Zdzisław Goral

Zdzisław Goral

generał broni
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1950 Dębice
Przebieg służby
Lata służby	od 1969 do 2010?
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Stanowiska	dowódca 11 Dywizji Kawalerii Pancernej, dowódca Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego
Główne wojny i bitwy	Siły Pokojowe ONZ w Chorwacji
Odznaczenia
]

Zdzisław Ludwik Goral (ur. 15 sierpnia 1950 w Dębicach) – polski oficer dyplomowany wojsk pancernych i zmechanizowanych, generał broni SZ RP w st. spocz., dowódca Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego.

Wykształcenie

W latach 1969–1973 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu, a w okresie od 1980 do 1983 studiował w Akademii Wojsk Pancernych ZSRR im. Marszałka ZSRR Rodiona Malinowskiego w Moskwie. W Centrum Doskonalenia Oficerów im. generała armii Stanisława Popławskiego w Warszawie odbył kursy dowódców kompanii (1977), dowódców batalionów (1980), szefów szkolenia – zastępców dowódców pułków (1984) oraz dowódców pułków (1985). Od 1992 do 1993 przebywał na kursie języka angielskiego w Warszawie, organizowanym przez Wojskowe Studium Nauczania Języków Obcych w Łodzi. Jest również absolwentem studiów podyplomowych w Genewskim Centrum Polityki Bezpieczeństwa w Genewie (Belgia, lata 1997–1998) i Wyższego Oficerskiego Kursu Politycznego w Ośrodku Szkolenia NATO w Oberammergau (Niemcy, 2002).

Służba wojskowa

Na pierwsze stanowisko służbowe – dowódcy plutonu czołgów – został skierowany do 36 Łużyckiego pułku zmechanizowanego w Trzebiatowie (8 Dywizja Zmechanizowana im. Chorążego Bartosza Głowackiego). W 1978 wyznaczono go dowódcą kompanii czołgów w tej jednostce wojskowej, natomiast po powrocie do Polski w 1983 objął funkcję starszego oficera w Wydziale Operacyjnym Sztabu 20 Dywizji Pancernej im. Marszałka Polski Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął służbę w jednostkach podległych 20 Dywizji Pancernej, początkowo był zastępcą dowódcy 28 Saskiego pułku zzołgów, a w latach 1986–1989 dowodził 24 pułkiem czołgów w Stargardzie i 68 pułkiem czołgów w Budowie (od 1989). W 1990 został szefem Sztabu – zastępcą dowódcy 2 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej im. generała Jana Henryka Dąbrowskiego w Szczecinku. Potem przebywał na operacji pokojowej Sił Ochronnych ONZ w byłej Jugosławii, jako zastępca dowódcy Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Chorwacji, a od 1994 jego dowódca. Po zakończeniu służby za granicą RP w 1995 przeniesiono go ponownie do dowództwa 2 Dywizji Zmechanizowanej na stanowisko szefa szkolenia – zastępcy dowódcy.

W latach 1998–2000 dowodził 11 Dywizją Kawalerii Pancernej im. Króla Jan III Sobieskiego, po czym był zastępcą dowódcy Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego w Szczecinie. W 2001 został szefem Zarządu Operacji Lądowych G3 – zastępcą szefa Sztabu Wojsk Lądowych. Następnie wyjechał do Kwatery Głównej Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO w Europie w Mons (Belgia), gdzie pełnił funkcje szefa Oddziału Szkolenia, Kształcenia i Ćwiczeń (w latach 2001–2002) oraz szefa Sekcji Szkolenia i Ćwiczeń J-7 (w latach 2002–2004). W 2004 wyznaczono go zastępcą dowódcy 3 Międzynarodowego Korpusu Armijnego w Stambule (Turcja). W 2006 brał udział w ćwiczeniu Dowództwa Sił Sojuszniczych NATO ds. Operacji pk. „Mocny Szczyt” w Hadze (Holandia).

15 grudnia 2006 został dowódcą Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego, którym dowodził do grudnia 2009. W związku z udziałem WKP-W w operacji „Trwała Wolność” w Afganistanie oraz powiększeniem Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, miał na początku 2007 zostać doradcą ds. wyszkolenia i uzbrojenia Afgańskiej Armii Narodowej, jednak ze względu na stan zdrowia zastąpił go gen. broni Mieczysław Bieniek.

Polityka

W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował do sejmiku województwa zachodniopomorskiego z listy koalicji SLD Lewica Razem.

Awanse

• podporucznik – 1973
• porucznik – 1977
• kapitan – 1981
• major – 1985
• podpułkownik – 1989
• pułkownik – 1993
• generał brygady – 1999
• generał dywizji – 2005
• generał broni – 2006.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2009
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2001
• Złoty Krzyż Zasługi – 1991
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1986
• Wojskowy Krzyż Zasługi – 2010
• Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1998
• Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1982
• Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1978
• Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1997
• Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1987
• Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1979
• Medal ONZ "W Służbie Pokoju" za misję UNPROFOR – ONZ, 1993
• Krzyż Honoru Bundeswehry w Złocie – Niemcy, 2008

Bibliografia

• CURRICULUM VITAE Lieutenant General Zdzisław GORAL, mncne.pl (ang.)