andrzej Wajda
1986 Biała wizytówka Winston Churchill (odc. 1) Filip Bajon
1989 The Secret of the Sahara Hared Alberto Negrin
1990 Napoleon Józef Poniatowski (odc.3) Krzysztof Zanussi
1996 Dom on sam (odc. 16) Jan Łomnicki
2000 Ogniem i mieczem Tuhaj-bej Jerzy Hoffman
2000 Na dobre i na złe Jan Rapasiewicz (odc. 37) Piotr Wereśniak
2000 13 posterunek 2 reżyser (odc. 31) Maciej Ślesicki
2002 Wiedźmin Filavander (odc. 7) Marek Brodzki
2002 Przedwiośnie Szymon Gajowiec (odc. 3, 6) Filip Bajon
2002 Samo życie Andrzej Szamajda różni
2005 Bulionerzy „Piotr Nowik” w reklamówce (odc. 33) Andrzej Kostenko
2006–2007 Fala zbrodni minister Jan Olbrych (odc. 66-89) Filip Zylber
2006–2007 Dwie strony medalu Toni (odc. 1-114) różni
2006 Kryminalni Krzysztof Brodecki, ojciec Marka (odc. 59-60) Piotr Wereśniak
2006 Daleko od noszy Wiedźmin (odc. 83) Krzysztof Jaroszyński
2007 Plebania on sam (odc. 817) Iwona Siekierzyńska
2008 Niania Witold Nowacki (odc. 106) Jerzy Bogajewicz
2009–2010 Czas honoru Jerzy „doktor” (odc. 14-29) Michał Kwieciński
2009 Naznaczony trener Malec (odc. 9) Michal Bulik
2011–2012 Komisarz Alex Gustaw Majer, kolega Marka Bromskiego (odc. 1-25) Robert Wichrowski
2012–2014 Lekarze Gustaw Keller różni
2012–2016 Klan Arkadiusz Nowik różni
2016 Świat według Kiepskich kapitan (odc. 492) Patrick Yoka
2017 Daleko od noszy. Reanimacja Wiedźmin (odc. 6) Krzysztof Jaroszyński
2018 Pamiątka z Odessy Mathieu Ozon Oleg Turansky
od 2018 Na dobre i na złe Cezary Król różni
2019–2020 Pierwsza miłość Olgierd „Wodnik” Gwiazda różni
2022 Mój agent on sam (odc. 6) Julia Kolberger
od 2024 Teściowie Grzegorz Kuczeriszka
Krzysztof Jaroszyński
od 2025 Na Wspólnej Juliusz Kwiatkowski różni

Polski dubbing

[edytuj | edytuj kod]
Odcisk dłoni na Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach

Wydane książki

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Gwiazda Daniela Olbrychskiego w Alei Gwiazd w Łodzi
Gwiazda Daniela Olbrychskiego, Wojciecha Pszoniaka i Andrzeja Seweryna na Alei Gwiazd w Krakowie

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Oscary

[edytuj | edytuj kod]

Daniel Olbrychski zagrał w pięciu filmach nominowanych, w tym dwóch nagrodzonych Oscarem dla najlepszego filmu międzynarodowego (nieanglojęzycznego):

  1. 1975 Potop (1974)
  2. 1976 Ziemia obiecana (1975)[147]
  3. 1980 Panny z Wilka (1979)
  4. 1980 Blaszany bębenek (1979)
  5. 1985 Przekątna gońca (1984)[148]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Daniel Olbrychski – eBilet.pl [online], www.ebilet.pl [dostęp 2021-04-12].
  2. ↑ l, Teatr 6.piętro [online], teatr6pietro.pl [dostęp 2021-04-12] (pol.).
  3. ↑ Pan Olbrychski w bazie Filmweb
  4. ↑ a b Olbrychski 1992 ↓, s. 12–13.
  5. ↑ Krzysztof Olbrychski [online], nekrologi.wyborcza.pl [dostęp 2017-03-17] (pol.).
  6. ↑ Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 27, 5 lipca 2012, s. 16–17.
  7. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 11–13.
  8. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 16–17.
  9. ↑ Daniel Olbrychski: bokser! [online], film.onet.pl, 1 października 2012.
  10. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 48.
  11. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 18–19, 27.
  12. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 18–22.
  13. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 96–97.
  14. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 138.
  15. ↑ Edmund Kujawski (red.), Witold Grabski (red.): „Pochodem idziemy...” Dzieje i legenda Szkoły im. Stefana Batorego w Warszawie. Warszawa: Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Stefana Batorego w Warszawie, 2003, s. II 125. ISBN 83-06-02325-0.
  16. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 81.
  17. ↑ Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1993, s. 512. ISBN 83-223-2644-0.
  18. ↑ Olbrychski obronił pracę magisterską. 2010-10-01. [dostęp 2010-10-02]. (pol.).
  19. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 97.
  20. ↑ a b Olbrychski 1997 ↓, s. 37.
  21. ↑ Andrzej Konic. filmpolski.pl. [dostęp 2020-11-16].
  22. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 24–27.
  23. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 208.
  24. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 31.
  25. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 117.
  26. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 10–11, 142, 393–396.
  27. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 271.
  28. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 52, 78.
  29. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 82–89.
  30. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 103, 114–115.
  31. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 136.
  32. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 88–89, 117.
  33. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 124–125, 179, 184.
  34. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 39.
  35. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 118.
  36. ↑ a b Olbrychski 1992 ↓, s. 122–123.
  37. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 120–121.
  38. ↑ Aleksander Jackiewicz: Olbrychski w „Hamlecie”. [w:] „Film” [on-line]. encyklopediateatru.pl, 1970-05-24. [dostęp 2021-04-01]. (pol.).
  39. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 182.
  40. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 134.
  41. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 124–129.
  42. ↑ Katarzyna Stoparczyk: Tym. Człowiek szczery na trzy litery. Wydawnictwo Otwarte, 2025, s. 107. ISBN 978-83-8399-002-6.
  43. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 406.
  44. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 150–151.
  45. ↑ Maria Oleksiewicz: 535 dni Potopu. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1975, s. 14–17. OCLC 69309053.
  46. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 124.
  47. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 148–149, 157.
  48. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 224–225.
  49. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 342–343.
  50. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 242–243.
  51. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 304–305.
  52. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 139, 328.
  53. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 215.
  54. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 186–189.
  55. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 343–344.
  56. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 216–217.
  57. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 278.
  58. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 306–314.
  59. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 328.
  60. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 242.
  61. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 346.
  62. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 236–237, 244, 262–265.
  63. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 247, 262–266.
  64. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 229.
  65. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 186–188.
  66. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 191, 282–283.
  67. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 268, 284–285.
  68. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 224–225, 288–291.
  69. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 286.
  70. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 292–293.
  71. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 194–195, 292–293.
  72. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 10–16.
  73. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 321.
  74. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 21–28, 33–34, 40–41.
  75. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 43–44, 73.
  76. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 60–62, 66, 73.
  77. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 90–91.
  78. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 105–115.
  79. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 140.
  80. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 123.
  81. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 144–145.
  82. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 138, 155–166, 185–189.
  83. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 190.
  84. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 130.
  85. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 129–130.
  86. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 10.
  87. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 11.
  88. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 120–121.
  89. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 122.
  90. ↑ Grzegorz Wojtowicz: Kmicic walczy z nazizmem. stopklatka.pl, 2000-11-19. [dostęp 2012-03-14]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2013-05-04)]. (pol.).
  91. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 153.
  92. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 154–155.
  93. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 157.
  94. ↑ Piotr Kosiewski. Zachęta do.... „Znak”. 551, kwiecień 2001. Wydawnictwo Znak. 
  95. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 158.
  96. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 46.
  97. ↑ Biuro Prasowe Jasnej Góry – Discovery-Historia też broni Jasnej Góry [online], www.jasnagora.com [dostęp 2023-12-27].
  98. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 252.
  99. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 273, 337.
  100. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 407.
  101. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 413.
  102. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 60.
  103. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 230–231.
  104. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 139, 302.
  105. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 19.
  106. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 159, 226–227.
  107. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 98.
  108. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 7.
  109. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 161, 165.
  110. ↑ Tygodnik „Życie na Gorąco” nr 46, 13 listopada 2014, s. 56–57.
  111. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 169.
  112. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 170, 236–237.
  113. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 173.
  114. ↑ Olbrychski spotkał syna po 13 latach.
  115. ↑ Olbrychski 1992 ↓, s. 205.
  116. ↑ Gwiazdy, które się związały ze swoimi menedżerami. plejada.pl, 2015-01-12. [dostęp 2021-01-30].
  117. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 77.
  118. ↑ Alain Delon wanted Daniel Olbrychski to give him the award.. Leo Rockefeller 2017-06-02. [dostęp 2019-07-22].
  119. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 9.
  120. ↑ Prawy sierpowy mistrza [online], encyklopediateatru.pl, 12 lipca 2007 [dostęp 2025-03-02].
  121. ↑ Barbara Sowa: Kto wszedł do komitetu poparcia Komorowskiego, a kto z niego wypadł? Cała Lista. dziennik.pl, 2015-03-16. [dostęp 2015-03-21].
  122. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 357–358.
  123. ↑ Demska-Olbrychska i Olbrychski 2025 ↓, s. 265–266.
  124. ↑ Olbrychski 1997 ↓, s. 11.
  125. ↑ Słaba pamięć Olbrychskiego. Stracił prawko już 3 raz! [online], Fakt24.pl, 11 lipca 2015 [dostęp 2023-12-16].
  126. ↑ Daniel Olbrychski prowadził po alkoholu. Stracił prawo jazdy [online], TVN Warszawa, 17 czerwca 2015 [dostęp 2023-12-16].
  127. ↑ Daniel Olbrychski za jazdę po alkoholu zapłaci 10 tysięcy złotych grzywny – Wiadomości [online], polskieradio24.pl, 23 października 2015 [dostęp 2023-12-16].
  128. ↑ Dramat Daniela Olbrychskiego. W wypadku stracił zęby. Podano konkretną liczbę [online], se.pl, 4 grudnia 2019 [dostęp 2023-12-16].
  129. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 166.
  130. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 232.
  131. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 172–173.
  132. ↑ Gańczak 2011 ↓, s. 348–349.
  133. ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 maja 1998 r. o nadaniu orderu (M.P. z 1998 r. nr 25, poz. 366).
  134. ↑ Odznaczenia dla wybitnych twórców i działaczy kultury. „Dziennik Polski”. Nr 175 (9456), s. 2, 26 lipca 1974. 
  135. ↑ Daniel Olbrychski odznaczony złotym medalem Gloria Artis. wiadomosci.wp.pl, 13 lutego 2006. [dostęp 2013-01-27].
  136. ↑ Dyplom nadania odznaki (zdjęcie) [online], twitter/X [dostęp 2024-02-12].
  137. ↑ Justyna Michniewicz, Daniel Olbrychski Zasłużony dla Mazowsza [online], mazovia.pl, 12 lutego 2024 [dostęp 2024-02-12].
  138. ↑ Niemiecki Krzyż Zasługi dla Daniela Olbrychskiego [online], Wyborcza.pl, 24 lutego 2003 [zarchiwizowane z adresu 2013-04-16].
  139. ↑ Medal Puszkina dla Olbrychskiego. wyborcza.pl, 2008-04-02. [dostęp 2021-01-30]. (pol.).
  140. ↑ Указ Президента Российской Федерации от 01.11.2007 г. № 1445 [online], kremlin.ru, 1 listopada 2007 [dostęp 2023-09-18] (ros.).
  141. ↑ Plus Camerimage nagradza Olbrychskiego. Rzeczpospolita, 2012-11-12. [dostęp 2012-11-30].
  142. ↑ Daniel Olbrychski doktorem honoris causa Uniwersytetu Opolskiego. Nowa Trybuna Opolska, 2013-03-11. [dostęp 2013-03-28].
  143. ↑ Radni nie mieli żadnych wątpliwości. Daniel Olbrychski honorowym obywatelem Warszawy. metrowarszawa.gazeta.pl, 2017-06-08. [dostęp 2017-06-08].
  144. ↑ Daniel Olbrychski honorowym obywatelem Opola. nto.pl, 2015-11-11. [dostęp 2018-02-28].
  145. ↑ Aktorzy Niezwykli otrzymają Kamienie Optymizmu [online], Radio Kielce [dostęp 2021-05-29] (pol.).
  146. ↑ Daniel Olbrychski Honorowym Obywatelem Podkowy Leśnej. www.przegladregionalny.pl. [dostęp 2025-04-11].
  147. ↑ Premiera.
  148. ↑ Pan Olbrychski. [dostęp 2025-08-14].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Daniel Olbrychski: Anioły wokół głowy. Przemysław Ćwikliński, Jacek Ziarno (współpraca). Warszawa: Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1992. ISBN 83-7066-387-7. OCLC 830287434.
  • Krystyna Demska-Olbrychska, Daniel Olbrychski: Dary losu. Katarzyna Rygiel (red.). Warszawa: Wydawnictwo Agora, 2025. ISBN 978-83-8380-322-7.
  • Filip Gańczak: Filmowcy w matni bezpieki. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2011. ISBN 978-83-7648-714-4. OCLC 879643901.
  • Daniel Olbrychski, Parę lat z głowy, Przemysław Ćwikliński, Jacek Ziarno, Polska Oficyna Wydawnicza „BGW”, 1997, ISBN 83-7066-689-2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Daniel_Olbrychski&oldid=78011699”