ARC Veinte de Julio (1956)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Typ | |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
październik 1955 |
| Wodowanie |
26 czerwca 1956 |
 Kolumbia
| |
| Wejście do służby |
15 czerwca 1958 |
| Wycofanie ze służby |
1984 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 2650 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
12,4 m |
| Zanurzenie |
4,7 m |
| Napęd | |
| 2 zespoły turbin parowych DeLaval o łącznej mocy 55 000 KM 2 kotły Penhoët 2 śruby | |
| Prędkość |
32 węzły |
| Zasięg |
3000 Mm przy prędkości 18 węzłów |
| Sensory | |
| radary LW-03, DA-02, M45, sonary | |
| Uzbrojenie | |
| 6 × 120 mm (3 x II) 4 × 40 mm plot. (4 x I) 1 miotacz pocisków POP 375 mm | |
| Wyrzutnie torpedowe |
4 × 533 mm (1 x IV) |
| Załoga |
248 |
ARC Veinte de Julio (20 de Julio) – kolumbijski niszczyciel z lat 50. XX wieku, jeden z dwóch zakupionych przez Kolumbię szwedzkich niszczycieli typu Halland. Został zwodowany 26 czerwca 1956 roku w stoczni Kockums w Malmö i przyjęty w skład Marynarki Kolumbii 15 czerwca 1958 roku. Okręt został skreślony z listy floty w 1984 roku.
Projekt i dane taktyczno–techniczne[edytuj | edytuj kod]
ARC „Veinte de Julio” był jednym z dwóch niszczycieli zmodyfikowanego typu Halland[1][2]. W stosunku do szwedzkich niszczycieli wzmocniono główne uzbrojenie artyleryjskie montując trzecią wieżę z dwoma działami kal. 120 mm, kosztem przeciwlotniczego (z projektu usunięto 2 działa kal. 57 mm i 2 działa kal. 40 mm), torpedowego (jeden poczwórny aparat torpedowy kal. 533 mm zamiast dwóch) i POP (jeden miotacz pocisków przeciw okrętom podwodnym kal. 375 mm zamiast dwóch)[3]. Niszczyciel wyposażono też w bogatsze wyposażenie radioelektroniczne niż okręty szwedzkie[1][3].
„Veinte de Julio” był dużym niszczycielem, z typowym dla tej klasy okrętów uzbrojeniem i wyposażeniem. Długość całkowita wynosiła 121,1 metra (116 m na konstrukcyjnej linii wodnej), szerokość 12,4 metra i zanurzenie 4,7 metra[1][2][a]. Wyporność standardowa wynosiła 2650 ton, zaś pełna 3300 ton[1][4]. Okręt napędzany był przez dwa zestawy turbin parowych DeLaval z dwustopniowymi przekładniami redukcyjnymi o łącznej mocy 55 000 koni mechanicznych (KM), do których parę dostarczały dwa kotły Penhoët o wydajności 140 t/h[2][4]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 32 węzły[1][2][b]. Okręt zabierał 524 tony mazutu, co zapewniało zasięg maksymalny 3000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 18 węzłów (i 450 Mm przy prędkości 32 węzłów)[1][4].
Okręt był uzbrojony w sześć dział kal. 120 mm L/50 Bofors M50 w trzech podwójnych wieżach (jedna na pokładzie dziobowym, jedna w superpozycji na nadbudówce dziobowej i jedna na pokładzie rufowym) oraz cztery pojedyncze działka przeciwlotnicze Bofors kal. 40 mm L/70 M48[1][2]. Uzbrojenie uzupełniały: poczwórny aparat torpedowy kal. 533 mm oraz poczwórny miotacz pocisków przeciw okrętom podwodnym kal. 375 mm Bofors M50[1][2]. Wyposażenie radioelektroniczne obejmowało radary LW-03, DA-02, cztery holenderskie radary artyleryjskie M45 oraz sonary[1][2].
Załoga okrętu składała się ze 21 oficerów oraz 227 podoficerów i marynarzy[1][4].
Budowa i przebieg służby[edytuj | edytuj kod]
„Veinte de Julio” został zamówiony przez Marynarkę Kolumbii na mocy kontraktu ze stoczniami Götaverken w Göteborgu i Kockums w Malmö w sierpniu 1954 roku[3]. Stępkę okrętu położono w październiku 1955 roku[1][4], został zwodowany 26 czerwca 1956 roku[1][4]. Okręt otrzymał nazwę upamiętniającą Święto Niepodległości Kolumbii (20 lipca) i znak taktyczny D-05[2][4]. Do służby został przyjęty 15 czerwca 1958 roku[2][4].
Podczas swojej 26-letniej służby niszczyciel brał aktywny udział w manewrach flot latynoamerykańskich z US Navy[4]. Okręt został skreślony z listy floty w 1984 roku[1][4].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: 1996, s. 68.
- ↑ a b c Curt Borgenstam. Kolumbijskie niszczyciele typu Veinte de Julio. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2000 (40). s. 39.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Curt Borgenstam. Kolumbijskie niszczyciele typu Veinte de Julio. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2000 (40). s. 40.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Curt Borgenstam. Kolumbijskie niszczyciele typu Veinte de Julio. „Okręty Wojenne”. Nr 5/2000 (40). Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Robert Gardiner, Stephen Chumbley: Conway’s All The World’s Fighting Ships 1947-1995. Annapolis: Naval Institute Press, 1996. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
- Ivan Gogin: 20 DE JULIO destroyers (1958). Navypedia. [dostęp 2017-01-26]. (ang.).