Przejdź do zawartości

Wołodymyr Kłyczko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Wladimir Klitschko)
Wołodymyr Kłyczko
Ilustracja
Wołodymyr Kłyczko (2023)
Pseudonim

Dr Steelhammer

Data i miejsce urodzenia

25 marca 1976
Semipałatyńsk

Obywatelstwo

Ukraina

Wzrost

198[1] cm

Masa ciała

109 kg

Styl walki

praworęczny

Kategoria wagowa

ciężka

Bilans walk zawodowych[a]
Liczba walk

69

Zwycięstwa

64

Przez nokauty

53

Porażki

5 (4 KO)

Remisy

0

Nieodbyte

0

Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie
złoto Atlanta 1996 boks
(waga superciężka)
Mistrzostwa Europy
srebro Vejle 1996 waga superciężka
  1. ↑ Bilans walk aktualny na 2017-04-29.
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa

Wołodymyr Wołodymyrowycz Kłyczko[2], ukr. Володимир Володимирович Кличко, Władimir Władimirowicz Kliczko[2], ros. Владимир Владимирович Кличко (ur. 25 marca 1976 w Semipałatyńsku) – ukraiński bokser wagi ciężkiej, były mistrz świata organizacji IBF, WBO, IBO oraz superczempion WBA. W swojej karierze pokonał 23 zawodników o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej, najwięcej w historii boksu[3][4][5]. Młodszy brat pięściarza Witalija Kłyczki.

Kariera amatorska

[edytuj | edytuj kod]

Największym sukcesem Kłyczki w boksie amatorskim był złoty medal w wadze superciężkiej zdobyty na Igrzyskach Olimpijskich w Atlancie w 1996 (pokonał reprezentanta Tonga Paeę Wolfgramma). Kłyczko był też pięciokrotnym mistrzem Ukrainy, wicemistrzem Europy z 1996, mistrzem Europy juniorów z 1993 oraz srebrnym medalistą mistrzostw świata juniorów z 1994. Jego bilans walk amatorskich to 112 walk wygranych i tylko 6 porażek.

W latach 90. był zawodnikiem m.in. Gwardii Warszawa[6].

Kariera zawodowa

[edytuj | edytuj kod]

Karierę zawodową rozpoczął w Niemczech, razem ze swoim starszym o pięć lat bratem, Witalijem. W swoim debiucie znokautował w pierwszej rundzie Fabiana Mezę. W ciągu dwóch następnych lat stoczył łącznie 24 pojedynki. Wszystkie wygrał, większość kończąc nokautem w pierwszych rundach.

5 grudnia 1998 doznał pierwszej, zaskakującej porażki – z przeciętnym amerykańskim pięściarzem Rossem Puritty. Kłyczko miał znaczną przewagę, lecz pod koniec walki zupełnie stracił siły. W dziesiątej rundzie dwukrotnie leżał na deskach, a w jedenastej, po kolejnych silnych ciosach Amerykanina, trener Wołodymyra wbiegł na ring i przerwał walkę[7].

W 1999 wygrał wszystkie siedem walk, w tym z Axelem Schulzem o mistrzostwo Europy.

Kolejny rok był dla Kłyczki bardzo udany. Najpierw pokonał przed czasem trzech kolejnych rywali: Paeę Wolfgramma (nokaut w pierwszej rundzie), Davida Bostice (w drugiej rundzie, wcześniej Amerykanin był cztery razy liczony) oraz Monte Barretta (pięć razy na deskach, techniczny nokaut w siódmej rundzie). W październiku dostał szansę walki o mistrzostwo świata organizacji WBO z Chrisem Byrdem. Amerykanin wywalczył ten tytuł pół roku wcześniej, wygrywając ze starszym bratem Wołodymyra, Witalijem. Wołodymyr miał w tej walce znaczną przewagę i wygrał zdecydowanie na punkty, a Byrd dodatkowo zaliczył dwa upadki – w dziewiątej i jedenastej rundzie.

W 2001 Kłyczko stoczył dwie walki w obronie mistrzowskiego pasa. Nie dał w nich swoim rywalom żadnych szans, pokonując technicznym nokautem najpierw Derricka Jeffersona (druga runda)[8], a następnie Charlesa Shufforda (szósta runda)[9].

W 2001 wystąpił również w filmie Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra[10].

Następny rok to kolejne trzy udane obrony – z Francois Bothą[11], ponad czterdziestoletnim byłym mistrzem świata Rayem Mercerem[12] oraz z Jameelem McCline’em[13]. Także te walki wygrał przed czasem.

Tytuł mistrzowski stracił 8 marca 2003, w swojej szóstej obronie, z południowoafrykańskim bokserem Corriem Sandersem. Walkę przegrał zaskakująco szybko, przez techniczny nokaut w drugiej rundzie, ale już w pierwszym starciu był dwa razy liczony[14].

Po dwóch kolejnych łatwo wygranych walkach w Niemczech Kłyczko zmierzył się z Lamonem Brewsterem o wakujący tytuł mistrza świata organizacji WBO, ponieważ Corrie Sanders zrzekł się go aby móc walczyć z Witalijem Kłyczką o pas mistrzowski organizacji WBC. Walka odbyła się 10 kwietnia 2004 w Las Vegas. Przez cztery pierwsze rundy Ukrainiec miał znaczną przewagę. W czwartej rundzie po ciosie Kłyczki Brewster leżał na deskach. Jednak w następnej rundzie sytuacja diametralnie się odwróciła. Po serii silnych ciosów Wołodymyr był liczony, a po zakończeniu piątej rundy najpierw upadł, a później nie mógł dojść o własnych siłach do swojego narożnika. Sędzia był zmuszony zakończyć walkę[15].

Po pokonaniu w dwóch następnych potyczkach DaVarryla Williamsona[16] i Eliseo Castillo[17] Kłyczko stanął do walki eliminacyjnej o pozycję numer jeden w rankingu organizacji IBF i WBO. Jego rywalem był Nigeryjczyk Samuel Peter. Ukrainiec wygrał ten pojedynek na punkty, mimo że trzy razy leżał na deskach i był liczony[18].

22 kwietnia 2006 Kłyczko stoczył kolejną walkę o tytuł mistrza świata, tym razem organizacji IBF. Jego rywalem był po raz drugi Chris Byrd. Pojedynek miał jednostronny przebieg i zakończył się zwycięstwem Kłyczki po technicznym nokaucie w siódmej rundzie[19]. W listopadzie 2006 w siódmej rundzie zwyciężył z Calvinem Brockiem[20].

10 marca 2007 przez techniczny nokaut już w drugiej rundzie pokonał Raya Austina[21], a 7 lipca tego samego roku udanie zrewanżował się Lamonowi Brewsterowi, pokonując go w szóstej rundzie[22].

23 lutego 2008 w Nowym Jorku w Madison Square Garden stoczył walkę unifikacyjną z mistrzem WBO Sułtanem Ibragimowem. Kłyczko po nudnej walce wygrał pojedynek na punkty[23]. 12 lipca tego samego roku pokonał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie Tony Thompsona[24]. W ostatniej walce w 2008 roku w grudniu pokonał przez techniczny nokaut w siódmej rundzie Hasima Rahmana, mając dużą przewagę przez całą walkę[25].

20 marca 2010 podczas gali w Düsseldorfie znokautował w dwunastej rundzie Amerykanina Eddiego Chambersa lewym sierpowym. 11 września 2010 we Frankfurcie znokautował w dziesiątej rundzie Samuela Petera.

Bracia Kłyczko (2012)

2 lipca 2011 w walce unifikacyjnej jednogłośnie na punkty pokonał mistrza świata organizacji WBA Davida Haye’a. Sędziowie punktowali: Adalaide Byrd (117:109), Michael Pernick (118:108) oraz Stanley Christodoulou (116:110) na korzyść Kłyczki[26]. 3 marca 2012 zmierzył się z byłym mistrzem wagi junior ciężkiej Jeanem-Markiem Mormeckiem, pokonując go przez techniczny nokaut w czwartej rundzie[27]. 7 lipca 2012 skrzyżował rękawice z Tonym Thompsonem, w rewanżu za walkę sprzed czterech lat. Pokonał go przez techniczny nokaut w szóstej rundzie[28].

Na 10 listopada 2012 zakontraktowano walkę Kłyczki z Polakiem Mariuszem Wachem[29]. Zwycięzcą walki został Kłyczko, pokonując Wacha na punkty.

4 maja 2013 pokonał w szóstej rundzie przez techniczny nokaut Włocha Francesca Pianetę[30].

5 października 2013 w Moskwie zwyciężył na punkty w walce z Aleksandrem Powietkinem. Walka zakończyła się jednogłośną decyzją sędziów 119:104.[31]

26 kwietnia 2014 roku wygrał walkę z Aleksem Leapaiem nokautując go w piątej rundzie.

15 listopada 2014 roku wygrał walkę z Kubratem Pulewem nokautując go w piątej rundzie[32].

25 kwietnia 2015 w nowojorskiej Madison Square Garden, broniąc kolejny raz z rzędu tytułu, Kliczko wygrał jednogłośnie na punkty 118:109, 116:111 i 116:111 z Amerykaninem Bryantem Jenningsem (19-1, 10 KO)[33].

28 listopada 2015 roku przegrał na punkty walkę z Tysonem Furym (115:112, 115:112, 116:111 na korzyść Fury’ego).

29 kwietnia 2017 w Londynie przegrał przez techniczny nokaut w jedenastej rundzie z Brytyjczykiem Anthonym Joshuą (19-0, 19 KO). Stawką pojedynku były trzy pasy mistrzowskie federacji IBF, IBO i superczempiona WBA.

30 lipca 2017 ogłosił zakończenie kariery[34].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W roku 2009 bokser zaczął spotykać się z amerykańską aktorką Hayden Panettiere. Dwa lata później para ogłosiła rozstanie. Niespodziewanie w 2013 Kłyczko oświadczył się aktorce[35]. W grudniu 2014 roku przyszła na świat ich córka Kaya Evdokia Kłyczko. W roku 2018 matka aktorki potwierdziła informacje o rozstaniu pary[36]. Córka pozostała pod opieką ojca.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Mormeck ma szansę? Tylko z pomocą Kliczki. eurosport.pl, 2 marca 2012.
  2. ↑ a b Kłyczko Wołodymyr, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2015-06-10].
  3. ↑ Wladimir Klitschko is plotting a spectacular boxing comeback, and he wants to break an old heavyweight record. Business Insider Singapore. [dostęp 2021-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-11-10)].
  4. ↑ Władimir Kliczko wróci na ring? "Jeśli wojna się skończy...". [dostęp 2022-04-28].
  5. ↑ Fury 'mentally happy' to be in ring, eyes Klitschko-like reign [online], Reuters [dostęp 2021-02-08].
  6. ↑ Władimir Kliczko obronił tytuł mistrza świata. wp.pl. (pol.).
  7. ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
  8. ↑ Klitschko retains WBO title. BBC Sport. (ang.).
  9. ↑ Tom Vosicky: Klitschko vs Shufford: Klitschko stops Charles Shufford in 6. Boxing247. (ang.).
  10. ↑ źródło.
  11. ↑ Boxing Encyclopedia. (ang.).
  12. ↑ Tom Vosicky: Wlad is Bad!!!!!! Klitschko destroys Ray Mercer. Boxing247. (ang.).
  13. ↑ Patient Klitschko passes first major U.S. test. ESPN.com. (ang.).
  14. ↑ Frank Gonzalez: The Year Of The Upsets. East Side Boxing. (ang.).
  15. ↑ Frank Lotierzo: Brewster KO’s Wladimir Klitschko. East Side Boxing. (ang.).
  16. ↑ Phillip Przybylo: Redemption Waits Another Day for Wlad Klitschko. East Side Boxing. (ang.).
  17. ↑ Klitschko too strong for Castillo. BBC Sport. (ang.).
  18. ↑ Frank Gonzalez Jr.: Peter/Klitschko: Vladimir Klitschko Shows His Quality. East Side Boxing. (ang.).
  19. ↑ Graham Houston: Wladimir Klitschko TKO7 Chris Byrd. Fightwriter.com. (ang.).
  20. ↑ Graham Houston: Wladimir Klitschko TKO7 Calvin Brock. Fightwriter.com. (ang.).
  21. ↑ Karl Freitag: Klitschko annihilates Austin!. Fightnews.com. (ang.).
  22. ↑ Wolfgang Schiffbauer: Revenge is sweet for Klitschko!. Fightnews.com. (ang.).
  23. ↑ Matt Richardson, Kurt Wolfheimer: Klitschko Defeats Ibragimov!. Fightnews.com. [dostęp 2008-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-02-28)]. (ang.).
  24. ↑ Bill Calogero: Wladimir Klitschko Wins But Still Lacks “Something”. Boxing247. (ang.).
  25. ↑ Alexey Potapov: Klitschko KOs Rahman!. Fightnews.com. [dostęp 2008-12-23]. (ang.).
  26. ↑ Karl Freitag: Klitschko defeats Haye. Fightnews.com, 2011-07-02. [dostęp 2011-07-03]. (ang.).
  27. ↑ Kliczko znokautował Mormecka. Ringpolska.pl. (pol.).
  28. ↑ Władimir Kliczko – Tony Thompson: ukraiński mistrz obronił cztery pasy – Onet Sport.
  29. ↑ Władimir Kliczko – Mariusz Wach oficjalnie 10 listopada. onet.pl, 2012-08-23. [dostęp 2012-08-23].
  30. ↑ Łatwa robota Kliczki i jego jubileuszowe zwycięstwo nad Pianetą. bokser.org. [dostęp 2013-06-28]. (pol.).
  31. ↑ Władimir Kliczko – Aleksandr Powietkin – Sport.
  32. ↑ Władimir Kliczko pokonał Pulewa i obronił pas IBF. wp.pl, 15 listopada 2014. [dostęp 2014-11-15]. (pol.).
  33. ↑ Ciężka przeprawa Kliczki z twardym Jenningsem. Bokser.org, 25 kwietnia 2015. [dostęp 2015-04-26]. (pol.).
  34. ↑ Decision. KlitschkoOfficial 2017-07-30. [dostęp 2017-08-03].
  35. ↑ Olga Szarycka, Władimir Kliczko zaręczył się z piękną blondynką [online], styl.fm, 10 października 2013 [dostęp 2022-03-08] (pol.).
  36. ↑ Hayden Panettiere Dating History – FamousFix [online], FamousFix.com [dostęp 2022-03-08].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie olimpijscy w boksie – waga superciężka

1984–2012: ponad 91 kg

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wołodymyr_Kłyczko&oldid=74842795”