Bitwa pod Cudnowem (1831)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bitwa pod Cudnowem
powstanie listopadowe
Czas

8 maja 1831

Miejsce

Cudnów

Terytorium

Królestwo Polskie

Wynik

zwycięstwo wojsk polskich

Strony konfliktu
powstańcy listopadowi Imperium Rosyjskie
Dowódcy
Karol Różycki nieznany
Siły
200 żołnierzy 50 żołnierzy i 560 rekrutów
Straty
nieliczne 50 wzięto do niewoli i rozpuszczono 560 rekrutów
brak współrzędnych

Bitwa pod Cudnowem – bitwa stoczona 8 maja 1831 roku pod Cudnowem w czasie powstania listopadowego.

W wyniku wyprawy wojsk polskich gen. Dwernickiego na Wołyń, Karol Różycki utworzył z powstańców na Wołyniu Oddział Konny Powstańczy Pułku Jazdy Wołyńskiej, który - przebijając się w kierunku zgrupowania powstańczego gen. Kołyszki - w Cudnowie napotkał rosyjski konwój z rekrutami. Zmusił konwojentów po walce do poddania się, zdobywając 50 karabinów z bagnetami i amunicją, 80 siodeł huzarskich i kilka wozów taborowych; uwolnił też rekrutów.

Straty wojsk carskich wyniosły około 600 rekrutów i żołnierzy wziętych do niewoli. Straty polskie to kilku rannych.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • K. Różycki, Powstanie na Wołyniu czyli Pamiętnik Pułku Jazdy Wołyńskiej, uformowanego w czasie wojny narodowej polskiej przeciw despotyzmowi tronu Rossyiskiego 1831 roku, Bourges 1832., Wydanie I,
  • Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydanie I, Tom III