Zdzisław Goral

Zdzisław Goral
generał broni
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1950 Dębice
Przebieg służby
Lata służby	od 1969 do 2010?
Siły zbrojne	Wojska Lądowe
Stanowiska	dowódca 11 Dywizji Kawalerii Pancernej, dowódca Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego
Główne wojny i bitwy	Siły Pokojowe ONZ w Chorwacji
Odznaczenia
]

Zdzisław Ludwik Goral (ur. 15 sierpnia 1950 w Dębicach) – polski oficer dyplomowany wojsk pancernych i zmechanizowanych, generał broni SZ RP w st. spocz., dowódca Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego.

Wykształcenie

W latach 1969–1973 ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu, a w okresie od 1980 do 1983 studiował w Akademii Wojsk Pancernych ZSRR im. Marszałka ZSRR Rodiona Malinowskiego w Moskwie. W Centrum Doskonalenia Oficerów im. generała armii Stanisława Popławskiego w Warszawie odbył kursy dowódców kompanii (1977), dowódców batalionów (1980), szefów szkolenia – zastępców dowódców pułków (1984) oraz dowódców pułków (1985). Od 1992 do 1993 przebywał na kursie języka angielskiego w Warszawie, organizowanym przez Wojskowe Studium Nauczania Języków Obcych w Łodzi. Jest również absolwentem studiów podyplomowych w Genewskim Centrum Polityki Bezpieczeństwa w Genewie (Belgia, lata 1997–1998) i Wyższego Oficerskiego Kursu Politycznego w Ośrodku Szkolenia NATO w Oberammergau (Niemcy, 2002).

Służba wojskowa

Na pierwsze stanowisko służbowe – dowódcy plutonu czołgów – został skierowany do 36 Łużyckiego pułku zmechanizowanego w Trzebiatowie (8 Dywizja Zmechanizowana im. Chorążego Bartosza Głowackiego). W 1978 wyznaczono go dowódcą kompanii czołgów w tej jednostce wojskowej, natomiast po powrocie do Polski w 1983 objął funkcję starszego oficera w Wydziale Operacyjnym Sztabu 20 Dywizji Pancernej im. Marszałka Polski Konstantego Rokossowskiego w Szczecinku. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął służbę w jednostkach podległych 20 Dywizji Pancernej, początkowo był zastępcą dowódcy 28 Saskiego pułku zzołgów, a w latach 1986–1989 dowodził 24 pułkiem czołgów w Stargardzie i 68 pułkiem czołgów w Budowie (od 1989). W 1990 został szefem Sztabu – zastępcą dowódcy 2 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej im. generała Jana Henryka Dąbrowskiego w Szczecinku. Potem przebywał na operacji pokojowej Sił Ochronnych ONZ w byłej Jugosławii, jako zastępca dowódcy Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Chorwacji, a od 1994 jego dowódca. Po zakończeniu służby za granicą RP w 1995 przeniesiono go ponownie do dowództwa 2 Dywizji Zmechanizowanej na stanowisko szefa szkolenia – zastępcy dowódcy.

W latach 1998–2000 dowodził 11 Dywizją Kawalerii Pancernej im. Króla Jan III Sobieskiego, po czym był zastępcą dowódcy Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego w Szczecinie. W 2001 został szefem Zarządu Operacji Lądowych G3 – zastępcą szefa Sztabu Wojsk Lądowych. Następnie wyjechał do Kwatery Głównej Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO w Europie w Mons (Belgia), gdzie pełnił funkcje szefa Oddziału Szkolenia, Kształcenia i Ćwiczeń (w latach 2001–2002) oraz szefa Sekcji Szkolenia i Ćwiczeń J-7 (w latach 2002–2004). W 2004 wyznaczono go zastępcą dowódcy 3 Międzynarodowego Korpusu Armijnego w Stambule (Turcja). W 2006 brał udział w ćwiczeniu Dowództwa Sił Sojuszniczych NATO ds. Operacji pk. „Mocny Szczyt” w Hadze (Holandia).

15 grudnia 2006 został dowódcą Wielonarodowego Korpusu Północno-Wschodniego, którym dowodził do grudnia 2009. W związku z udziałem WKP-W w operacji „Trwała Wolność” w Afganistanie oraz powiększeniem Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Afganistanie, miał na początku 2007 zostać doradcą ds. wyszkolenia i uzbrojenia Afgańskiej Armii Narodowej, jednak ze względu na stan zdrowia zastąpił go gen. broni Mieczysław Bieniek.

Polityka

W wyborach samorządowych w 2018 bez powodzenia kandydował do sejmiku województwa zachodniopomorskiego z listy koalicji SLD Lewica Razem.

Awanse

• podporucznik – 1973
• porucznik – 1977
• kapitan – 1981
• major – 1985
• podpułkownik – 1989
• pułkownik – 1993
• generał brygady – 1999
• generał dywizji – 2005
• generał broni – 2006.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2009
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 2001
• Złoty Krzyż Zasługi – 1991
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1986
• Wojskowy Krzyż Zasługi – 2010
• Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1998
• Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1982
• Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny" – 1978
• Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1997
• Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1987
• Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju" – 1979
• Medal ONZ "W Służbie Pokoju" za misję UNPROFOR – ONZ, 1993
• Krzyż Honoru Bundeswehry w Złocie – Niemcy, 2008

Bibliografia

• CURRICULUM VITAE Lieutenant General Zdzisław GORAL , mncne.pl (ang.)