Andrzej Miączyński

Andrzej Miączyński
	pułkownik łączności
Data i miejsce urodzenia	22 stycznia 1876 ; Stachur
Data śmierci	24 grudnia 1937
	Przebieg służby
Lata służby	do 1927
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Formacja	Armia Wielkopolska
Jednostki	3 Pułk Łączności; Obóz Szkolny Wojsk Łączności
Stanowiska	dowódca pułku łączności; komendant obozu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; powstanie wielkopolskie; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia

Andrzej hrabia Miączyński (ur. 22 stycznia 1876 w maj. Stachur, zm. 24 grudnia 1937) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Andrzej hrabia Miączyński urodził się 22 stycznia 1876 roku w majątku Stachur (Stachór), w gminie Maciejów ówczesnej guberni wołyńskiej, w rodzinie Franciszka Ksawerego Miączyńskiego z Miączyna i Zofii z Budryńskich.

W kwietniu 1918 roku był młodszym oficerem kompanii telegraficznej batalionu technicznego 1 pułku inżynieryjnego^[1]. 22 stycznia 1919 roku objął dowództwo fortecznego oddziału telegrafistów w forcie Winiary ówczesnej twierdzy poznańskiej. We wrześniu 1919 roku został szefem Oddziału IIIa Łączności Sztabu Frontu Wielkopolskiego^[2].

11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Wojskach Łączności, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”^[3]. W tym czasie był szefem łączności 7 Armii^[4].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w batalionie zapasowym telegraficznym Nr II^[5]. Od 1921 roku był dowódcą 3 pułku łączności w Grudziądzu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów łączności^[6]. 12 czerwca 1923 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku łączności w Grudziądzu, a od 1924 roku oficerem nadetatowym 1 pułku łączności w Zegrzu^[7]. 26 lipca 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Departamentu V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych^[8]. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[9]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodno. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr III. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III”^[10]. Zmarł 24 grudnia 1937 roku w majątku Augustówek koło Grodna. 28 grudnia 1937 roku został pochowany na cmentarzu garnizonowym w Grodnie^[11].

Pułkownik Andrzej Miączyński był żonaty z Aleksandrą O'Brien de Laçya (1895–1987), z którą miał troje dzieci: Zofię Korczak-Komorowską (ur. 24 września 1919 roku w Poznaniu, zm. 27 stycznia 2015 roku w Warszawie), Zdzisława (1921–2008) i Krystynę (1924–2008).

Zofia Korczak-Komorowska była pielęgniarką, żołnierzem AK, uczestniczką powstania warszawskiego^[12].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Miączyńscy herbu Suchekomnaty

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 28.
↑ Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 46, 76.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 656.
↑ Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 46, 77, 78, 156.
↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 363, 768.
↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 255.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 38 z 12 czerwca 1923 roku, s. 393. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 963, 967, 1530. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 874, 884, 1390.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 231.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 39.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 353, 895.
↑ „Polska Zbrojna” Nr 356 z 27 grudnia 1937 roku, s. 3.
↑ Zmarła Zofia Korczak-Komorowska.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych.
Roczniki Oficerskie 1923 i 1924.
Rocznik oficerski rezerw 1934.
Zbigniew Wiśniewski, Wojska łączności w latach 1914-1920, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1994, ISBN 83-87103-44-6.

[1] Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 28.

[2] Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 46, 76.

[3] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, poz. 656.

[4] Z. Wiśniewski, Wojska łączności ..., s. 46, 77, 78, 156.

[5] Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 363, 768.

[6] Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 255.

[7] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 38 z 12 czerwca 1923 roku, s. 393. Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 963, 967, 1530. Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 874, 884, 1390.

[8] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 29 z 26 lipca 1926 roku, s. 231.

[9] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 39.

[10] Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 353, 895.

[11] „Polska Zbrojna” Nr 356 z 27 grudnia 1937 roku, s. 3.

[12] Zmarła Zofia Korczak-Komorowska.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]