Łaszczowa
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
622[1] m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°28′40,02″N 16°44′10,04″E/50,477783 16,736122
| |
Łaszczowa (niem. Todten Koppe, Toten Koppe, 622 m n.p.m.) – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w Górach Bardzkich.
Góra w przeszłości nosiła nazwy: Todten Koppe, Toten Koppe, później Martwa Kopa i w końcu Łaszczowa[1].
Położenie i charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Wzniesienie położone jest w południowo-środkowej części Grzbietu Wschodniego Gór Bardzkich, na północ od przełęczy Łaszczowa, około 3 km na południe od Barda[1].
Góra o kopulastym kształcie i stromym północno-wschodnim i północno-zachodnim zboczu, z niewyraźnie zaznaczonym wierzchołkiem, stanowi bliźniaczą kulminację Mysiej Góry, położonej po zachodniej stronie i oddzielonej płytkim siodłem. Od wschodu i północy góra wydzielona jest doliną Węglówki[1]. Partia szczytowa w kształcie rogala wygiętego rogami w stronę północy i wschodu, nieznacznie góruje nad przełęczą Łaszczowa, do której opada łagodnym krótkim zboczem. Zbocze północne opada w stronę doliny Węglówki. Góra tworzy zwornik, z którego rozchodzi się kilka grzbietów w formie rozrogu[1]. Na północ odchodzi niedługie ramię do wideł Węglówki i jej dopływu. Na zachód rozciąga się ramię z Mysią Górą sięgające przez następne ramiona do Tunelowej Góry i dalej do zakola Nysy Kłodzkiej i Barda oraz do Przełomu Nysy w rejonie Dębowiny Dolnej, Podtynia i Ławicy i wreszcie przez Kłapacz do Owczej Góry nad Kłodzkiem[1]. Na południowy wschód w stronę Kłodzkiej Góry odchodzi najdłuższy - główny grzbiet Gór Bardzkich[1].
Budowa geologiczna[edytuj | edytuj kod]
Góra zbudowana jest z dolnokarbońskich szarogłazów, zlepieńców i łupków ilastych struktury bardzkiej[1]. Na południowych zboczach starsze utwory zostały częściowo zmetamorfizowane kontaktowo w wyniku oddziaływania intruzji kłodzko-złotostockiej. W strefie tej tkwią apofizy granitoidów[1].
Roślinność[edytuj | edytuj kod]
Zbocza i szczyt porasta w całości las regla dolnego, przeważnie świerkowy, ze znaczną domieszką buka i innych liściastych drzew[1]. Lasy te przerzedzone są zrębami.
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Południowym zboczem około 30 m poniżej szczytu prowadzi szlak turystyczny:
niebieski – odcinek Europejskiego Szlaku Długodystansowego ze Srebrnej Góry do Lądka-Zdroju[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, s. 139, 140. ISBN 83-85773-04-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 12: Góry Bardzkie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1993, ISBN 83-85773-04-5.
- Góry Bardzkie, mapa w skali 1:40 000, Wydawnictwo "Plan", Wrocław 2008, ISBN 978-83-61092-37-7
- Ziemia Kłodzka. Mapa turystyczna 1:50 000. Wydawnictwo Kartograficzne Compass, 2005. ISBN 83-60240-08-6.