Zdzisław Goral
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
15 sierpnia 1950 |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby |
od 1969 do 2010? |
Siły zbrojne |
|
Stanowiska |
dowódca 11 Dywizji Kawalerii Pancernej, dowódca Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego |
Główne wojny i bitwy |
Siły Pokojowe ONZ w Chorwacji |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Zdzisław Ludwik Goral (ur. 15 sierpnia 1950 w Dębicach) – polski oficer dyplomowany wojsk pancernych i zmechanizowanych, generał broni SZ RP w st. spocz., dowódca Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego[1].
Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]
W latach 1969–1973 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu, a w okresie od 1980 do 1983 studiował w Akademii Wojsk Pancernych ZSRR im. Marszałka ZSRR Rodiona Malinowskiego w Moskwie. W Centrum Doskonalenia Oficerów im. generała armii Stanisława Popławskiego w Warszawie odbył kursy dowódców kompanii (1977), dowódców batalionów (1980), szefów szkolenia – zastępców dowódców pułków (1984) oraz dowódców pułków (1985). Od 1992 do 1993 przebywał na kursie języka angielskiego w Warszawie, organizowanym przez Wojskowe Studium Nauczania Języków Obcych w Łodzi. Jest również absolwentem studiów podyplomowych w Genewskim Centrum Polityki Bezpieczeństwa w Genewie (Belgia, lata 1997–1998) i Wyższego Oficerskiego Kursu Politycznego w Ośrodku Szkolenia NATO w Oberammergau (Niemcy, 2002).
Służba wojskowa[edytuj | edytuj kod]
Na pierwsze stanowisko służbowe – dowódcy plutonu czołgów – został skierowany do 36 Łużyckiego pułku zmechanizowanego w Trzebiatowie (8 Dywizja Zmechanizowana im. Chorążego Bartosza Głowackiego). W 1978 wyznaczono go dowódcą kompanii czołgów w tej jednostce wojskowej, natomiast po powrocie do Polski w 1983 objął funkcję starszego oficera w Wydziale Operacyjnym Sztabu 20 Dywizji Pancernej im. Marszałka Polski Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął służbę w jednostkach podległych 20 Dywizji Pancernej, początkowo był zastępcą dowódcy 28 Saskiego pułku zzołgów, a w latach 1986–1989 dowodził 24 pułkiem czołgów w Stargardzie i 68 pułkiem czołgów w Budowie (od 1989). W 1990 został szefem Sztabu – zastępcą dowódcy 2 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej im. generała Jana Henryka Dąbrowskiego w Szczecinku. Potem przebywał na operacji pokojowej Sił Ochronnych ONZ w byłej Jugosławii, jako zastępca dowódcy Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Chorwacji, a od 1994 jego dowódca. Po zakończeniu służby za granicą RP w 1995 przeniesiono go ponownie do dowództwa 2 Dywizji Zmechanizowanej na stanowisko szefa szkolenia – zastępcy dowódcy.
W latach 1998–2000 dowodził 11 Dywizją Kawalerii Pancernej im. Króla Jan III Sobieskiego, po czym był zastępcą dowódcy Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego w Szczecinie. W 2001 został szefem Zarządu Operacji Lądowych G3 – zastępcą szefa Sztabu Wojsk Lądowych. Następnie wyjechał do Kwatery Głównej Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO w Europie w Mons (Belgia), gdzie pełnił funkcje szefa Oddziału Szkolenia, Kształcenia i Ćwiczeń (w latach 2001–2002) oraz szefa Sekcji Szkolenia i Ćwiczeń J-7 (w latach 2002–2004). W 2004 wyznaczono go zastępcą dowódcy 3 Międzynarodowego Korpusu Armijnego w Stambule (Turcja). W 2006 brał udział w ćwiczeniu Dowództwa Sił Sojuszniczych NATO ds. Operacji pk. „Mocny Szczyt” w Hadze (Holandia).
15 grudnia 2006 został dowódcą Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego, którym dowodził do grudnia 2009. W związku z udziałem WKP-W w operacji „Trwała Wolność” w Afganistanie oraz powiększeniem Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, miał na początku 2007 zostać doradcą ds. wyszkolenia i uzbrojenia Afgańskiej Armii Narodowej[2], jednak ze względu na stan zdrowia zastąpił go gen. broni Mieczysław Bieniek.
Polityka[edytuj | edytuj kod]
W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował do sejmiku województwa zachodniopomorskiego z listy koalicji SLD Lewica Razem[3].
Awanse[edytuj | edytuj kod]
- podporucznik – 1973
- porucznik – 1977
- kapitan – 1981
- major – 1985
- podpułkownik – 1989
- pułkownik – 1993
- generał brygady – 1999
- generał dywizji – 2005[4]
- generał broni – 2006[5].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2009[6]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2001[7]
- Złoty Krzyż Zasługi – 1991
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1986
- Wojskowy Krzyż Zasługi – 2010[8]
- Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1998
- Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1982
- Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1978
- Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1997
- Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1987
- Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1979
- Medal ONZ "W Służbie Pokoju" za misję UNPROFOR – ONZ, 1993
- Krzyż Honoru Bundeswehry w Złocie – Niemcy, 2008
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Czasem nieprawidłowo określany jako Wielonarodowy Korpus Północ-Wschód
- ↑ Marcin Górka: Generał NATO: będą straty w Afganistanie. W: Świat [on-line]. Gazeta.pl, 2006-11-04. [dostęp 2007-01-08].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2019-05-14].
- ↑ M.P. z 2005 r. nr 51, poz. 697
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 87, poz. 895
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 29, poz. 397
- ↑ M.P. z 2002 r. nr 1, poz. 21
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 31, poz. 430 – pkt 1.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- CURRICULUM VITAE Lieutenant General Zdzisław GORAL, mncne.pl (ang.)
- Absolwenci Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych
- Oficerowie Wojska Polskiego – absolwenci Akademii Wojsk Pancernych w Moskwie
- Generałowie broni Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
- Ludzie związani z Czarnem
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (1944–1989)
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Odznaczeni Wojskowym Krzyżem Zasługi
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Złotym Medalem „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Odznaczeni Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”
- Urodzeni w 1950
- Dowódcy 11 Dywizji Kawalerii Pancernej
- Dowódcy 24 Pułku Czołgów
- Oficerowie 28 Pułku Czołgów
- Dowódcy 68 Pułku Czołgów