Przejdź do zawartości

Wszechwład Maracewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wszechwład Maracewicz
Ilustracja
komandor podporucznik komandor podporucznik
Data i miejsce urodzenia

26 października 1907
Ryga

Data i miejsce śmierci

18 sierpnia 1987
Buenos Aires

Przebieg służby
Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna (II RP)
Polska Marynarka Wojenna

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (od 1941, dwukrotnie) Medal Morski (czterokrotnie) Krzyż Wybitnej Służby (Wielka Brytania)

Wszechwład Maracewicz (ur. 26 października 1907, zm. 18 sierpnia 1987) – polski wojskowy, morski oficer pokładowy niszczycieli, komandor podporucznik. Podczas II wojny światowej dowodził ORP „Piorun” i „Krakowiak”.

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Wszechwład Maracewicz urodził się 26 października 1907 roku w Rydze. Stamtąd wędrując wraz z rodzicami przez Irkuck, Odessę, Sankt Petersburg i Kijów dotarł do Polski w 1921. Maturę zdał w Warszawie, a w 1931 ukończył Szkołę Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu i otrzymał promocję oficerską. Był również absolwentem II Kursu Oficerów Sygnałowych (1935).

Służba wojskowa

[edytuj | edytuj kod]

Po odbyciu kursu aplikacyjnego, jako podporucznik marynarki wyznaczony został oficerem wachtowym i p.o. zastępcy dowódcy na okręcie szkolnym, szkunerze ORP „Iskra”. Od 1935 służył w dowództwie dywizjonu kontrtorpedowców na stanowisku oficera sygnałowego, a od 1936 oficera flagowego dowódcy dywizjonu. W 1938 był oficerem sygnałowym stawiacza min ORP „Gryf” (w pierwszej załodze) i oficerem nawigacyjnym ORP „Iskra”, po czym powrócił na oficera flagowego dowódcy dywizjonu kontrtorpedowców.

30 sierpnia 1939, będąc zaokrętowanym przy dowódcy dywizjonu na niszczycielu ORP „Błyskawica”, brał udział w realizacji planu Peking – przejściu 3 niszczycieli do Wielkiej Brytanii. W 1940 roku został oficerem kursowym w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej na ORP „Gdynia”, potem oficerem sygnałowym na niszczycielu ORP „Piorun”. Od 1941 do 1942 jako oficer sygnałowy niszczyciela ORP „Burza” brał udział w konwojach do Islandii. Następnie był zastępcą dowódcy okrętu na niszczycielach OORP „Ślązak” i „Garland” podczas desantu pod Dieppe i patroli azorskich. W latach 1943–1944 dowodził niszczycielem eskortowym ORP „Krakowiak”, brał udział w osłonie desantu na Sycylii (operacja Husky), rajdzie na wody Dodekanezu (bitwa o Dodekanez) i lądowaniu w Normandii, podczas którego zatopił dwa niemieckie okręty patrolowe. Od 1944, po awansie na komandora podporucznika był kierownikiem Referatu Personalnego w Kierownictwie Marynarki Wojennej. W 1945 roku został I oficerem krążownika ORP „Conrad”, a potem dowódcą ORP „Piorun”. Tym ostatnim uczestniczył w operacji Deadlight – topieniu poddanych U-Bootów. Jako ostatni dowódca okrętu w 1946 roku przekazał ORP „Piorun” Brytyjczykom.

Od czasów przedwojennych współpracował z Oddziałem II Sztabu Generalnego. Zajmował się cenzurowaniem korespondencji. Po zakończeniu II wojny światowej i kilku nieudanych próbach przedarcia się żony i syna na Zachód, wyemigrował w 1948 roku do Argentyny. Pracował jako I oficer na statkach handlowych. Zmarł 18 sierpnia 1987 roku w Buenos Aires.

Awansowany kolejno na stopnie oficerskie:

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792 - 1945, Koszalin 1997, s. 460.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Polska Marynarka Wojenna.. Gdynia: Wyższa Szkoła Morska, 1996. ISBN 83-86703-50-4.