Antoni Jan Żurakowski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Jan Józef Żurakowski
Ilustracja
pułkownik dyplomowany piechoty pułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

9 grudnia 1889
Sołotwina

Data i miejsce śmierci

26 listopada 1974
Słupiec (Nowa Ruda)

Przebieg służby
Lata służby

1914–1939

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Baon Radomski
82 Pułk Piechoty
Sztab Generalny
6 Pułk Strzelców Podhalańskich
24 Pułk Piechoty
Chełmińska Brygada ON

Stanowiska

dowódca kompanii piechoty
dowódca batalionu piechoty
zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku piechoty
dowódca brygady ON

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Państwowa Odznaka Sportowa
Multimedia w Wikimedia Commons

Antoni Jan Józef Żurakowski (ur. 9 grudnia[1] 1889 w Sołotwinie, zm. 26 listopada 1974 w Nowej Rudzie-Słupcu) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Antoni Jan Józef Żurakowski urodził się 9 grudnia 1889 roku w Sołotwinie, w ówczesnym powiecie bohorodczańskim Królestwa Galicji i Lodomerii. Do szkoły podstawowej uczęszczał w Sołotwinie. W 1909 zdał egzamin dojrzałości w C. K. II Gimnazjum w Stanisławowie (w jego klasie był m.in. Sylwester Bartkiewicz)[2]. W 1914 roku ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, następnie został zmobilizowany jako podchorąży do armii austriackiej i wysłany na front. Ranny 9 września 1914. W latach 1915–1918 przebywał w niewoli rosyjskiej.

24 listopada 1918 roku, po powrocie z niewoli do kraju, wstąpił do Wojska Polskiego. Po przeszkoleniu został skierowany na front jako dowódca kompanii w stopniu podporucznika w Baonie Radomskim Odsieczy Lwowa. 14 maja 1919 odniósł rany, a za męstwo na polu walki odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W tym roku awansował na kapitana. Od lipca 1921 pełni funkcję dowódcy III batalionu w 82 pułku piechoty w Brześciu.

9 lutego 1922 roku w Brześciu wziął ślub z Eustolią z Matusiewiczów, córką Aleksandra i Aleksandry. Z tego związku miał córkę Wiesławę, która zginęła w 1939 roku, w wieku 11 lat.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1922 roku i 355. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3][4]. 13 października 1923 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie w charakterze słuchacza V Kursu[5][6]. 1 października 1925 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie na stanowisko kierownika referatu w Oddziale IIIa[7]. 3 maja 1926 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W tym samym roku, po likwidacji Biura Ścisłej Rady Wojennej, został przeniesiony do Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie. 26 kwietnia 1928 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy 6 pułku strzelców podhalańskich w Stryju[9][10]. 18 czerwca 1930 roku został mianowany dowódcą 24 pułku piechoty w Łucku[11]. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty[12]. W styczniu 1939 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta miasta Grodna[13].

W lipcu 1939 roku mianowany dowódcą Chełmińskiej Brygady Obrony Narodowej w Toruniu, która brała udział w działaniach wojennych we wrześniu 1939 w składzie Armii Pomorze. W walkach nad Bzurą odniósł rany. 22 września 1939 roku dostał się do niewoli niemieckiej u wylotu Puszczy Kampinoskiej k. Leszna.

Z racji pełnionych funkcji wojskowych prowadził równocześnie szeroką działalność społeczną. Był członkiem Zarządu Głównego Związku Obrony Kresów Zachodnich w Warszawie (1925–1928), przewodniczącym Zarządu Okręgu 1930–35 Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Łucku (1930–1935), członkiem Zarządu Polskiego Czerwonego Krzyża w Łucku (1934–1937), przewodniczącym Zarządu Okręgu Ligi Morskiej w Łucku (1936–1939), przewodniczącym Aeroklubu Wołyńskiego (1937–1938), zastępcą przewodniczącego Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej w Łucku (1937–1939) i wreszcie prezesem klubu sportowego WKS Grodno (1939) .

W niewoli przebywał w Oflagu XI B Braunschweig (Brunszwik), Oflagu VII C Schloss Laufen, Oflagu II C Woldenberg oraz w Oflagu X B Sandbostel, gdzie 29 kwietnia 1945 roku został wyzwolony przez wojska brytyjskie.

Do końca 1945 roku przebywał w szpitalu w Bomlitz k. Hanoweru. W 1946 roku rozpoczął poszukiwania rodziny przez PCK. Żonę Eustolię z teściową Aleksandrą Matusiewicz spotkał w sierpniu w Ghazir w Libanie, gdzie pracowała w Szpitalu Polskim jako pielęgniarka. Antoni Żurakowski pracował tam w szkole polskiej jako nauczyciel języka niemieckiego. W październiku 1947 roku wrócił z rodziną do Polski i zamieszkał w Gdańsku. W latach 1947–1949 pracował w Tczewie w Polskim Czerwonym Krzyżu, a w latach 1949–1955 był kierownikiem Powiatowej Stacji Pogotowia Ratunkowego w Malborku.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 czerwca 1935 roku, s. 56, sprostowano datę urodzenia z „9 czerwca” 1889 roku na „9 grudnia” 1889 roku.
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum z polskim językiem wykładowym w Stanisławowie za rok szkolny 1908/09. Stanisławów: 1909, s. 70.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 33.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 361, 402.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 750.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 314, 346, 1363.
  7. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 101 z 7 października 1923 roku, s. 546.
  8. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 18 z 3 maja 1926 roku, s. 124.
  9. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 140.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 106, 166.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 20, 554.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1932 roku, s. 467.
  13. ↑ Opinie pułkowników piechoty za 1938 rok, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 304.
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 468 „za zasługi w służbie wojskowej” - jako Jan Józef Żurakowski.
  16. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 17, 11 listopada 1936. 
  17. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Jan_Żurakowski&oldid=69909066”