Przejdź do zawartości

Walery Krokay (major)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walery Alojzy Krokay
major dyplomowany piechoty major dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1889
Stryj

Data i miejsce śmierci

4 lipca 1940
Krzesławice

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

1 Dywizja Górska
1 Pułk Strzelców Podhalańskich
3 Pułk Strzelców Podhalańskich
6 Dywizja Piechoty
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr V

Stanowiska

dowódca batalionu piechoty
szef sztabu dywizji
szef oddziału

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal Niepodległości

Walery Alojzy Krokay (ur. 17 grudnia 1889 w Stryju, zm. 4 lipca 1940 w Krzesławicach) – major dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Walery Alojzy Krokay urodził się 17 grudnia 1889 w Stryju[1]. Był wnukiem pochodzącego z Węgier Valérego Krókaya, technika kolejowego i wynalazcy, który w 1894 roku na Powszechnej Wystawie Krajowej we Lwowie wystawił usprawnione schody do wagonu kolejowego, za które dostał medal w brązie autorstwa wybitnego polskiego rzeźbiarza Cypriana Godebskiego[2].

Z dniem 1 listopada 1924 roku został przeniesiony z dowództwa 1 Dywizji Górskiej do 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu z równoczesnym odkomenderowaniem na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 1 grudnia 1924 roku został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 244. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3][4]. Z dniem 15 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przeniesiony do 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku na stanowisko dowódcy II batalionu[5]. 17 listopada 1926 roku został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[6]. 23 grudnia 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku[7]. 26 kwietnia 1928 roku został przydzielony do dowództwa 6 Dywizji Piechoty w Krakowie na stanowisko szefa sztabu[8][9]. 20 września 1930 roku został ponownie przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego Sztabu[10][11].

Po wybuchu wojny organizował działalność podziemia w Krakowie. Został rozstrzelany w 1940 roku w Forcie Krzesławice w ramach Akcji AB, wraz z 16-letnim synem, uczniem liceum, Jerzym. Wcześniej obaj byli uwięzieni w więzieniu na Montelupich w Krakowie, gdzie byli osadzeni w celi śmierci razem ze Stanisławem Marusarzem. Pochowany na Cmentarzu Wojennym Ofiar Terroru Hitlerowskiego z II Wojny Światowej przy Forcie 49 Krzesławice w Krakowie[12].

Walery Alojzy Krokay miał jeszcze 2 synów: Adama i Walerego Mariana, cichociemnego i przynajmniej jedną córkę.

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Walery Alojzy Krokay [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2022-10-19].
  2. Stanisław S. Nicieja: Moje Kresy. Opolscy stryjanie. 2013-06-02. [dostęp 2013-11-24].
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 735.
  4. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 326, 352.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 15 października 1925 roku, s. 572.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 49 z 17 listopada 1926 roku, s. 403.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 23 grudnia 1927 roku. Dodatek Nr 1, s. 3.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 157.
  9. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 123, 177.
  10. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 295.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 465.
  12. Groby i cmentarze wojenne w Małopolsce [online], grobywojenne.malopolska.uw.gov.pl [dostęp 2022-10-19].
  13. a b c Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 28.
  14. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  15. M.P. z 1935 r. nr 358, poz. 309 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  16. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 12, s. 122, 11 listopada 1935. 
  17. M.P. z 1931 r. nr 296, poz. 391 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]