Yvette Roudy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Yvette Roudy
Ilustracja
Imię i nazwisko urodzenia Yvette Saldou
Data i miejsce urodzenia 10 kwietnia 1929
Pessac
Minister delegowany ds. praw kobiet Francji
Okres od 21 maja 1981
do 21 maja 1985
Przynależność polityczna Partia Socjalistyczna
Poprzednik Alice Saunier-Seïté (rodziny i sytuacji kobiet)
Minister praw kobiet Francji
Okres od 21 maja 1985
do 20 marca 1986
Przynależność polityczna Partia Socjalistyczna
Następca Georgina Dufoix ( jako minister delegowany)
Odznaczenia
Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Narodowego Zasługi (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons

Yvette Roudy wcześniej Yvette Saldou[1] (ur. 10 kwietnia 1929 w Pessac[2]) – francuska polityczka[3] Partii Socjalistycznej, dziennikarka, feministka, minister praw kobiet, deputowana.

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 60. pod wpływem książki The Feminine Mystic i Mouvement Démocratique Féminin (MDF) założyła pismo i zaczęła się angażować w walkę na rzecz równouprawnienia i zwalczania seksizmu. Szybko zdała sobie sprawę, że aby rozpocząć debatę na temat sytuacji kobiet, trzeba również zaangażować się politycznie i dlatego zaczęła od 1965 wspierać kandydaturę Mitterranda na prezydenta, a później również Partię Socjalistyczną[4]. 5 kwietnia 1971 w dzienniku „Le Nouvel Observateur” został opublikowany Manifest 343, którego była jedną z sygnatariuszy, zaś autorką manifestu była Simone de Beauvoir[5]. Występując w obronie praw kobiet, żądały prawa do usunięcia ciąży[6].

Od 1979 do 1981 zasiadała w Parlamencie Europejskim I kadencji[4]. W okresie od 21 maja 1981 do 21 maja 1985 była ministrem delegowanym ds. praw kobiet w pierwszym, drugim, trzecim rządzie premiera Mauroy i rządzie Fabiusa, a następnie do 20 marca 1986 ministrem praw kobiet w rządzie Fabiusa[7]. Już w 1981 zaangażowała się w kampanię na rzecz refundacji środków antykoncepcyjnych, jak i refundacji kosztów zabiegu aborcji z tytułu ubezpieczenia społecznego, co umożliwiła ustawa z 1982. Dla Roudy również ważne były kwestie związane z parytetem i właśnie ustawa z 1983 gwarantowała równość kobiet i mężczyzn w życiu zawodowym[4].

Przyczyniła się do powstania stowarzyszenia kobiet dziennikarek[4].

Od 1986 do 1993 i od 1997 do 2002 była deputowaną do Zgromadzenia Narodowego V Republiki VIII, IX, XI kadencji[2]. W latach 1989–2001 była merem Lisieux[1]. W 2007 poparła i zaangażowała się w kampanię prezydencką Ségolène Royal, a w 2011 poparła François Hollande na prezydenta w wyborach w 2012[8]. W kolejnych wyborach prezydenckich w 2017 kandydatem socjalistów był Benoît Hamon, którego wcześniej Roudy popierała, ale na skutek jego kontrowersyjnych wypowiedzi na temat muzułmanów wycofała się z poparcia[9].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • La Femme en marge (Flammarion, 1982)[10]
  • À cause d'elles (1985)[11]
  • Mais de quoi ont-ils peur ? Un vent de misogynie souffle sur la politique (1995)[12]
  • Allez les femmes – Une brève histoire du PS et de quelques absentes (2005)[13]
  • Lutter Toujours (2020)[14]

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Décret du 15 novembre 2018 portant promotion et nomination (fr.). legifrance.gouv.fr. [dostęp 2021-02-28].
  2. ↑ a b Yvette Roudy (fr.). assemblee-nationale.fr. [dostęp 2021-02-28].
  3. ↑ Stanowisko Rady Języka Polskiego w sprawie żeńskich form nazw zawodów i tytułów (pol.). pan.pl. [dostęp 2021-02-28].
  4. ↑ a b c d Yvette Roudy (fr.). franceculture.fr. [dostęp 2021-02-28].
  5. ↑ manifesto343 (ang.). archive.org. [dostęp 2016-06-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-11)].
  6. ↑ ''Kronika kobiet'', Marian B Michalik (red.), Warszawa: Wydawnictwo „Kronika”, 1993, s. 577-578, ISBN 83-900331-5-1.
  7. ↑ LES GOUVERNEMENTS ET LES ASSEMBLÉES PARLEMENTAIRES SOUS LA Ve RÉPUBLIQUE (fr.). assemblee-nationale.fr. [dostęp 2021-02-28].
  8. ↑ L'ex-ministre des droits de la Femme Yvette Roudy soutient Hollande (fr.). lepoint.fr. [dostęp 2021-02-28].
  9. ↑ L'ancienne ministre des droits des femmes, Yvette Roudy, à Benoît Hamon: "Tu as perdu ma voix" (fr.). bfmtv.com. [dostęp 2021-02-28].
  10. ↑ Notice bibliographique (fr.). bnf.fr. [dostęp 2021-02-28].
  11. ↑ Notice bibliographique (fr.). bnf.fr. [dostęp 2021-02-28].
  12. ↑ Notice bibliographique (fr.). bnf.fr. [dostęp 2021-02-28].
  13. ↑ Notice bibliographique (fr.). bnf.fr. [dostęp 2021-02-28].
  14. ↑ Lutter toujours (fr.). librairie-gallimard.com. [dostęp 2021-02-28].
  15. ↑ Décret du 13 juillet 1993 portant promotion et nomination (fr.). legifrance.gouv.fr. [dostęp 2021-02-28].
  16. ↑ Décret du 12 juillet 2013 portant promotion et nomination (fr.). legifrance.gouv.fr. [dostęp 2021-02-28].
p • d • e
Rząd Laurenta Fabiusa, 1984–1986
W dniu powstania Laurent Fabius - Royal & Zapatero's meeting in Toulouse for the 2007 French presidential election 0538 2007-04-19.jpg
Późniejsi członkowie rządu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Yvette_Roudy&oldid=62929587”