Bogna Sokorska
| Imię i nazwisko |
Bogna Kaczmarska |
|---|---|
| Pseudonim |
Słowik Warszawy |
| Data i miejsce urodzenia |
6 kwietnia 1927 |
| Data i miejsce śmierci |
10 maja 2002 |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód |
śpiewaczka |
Bogna Sokorska, właśc. Bogumiła Julia Sokorska[1], de domo Kaczmarska (ur. 6 kwietnia 1927 w Warszawie, zm. 10 maja 2002 tamże) – polska śpiewaczka operowa (sopran koloraturowy liryczny).
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Mężem artystki był pianista i kompozytor Jerzy Sokorski (brat Włodzimierza Sokorskiego – przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za rządów Władysława Gomułki). Siostra malarza Janusza Kaczmarskiego, ciotka poety i barda Jacka Kaczmarskiego.
Lata szkolne spędziła w Piastowie, gdzie ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza[2].
Należała do najwybitniejszych polskich artystek śpiewaczek drugiej połowy XX wieku. Studiowała śpiew w Warszawie u M. Dobrowolskiej-Gruszczyńskiej (1945–1948) oraz u Ady Sari (1948–1954). W latach 1958–1973 z przerwami przebywała za granicą.
Była laureatką Ogólnopolskiego Konkursu Śpiewaczego (1951), solistką Opery Warszawskiej (1961–1963) i teatrów operowych w Düsseldorfie (1964–1970) oraz Essen (od 1970). Odbywała występy gościnne na europejskich scenach operowych, recitale, koncerty w kraju i za granicą. Nagrała album Słowik Warszawy (1964).
Warszawiacy nazywali ją „Słowikiem Warszawy”. Wykonała liczne nagrania z orkiestrą. W swoim repertuarze operowym posiadała około 20 partii sopranu koloraturowego (m.in. Konstancja, Blonda, Fiordiligi, Królowa Nocy, Norina, Gilda) oraz wiele pieśni kompozytorów polskich i zagranicznych. Przez wiele lat występowała w Festiwalach Moniuszkowskich w Kudowie-Zdroju[3]. Poświęciła się również pracy pedagogicznej, wykładała na Letnich Kursach Mistrzowskich w Weimarze, jedną z jej uczennic była Justyna Reczeniedi[4], autorka książki Bogna Sokorska. Życie i kariera Słowika Warszawy – wspomnienie.
Została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie[5] (kwatera A3 tuje-1-7)[6]
30 października 2011 w Piastowie miało miejsce odsłonięcie obelisku poświęconego Bognie i Jerzemu Sokorskim.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
- Płyty nagrane w wytwórni Top Tank Records w Wielkiej Brytanii z udziałem orkiestry Pinewood Studio Orchestra
- Songs for You Vol. 1, EP, JKP2000
- Songs for You Vol. 2, EP, JPK2001
- Płyty nagrane dla Polskich Nagrań
- Hrabina – Opera w przekroju, Muza XL0226
- The Warsaw Nightingale, 1964, Muza XL0228
- Słowik Warszawy, 1964, Muza XL0228, inna edycja The Warsaw Nightingale Muza SX 0228.
- Arie operowe, Muza SXL0716
- Królewna Śnieżka – Fantazja z bajki muzycznej, Muza L0334
- Słowik Warszawy, 2002, PNCD613
- Pocztówki dźwiękowe
- Królewna Śnieżka cz. 1, KAW B1 (piosenka Kto nauczył się śmiać)
- Królewna Śnieżka cz. 2, KAW B2 (piosenka Tam w górze)
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1964)[7]
Filmografia[edytuj | edytuj kod]
- Aptekarz (reż. Jan Kulma), 1958
- La serva padrona – Służąca panią (reż. Jan i Joanna Kulmowie), 1961
- Śpiąca królewna – Aurora / Różyczka (głos, partie wokalne) (reż. Henryka Biedrzycka, polski dubbing), 1962
- Godzina pąsowej róży – wykonanie muzyki (reż. Halina Bielińska), 1963
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sokorska Bogumiła Julia (Bogna). www.nekrologi-baza.pl. [dostęp 2017-10-22].
- ↑ Biografia Bogna Sokorska [online], Last.fm [dostęp 2019-02-19] (pol.).
- ↑ Festiwal Moniuszkowski - encyklopedia
- ↑ Biogram Justyny Reczeniedi [online] [dostęp 2019-02-19] [zarchiwizowane z adresu 2019-02-20].
- ↑ Tadeusz Sobieraj: Orły Niepodległości. Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie w setną rocznicę jego powstania (1912–2012). Ząbki: Apostolicum, 2012, s. 100. ISBN 978-83-7031-808-6.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Odznaczenia państwowe dla zasłużonych pracowników [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 169, 18-19 lipca 1964, s. 2.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wacław Panek: Bogna Sokorska – słowik zapomniany? [w:] W. Panek: Kariery i legendy. Warszawa 1984, ss. 344–357.
- Justyna Reczeniedi: Bogna Sokorska. Życie i kariera Słowika Warszawy – wspomnienie, Wydawnictwo Novae Res, 2011.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Bogna Sokorska na zdjęciach w bibliotece Polona