Wacław Drojowski

Wacław Drojowski
	major piechoty
Data i miejsce urodzenia	24 września 1886 ; Zgierz
Data i miejsce śmierci	14 sierpnia 1920 ; pod Dubienką
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 pułk piechoty; 6 pułk piechoty; 207 pułk piechoty
Stanowiska	dowódca pułku
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Wacław Drojowski (ur. 24 września 1886 w Zgierzu, zm. 14 sierpnia^[1] 1920 pod Dubienką) – żołnierz armii rosyjskiej, Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Wacław Drojowski^[2] (Drojewski^[3]) urodził się w rodzinie Franciszka i Rozalii z Kozłowskich. Absolwent gimnazjum w Petersburgu, Uniwersytetu Moskiewskiego i szkoły wojskowej w Moskwie. W latach 1911– 1912 służył w armii rosyjskiej, gdzie uzyskał stopień chorążego^[3].

W lipcu 1914 nie stawił się na wezwanie do armii rosyjskiej, a wstąpił do I Brygady Legionów Polskich. Początkowo służył w V batalionie, potem w 5 pułku piechoty i w końcu w 6 pułku piechoty Legionów Polskich^[3]. W 1915 został ranny w bitwie pod Wielkim Miedwieżem. Za bohaterstwo, męstwo, odwagę i poświęcenie w czasie walk o Polską Górę odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2].

Po kryzysie przysięgowym internowany w Forcie Beniaminów. W kwietniu 1918 wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. Pracował w Komisji Wojskowej Departamentu Naukowego. W listopadzie 1918 mianowany podporucznikiem i przydzielony do Oddziału VII Sztabu Generalnego. 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[4]. W tym samym miesiącu zgłosił się do służby frontowej i wyznaczony został na stanowisko dowódcy 207 kresowego pułku piechoty^[5].

Poległ, broniąc przeprawy przez Bug. Pochowany został w Dubience. W październiku 1920 ciało zostało ekshumowane i złożone na cmentarzu ewangelicko–reformowanym w Warszawie^[3].