Artur Phleps

Artur Phleps
Artur Gustav Martin Phleps
	; Artur Phleps (w mundurze SS-Gruppenführera)
	SS-Obergruppenführer
Data i miejsce urodzenia	29 listopada 1881 ; Biertan, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	21 września 1944 ; Arad, Rumunia
	Przebieg służby
Lata służby	1900–1944
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Armia Królestwa Rumunii; Waffen-SS
Jednostki	3 Tyrolski Pułk Strzelców Cesarskich,; 5 Dywizja Pancerna SS „Wiking”,; 7 Ochotnicza Dywizja Górska SS „Prinz Eugen”,; V Korpus Górski SS
Stanowiska	dowódca dywizji,; dowódca V Korpusu Górskiego SS
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa,; II wojna światowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Artur Phleps (ur. 29 listopada 1881 w Birthälm, w okręgu Sybin, zm. 21 września 1944 w Aradzie) – SS-Obergruppenführer i generał Waffen-SS.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Phleps był Niemcem z rodziny Sasów siedmiogrodzkich urodzony w węgierskim Siedmiogrodzie (obecnie jest to terytorium Rumunii).

Służbę w Cesarskiej i królewskiej Armii rozpoczął w 3 Tyrolskim Pułku Strzelców Cesarskich w Wiedniu. Na stopień kadeta–zastępcy oficera został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1900^[1], podporucznika ze starszeństwem z 1 listopada 1901, a porucznika ze starszeństwem z 31 października 1907. W 1911 został przydzielony do 11 Brygady Piechoty w Grazu na stanowisko oficera sztabu, pozostając oficerem nadetatowym Węgierskiego Batalionu Strzelców Polnych Nr 11 w Gradisca d’Isonzo^[2]. W czasie I wojny światowej był oficerem c. i k. Sztabu Generalnego. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1916^[3].

W okresie międzywojennym służył w armii Królestwa Rumunii, dochodząc do stopnia generała lejtnanta i dowódcy oddziałów górskich.

W 1941 zdecydował się wstąpić do armii niemieckiej. Dołączył do 5 Dywizji Grenadierów Pancernych SS „Wiking”. Szybko piął się w górę, po pewnym czasie objął dowodzenie nad pułkiem Westland. W 1942 Heinrich Himmler zlecił mu tworzenie nowej jednostki Waffen-SS z volksdeutschów mieszkających w krajach bałkańskich. Nowa jednostka Phlepsa, której nadano nazwę 7 Ochotniczej Dywizji Górskiej SS „Prinz Eugen”, została użyta na Bałkanach w działaniach przeciwpartyzanckich. Początkowo była to formacja czysto ochotnicza, ale z powodu strat zarządzono do niej pobór. Podczas walk z oddziałami Tity dywizja dopuściła się wielu zbrodni na cywilach.

W uznaniu zasług dowódczych Artur Phleps został awansowany do stopnia SS-Obergruppenführera i generała Waffen-SS, po czym objął dowodzenie nad V Korpusem Górskim SS. W jego składzie znalazła się m.in. niezdyscyplinowana 13 Dywizja Górska SS Handschar. Korpus zwalczał partyzantkę na terenie Bośni. We wrześniu 1944 powrócił do Rumunii, by nadzorować przygotowania do odparcia radzieckiej ofensywy na Jassy (prowadzonej przez Rodiona Malinowskiego). Podczas pobytu na polu walki w okolicy Aradu dostał się do sowieckiej niewoli. Rosjanie nie zdawali sobie sprawy, kogo pochwycili. Podczas niemieckiego nalotu zastrzelono więc Phlepsa i jego współpracowników^[4].

Odznaczony Krzyżem Rycerskim w 1943 i Liśćmi Dębowymi do niego (pośmiertnie) w 1944. Jego imię nadano 13 Ochotniczemu Pułkowi Górskiemu SS.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Schematismus 1901 ↓, s. 309, 605.
↑ Schematismus 1911 ↓, s. 237, 313, 685.
↑ Ranglisten 1918 ↓, s. 78.
↑ Gordon Williamson: Die Waffen-SS 1933-1945. Ein Handbuch, Tosa-Verlag Wien 2005, s. 222.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Phleps, Artur Gustav Martin. TracesOfWar. [dostęp 2021-07-20]. (pol.).
Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1901. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1900. (niem.).
Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1911. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1910. (niem.).
Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, 1918. (niem.).

[CITEREFSchematismus1901309,_605-1] Schematismus 1901 ↓, s. 309, 605.

[CITEREFSchematismus1911237,_313,_685-2] Schematismus 1911 ↓, s. 237, 313, 685.

[CITEREFRanglisten191878-3] Ranglisten 1918 ↓, s. 78.

[4] Gordon Williamson: Die Waffen-SS 1933-1945. Ein Handbuch, Tosa-Verlag Wien 2005, s. 222.

[1]

[2]

[3]

[4]