1 Pułk Inżynieryjny (WP na Wschodzie)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1917 |
| Rozformowanie |
1918 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Bolesław Jaźwiński |
| Ostatni |
kpt. Jan Skoryna |
| Działania zbrojne | |
| I wojna światowa Wojna domowa w Rosji | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
1 Pułk Inżynieryjny (1 pinż) – oddział inżynieryjny Wojska Polskiego na Wschodzie.
- Sformowany jako oddział techniczny I Korpusu Polskiego w sierpniu 1917. Latem 1918 rozwiązany. Większość żołnierzy i oficerów powróciła do kraju, gdzie włączyła się do organizowanych jednostek saperskich Wojska Polskiego.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Pułk został sformowany[a] jako oddział techniczny w składzie I Korpusu Polskiego w sierpniu 1917. Jego organizację rozpoczęto 24 lipca w Żydkowicach koło Łunińca, na mocy rozkazu dowódcy I Korpusu. Pierwszym dowódcą był ppłk Bolesław Jaźwiński[b], a zastępcą kpt. Jan Skoryna, który faktycznie organizował pułk. 27 sierpnia 1917 pułk został przedyslokowany do Dubrowy pod Orszą, gdzie rozpoczęła się jego dalsza organizacja i szkolenie[1]. 1 listopada 1917 pułk liczył 30 oficerów i ok. 600 szeregowych. W końcu grudnia 1917, po zakończeniu całkowitej organizacji, jednostka została przeniesiona do rejonu Uborek - Łapicz. Oddział liczył wówczas 1100 żołnierzy. 13 stycznia 1918 pułk rozpoczął przebazowanie w kierunku Bobrujska. Po trzech dniach marszu dyslokowano go w Twierdzy Bobrujsk. Po zmianie dyslokacji dowódcą pułku został kpt. Skoryna[c][d] Niektóre pododdziały pułku brały udział w walkach z oddziałami Armii Czerwonej. W okresie od marca do maja 1918 r. oddziały Korpusu w tym i 1 pinż znalazły się pod zwierzchnictwem politycznym Rady Regencyjnej i rozkazami dowództwa niemieckiego. W tym okresie zorganizowano w pułku szkołę podoficerską saperów pod dowództwem por. Wacława Damrosza oraz szkołę telegraficzną pod dowództwem ppor. Miączyńskiego. Do składu pułku dołączono dywizyjne kompanie inżynieryjne: pierwszą i trzecią.
6 lipca 1918 1 pinż rozwiązano, a część stanów osobowych udała się na Murmań. większość żołnierzy i oficerów powróciła do kraju, gdzie włączyła się do organizowanych jednostek saperskich Wojska Polskiego.
Struktura organizacyjna i obsada personalna[edytuj | edytuj kod]
- dowódca - płk Bolesław Jaźwiński
- zastępca dowódcy - kpt. Jan Skoryna
- dowódca saperów - kpt. Jerzy Salecki
- adiutant - ppor. Nowakowski
- dwie kompanie saperów
- kompania mostowa - Stanisław Arczyński
batalion techniczny – kapitan Stanisław Magnuszewski, podkapitan Wacław de Lippe-Lipski
- dwie kompanie telegraficzne
- kompania reflektorów – podkapitan Artur Czesław Kronenberg, ppor. Witwicki
kompania gospodarcza
szkoła podoficerska
szkoła analfabetów
Oficerowie pułku[edytuj | edytuj kod]
- kapitan - Roman Bolesław Ciborowski
- kapitan - Artur Górski
- porucznik - Witold Butler
- podporucznik - Tadeusz Kossakowski
- chorąży - ks Józef. Drucki-Lubecki
| Kawalerowie Wstęgi Amarantowej | ||
|---|---|---|
| Na mocy rozkazu dowódcy I Korpusu Polskiego z 19 marca 1918 udekorowani zostali za waleczność[2][3] | ||
| podkpt. Stanisław Magnuszewski | urzędnik Brzozowski | saper Janoszewski |
| saper Potapowicz | ppor. Stanisław Perko | ppor. Antoni Wejtko |
| urzędnik Kwiatkowski | st. podof. Walenty Szydłowski | st. podof. Józef Sempolski |
| st. podof. Stanisław Ławniczak | st. podof. Stanisław Szymko | st. podof. Bolesław Gertner |
| st. podof. Józef Siwak | st. podof. Józef Strzelecki | mł. podof. Sylwester Stawski |
| mł. podof. Józef Lubański | mł. podof. Aleksander Szemiot | mł. podof. Leon Udymowicz |
| mł. podof. Tomasz Kniaź | mł. podof. Rajmond Boski | saper Józef Kicieliński |
| saper Tomasz Seniuch | rysownik Wacław Barański | rysownik Mieczysław Wienzekowski |
| pisarz Jan Pastuszak | pisarz Władysław Sobański | mł. podof. Albert Siecheń |
| mł. podof. Stanisław Szmurewicz | saper Polikarp Klonowski | saper Julian Czarnocki |
| saper Józef Wronak | saper Jan Rongol | chor. Stefan Roeger |
| saper Antoni Siekienniak | saper Paweł Kałaniec | |
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W rozkazie do Korpusu za Nr. 19 § 4 z dnia 2 września 1917 roku: „P. ob. korpusowego inżyniera podpułkownik Bolesław Jaźwiński doniósł, że 5 sierpnia objął on urząd inżyniera korpusowego i jednocześnie przystąpił do formowania I-go pułku inżynieryjnego i kompanii inżynieryjnych przy dywizjach".
- ↑ Rozkazem do Armii i Marynarki nr 37 z dnia 22 września 1917: podpułkownik Bolesław Jaźwiński zastaje mianowany dowódcą 1 pułku inżynieryjnego.
- ↑ Płk Jaźwiński został wyznaczony na dowódcę 2 Dywizji, z jednoczesnym pełnieniem obowiązków dowódcy twierdzy
- ↑ W rozkazie do I-go Polskiego Korpusu za Nr. 3 § 1 z dnia 24 lipca 1917 roku czytamy: „Formowanie polskiego pułku inżynieryjnego i kierownictwo formowaniem polskich kompanii inżynieryjnych przy dywizjach Korpusu powierzam podpułkownik Bolesławowi Jaźwińskiemu, na którego wkładam również pełnienie obowiązków korpusowego inżyniera.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bagiński 1921 ↓, s. 154.
- ↑ Placówka 1939 ↓, nr 9.
- ↑ Placówka 1936 ↓, nr 1,2,3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Henryk Bagiński: Wojsko Polskie na Wschodzie 1914-1920. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa. Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1921.
- Zdzisław Cutter, Saperzy II Rzeczypospolitej, wyd. PAT Warszawa 2005. ISBN 83-921881-3-6
- Polskie formacje wojskowe w Rosji 1914-1920 w świetle dokumentów CAW. archiwumcaw.wp.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. dostęp 11.10.2008
- Kawalerowie Wstęgi Amarantowej. „Placówka. Miesięcznik myśli i czynowi Dowborczyków poświęcony”. 1,2,3, 1936. Warszawa: Zakłady drukarskie F. Wyszyński i spółka.