Adam Kinaszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Kinaszewski
Pełne imię i nazwisko

Adam Mikołaj Kinaszewski

Data i miejsce urodzenia

6 grudnia 1944
Kraków

Data i miejsce śmierci

30 listopada 2008
Gdańsk

Miejsce spoczynku

Sopot

Zawód, zajęcie

reżyser, producent filmowy, dziennikarz

Alma Mater

Uniwersytet Jagielloński; Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa i Telewizyjna w Łodzi

Małżeństwo

Henryka Dobosz-Kinaszewska

Dzieci

Paulina Kinaszewska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Adam Mikołaj Kinaszewski[1] (ur. 6 grudnia 1944 w Krakowie, zm. 30 listopada 2008 w Gdańsku)[2] - polski dziennikarz, reżyser i producent telewizyjny[3], mąż dziennikarki i reżyserki Henryki Dobosz-Kinaszewskiej[4][5], ojciec aktorki Pauliny Kinaszewskiej[6].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Zbigniewa[1] i Ireny, pracownicy „Tygodnika Powszechnego”[7][8]. Po rozwodzie matka sama go wychowywała. W wieku 12 lat Kinaszewski poznał księdza Karola Wojtyłę[7], u którego pełnił posługę ministranta. Matka zajmowała się wtedy przepisywaniem rękopisów[8] i porządkowaniem zbiorów przyszłego papieża[7].

W 1969 roku Adam Kinaszewski ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, a w 1977 Państwową Wyższą Szkołę Filmową i Telewizyjną w Łodzi[2]. W latach 1971–1975 zatrudniony był w redakcji „Gazety Zielonogórskiej”[9]. W 1973 został członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[10]. Od 1976 do 1982 był redaktorem w telewizji gdańskiej. W sierpniu 1980 przebywał w Stoczni Gdańskiej podczas strajku jako reporter Telewizji Polskiej[9]. W 1981 roku był internowany na 6 miesięcy[3]. Osadzony został w Strzebielinku[1] w celi z Andrzejem Drzycimskim[7]. Otrzymał wtenczas list od Jana Pawła II[8]. Z internowania zwolniono go 11 czerwca 1982[1].

W latach 1982–1989 Adam Kinaszewski był rzecznikiem Lecha Wałęsy oraz członkiem zespołu doradczego programującego działalność przewodniczącego NSZZ Solidarność[2]. Podjął działalność w prasie podziemnej i wydawnictwach drugiego obiegu. Zaangażował się także jako korespondent radiowy polskiej sekcji BBC w Londynie[3]. Razem z Andrzejem Drzycimskim opublikował w 1985 w Paryżu i w San Diego "Dziennik internowanego". Obaj wydali także wspólnie pierwszą biografię Lecha Wałęsy "Droga nadziei"[2].

W 1989 roku A. Kinaszewski zorganizował telewizyjną kampanię wyborczą Solidarności w Gdańsku. Kierował studiem wyborczym Związków Zawodowych[3]. Należał do pierwszego zespołu redakcyjnego utworzonego w 1989 periodyku „Tygodnik Gdański”[11]. W latach 1990-1991 zatrudniony był w redakcji nowo powstałej „Gazety Gdańskiej”[12], w której był najpierw zastępcą redaktora naczelnego[13], a następnie redaktorem naczelnym[14][13]. Przez kolejny rok pełnił funkcję redaktora naczelnego „Dziennika Krajowego”[9]. Publikował w kwartalniku społeczno-politycznym „Przegląd polityczny[15]. W latach 1993-1994 kierował TVP Gdańsk[9]. Od 1994 roku był właścicielem firmy producenckiej tworzącej programy telewizyjne i filmy dokumentalne[2]. Zmarł nagle[7]. Pochowano go na cmentarzu katolickim w Sopocie przy ulicy Malczewskiego[16]. Rok później został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[9] przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego w dniu 4 czerwca 2009[17].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie źródła[18]

Reżyser[edytuj | edytuj kod]

  • Kolizja (1979);
  • Solidarność (1980);
  • S.O.S. dla Hel 126 (1980);
  • Gdynia. Grudzień 1970 (1980);
  • Lud da siłę swojemu poecie (1981);
  • Siedem grzechów głównych po góralsku (1995);
  • Warszawa - pejzaż z Singerem (1999);
  • Góral w sutannie (2001);
  • Lech Wałęsa. Bilans dwu dekad (2003);
  • Projekt Sopot doc. (2006);
  • Między sierpniem a młotem (2010)

Scenarzysta[edytuj | edytuj kod]

  • Kolizja (1979);
  • Gdynia. Grudzień 1970 (1980);
  • Lud da siłę swojemu poecie (1981);
  • Warszawa - pejzaż z Singerem (1999);
  • Góral w sutannie (2001);
  • Lech Wałęsa. Bilans dwu dekad (2003);
  • Projekt Sopot doc. (2006);
  • Między sierpniem a młotem (2010)

Producent[edytuj | edytuj kod]

  • Siedem grzechów głównych po góralsku (1995);
  • Góral w sutannie (2001);
  • Projekt Sopot doc. (2006);
  • Między sierpniem a młotem (2010)

Producent wykonawczy[edytuj | edytuj kod]

Nagrody filmowe[edytuj | edytuj kod]

Na podstawie źródła[10]

  • Brązowa Fregata;
  • I i III nagroda I Przeglądu Filmów Telewizyjnych „Wybrzeże od Sierpnia do Sierpnia";
  • Złoty Notes

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Polskie, Kinaszewski Adam Mikołaj [online], Polskie miesiące [dostęp 2022-12-30] (pol.).
  2. ↑ a b c d e KINASZEWSKI ADAM, dziennikarz – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2022-12-30].
  3. ↑ a b c d Kinaszewski Adam, [w:] Grażyna Bral i inni red., Słownik dziennikarzy i publicystów Pomorza 1945-2005, Gdańsk: Wydawnictwo Oskar, 2008, s. 79.
  4. ↑ DOBOSZ-KINASZEWSKA HENRYKA, reporterka – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2022-12-30].
  5. ↑ Redakcja, Pierwsze dni po wprowadzeniu stanu wojennego i święta rodziny Kinaszewskich [ARCHIWALNE ZDJĘCIA] [online], Dziennik Bałtycki, 12 grudnia 2013 [dostęp 2022-12-30] (pol.).
  6. ↑ Adam Kinaszewski [online], Film Polski.
  7. ↑ a b c d e Redakcja, Plotka o tym, że jest synem Karola Wojtyły zatruła mu życie [online], Dziennik Bałtycki, 13 marca 2014 [dostęp 2022-12-30] (pol.).
  8. ↑ a b c Barbara Madajczyk-Krasowska, Adam Kinaszewski 1944-2008 kronikarz "Solidarności", „Magazyn Solidarność” (1), 2009, s. 15, ISSN 1232-6984.
  9. ↑ a b c d e Instytut Pamięcie Narodowej, Kinaszewski Adam [online], Encyklopedia Solidarności [dostęp 2022-12-30] (pol.).
  10. ↑ a b Kinaszewski Adam, [w:] Grażyna Bral i inni red., Słownik dziennikarzy i publicystów Pomorza 1945-2005, Gdańsk: Wydawnictwo Oskar, 2008, s. 80.
  11. ↑ TYGODNIK GDAŃSKI – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2022-12-30].
  12. ↑ GAZETA GDAŃSKA (II) – Encyklopedia Gdańska [online], gdansk.gedanopedia.pl [dostęp 2022-12-30].
  13. ↑ a b Wiktor Pepliński, Przeobrażenia systemu prasy gdańskiej w latach 1989-1996, „Gdański Rocznik Kulturalny”, 17, 1997, s. 41, ISSN 0860-2492.
  14. ↑ Paweł Huelle, Ulica Złotniików: tak czas upływa, „30 Dni” (3), 2015, s. 56, ISSN 1506-6487.
  15. ↑ Wiktor Pepliński, Przeobrażenia systemu prasy gdańskiej w latach 1989–1996, „Gdański Rocznik Kulturalny” (17), 1997, s. 57, ISSN 0860-2492.
  16. ↑ Pożegnanie Adama Kinaszewskiego [online], PortalPomorza.pl, 8 grudnia 2008 [dostęp 2022-12-30] (pol.).
  17. ↑ Odznaczeni przez prezydenta, „Magazyn Solidarność” (7/8), 2009, s. 12, ISSN 1232-6984.
  18. ↑ Adam Kinaszewski [online], FilmPolski [dostęp 2022-12-30] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Adam_Kinaszewski&oldid=71801155”