Alan Minter
| ||||||||||
| Data i miejsce urodzenia |
17 sierpnia 1951 | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 września 2020 | |||||||||
| Obywatelstwo | ||||||||||
| Wzrost |
178 cm | |||||||||
| Kategoria wagowa |
średnia | |||||||||
| Bilans walk zawodowych | ||||||||||
| Liczba walk |
49 | |||||||||
| Zwycięstwa |
39 | |||||||||
| Przez nokauty |
23 | |||||||||
| Porażki |
9 | |||||||||
| Nieodbyte |
1 | |||||||||
| Dorobek medalowy | ||||||||||
| ||||||||||
Alan Minter (ur. 17 sierpnia 1951 w Bromley, zm. 9 września 2020 w Guildford[1]) – brytyjski bokser, medalista igrzysk olimpijskich, były zawodowy mistrz świata w wadze średniej.
Kariera w boksie amatorskim[edytuj | edytuj kod]
Wystąpił w wadze lekkośredniej (do 71 kg) na mistrzostwach Europy juniorów w 1970 w Miszkolcu, ale przegrał pierwszą walkę z późniejszym triumfatorem Wiaczesławem Lemieszewem ze Związku Radzieckiego[2]. Na mistrzostwach Europy w 1971 w Madrycie odpadł w ćwierćfinale wagi średniej (do 75 kg) po przegranej z Hansem-Joachimem Brauske z Niemieckiej Republiki Demokratycznej[3].
Zdobył brązowy medal w kategorii lekkośredniej na igrzyskach olimpijskich w 1972 w Monachium po wygraniu trzech walk (kolejno z: Reginaldem Forderm z Gujany, Walerijem Triegubowem z ZSRR i Loucifem Hamanim z Algierii) i nieznacznej przegranej w półfinale z późniejszym złotym medalistą Dieterem Kottyschem z Republiki Federalnej Niemiec[1].
Był amatorskim mistrzem Anglii w wadze średniej w 1971[4].
Kariera w boksie zawodowym[edytuj | edytuj kod]
Przeszedł na zawodowstwo w 1972. Walczył w wadze średniej. W 1975 zdobył wakujący tytuł zawodowego mistrza Wielkiej Brytanii w tej kategorii po pokonaniu Kevina Finnegana. Obronił ten pas wygrywając z olimpijczykiem z 1972 Billem Knightem i ponownie z Finneganem w 1976. W grudniu tego roku pokonał mistrza olimpijskiego z 1972 w wadze lekkopółśredniej Raya Sealesa.
4 lutego 1977 w Mediolanie zdobył tytuł mistrza Europy (EBU) w tej kategorii nokautując Germano Valsecchiego. Przegrał w tym roku z mistrzem olimpijskim z 1968 w wadze lekkiej Ronnie Harrisem i wygrał z byłym zawodowym mistrzem świata Emile’em Griffithem, a 21 września stracił tytuł mistrza Europy po przegranej przez techniczny nokaut w 8. rundzie z Gratienem Tonną. W listopadzie odzyskał tytuł mistrza Wielkiej Brytanii wygrywając po raz trzeci z Kevinem Finneganem.
19 lipca 1978 w Bellaria zmierzył się w walce o wakujący tytuł mistrza Europy EBU z Angelo Jacopuccim. Zwyciężył przez nokaut w 12. rundzie. Jacopucci zmarł wskutek obrażeń odniesionych w tej walce trzy dni później. Minter obronił pas EBU wygrywając z Gratienem Tonną w listopadzie 1978, a w 1979 z niego zrezygnował.
6 marca 1980 w Las Vegas zdobył tytuł mistrza świata federacji WBA i WBC w kategorii średniej wygrywając niejednogłośnie na punkty z dotychczasowym mistrzem Vito Antuofermo. W walce rewanżowej 28 czerwca tego roku w Londynie pokonał Antuofermo przez poddanie w 8. rundzie. Stracił tytuł mistrzowski 27 września 1980 w Londynie, kiedy to Marvin Hagler pokonał go przez techniczny nokaut w 3. rundzie. Stoczył potem jeszcze trzy walki. Ostatnią, o tytuł mistrza Europy EBU, przegrał z Tonym Sibsonem 15 września 1981[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Alan Minter [online], olympedia.org [dostęp 2021-09-22] (ang.).
- ↑ 1.European Junior Championships – Miskolc, Hungary – November 8–14 1970 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-21] (ang.).
- ↑ 19.European Championships – Madrid, Spain – June 11–19 1971 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-21] (ang.).
- ↑ 83.British ABA National Championships – London – May 7 1971 [online], amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2021-09-21] (ang.).
- ↑ Alan Minter [online], boxrec.com [dostęp 2021-08-28] (ang.).