Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952 – waga musza mężczyzn

Boks na ; Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952;
waga musza	mężczyźni
waga kogucia	mężczyźni
waga piórkowa	mężczyźni
waga lekka	mężczyźni
waga lekkopółśrednia	mężczyźni
waga półśrednia	mężczyźni
waga lekkośrednia	mężczyźni
waga średnia	mężczyźni
waga półciężka	mężczyźni
waga ciężka	mężczyźni

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1952
Boks
Waga musza mężczyzn
	Nathan Brooks
	Edgar Basel
	Anatolij Bułakow; Willie Toweel

Główny artykuł: Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1952.

Turniej bokserski w wadze muszej (do 51kg) rozgrywany w ramach Igrzysk Olimpijskich w 1952 w Helsinkach. Zawody trwały od 28 lipca do 2 sierpnia 1952 na Messuhalli I. W turnieju wzięło udział 27 zawodników, każdy z innego kraju. W ramach turnieju rozegrano 26 walk z zaplanowanych 27, jedna walka nie odbyła się ze względu na nie stawienie się reprezentanta Wietnamu Południowego. Trzy walki zakończyły się przed czasem.

Mistrz olimpijski sprzed czterech lat, Pascual Pérez z Argentyny nie wystąpił na igrzyskach w Helsinkach. W turnieju wzięli udział mistrz Europy z 1951 roku Aristide Pozzali z Włoch oraz wicemistrz Hein van der Zee z Holandii. Brązowi medaliści tamtych mistrzostw wystąpili na Igrzyskach Olimpijskich 1952 w wadze koguciej^[1]. W zawodach nie wziął udziału żaden z medalistów Mistrzostw Europy w 1949 roku^[2]. Zwycięzcą został 18-letni reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks.

Hala[edytuj | edytuj kod]

Zawody odbyły się w Messuhalli I, w której oprócz zawodów bokserskich odbyły się konkurencje gimnastyczne oraz zapaśnicze. Na płycie hali zostały wydzielone dwa ringi bokserskie, na których równolegle rozgrywano pojedynki^[3].

Trybuny miały 4000 miejsc, jednakże podczas walk bokserskich ze względu na niewykorzystanie całej powierzchni boiska do hali mogło wejść 5376 kibiców, natomiast na finał ze względu na demontaż jednego z dwóch ringów 5856. Trybuny zostały podzielone na 4 klasy sektorów, na których były różne ceny biletów. Podczas finałów i półfinałów bilety kosztowały 2 100, 1 050, 600 i 300 natomiast na walki eliminacyjne odpowiednio 1050, 600, 450 i 300 marek fińskich^[3].

Zapleczem treningowym był Käpylä Sports Park, w którym znajdowało się 6 pełnowymiarowych ringów bokserskich^[3].

Media[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska w Helsinkach były transmitowane przez prasę i radio. Nie było transmisji telewizyjnych (oprócz kronik). Organizatorzy przygotowali w Messuhalli I 436 miejsc dla dziennikarzy (głównie reporterów prasowych). Dodatkowo było 12 stanowisk dla komentatorów w tym dwa dla komentatorów fińskich (język fiński i szwedzki). Samą liczbę relacjonujących dziennikarzy trudno ocenić, gdyż nie funkcjonował żaden system ewidencji, dodatkowo nie była ewidencjonowana liczba fotografów^[3].

Tabela końcowa[edytuj | edytuj kod]

Lp.	Państwo	Zawodnik
1.	Stany Zjednoczone	Nathan Brooks
2.	RFN	Edgar Basel
3.	ZSRR	Anatolij Bułakow
3.	ZPA	Willie Toweel
5.	Korea Południowa	Han Su-an
5.	Wielka Brytania	Dai Dower
5.	Norwegia	Torbjørn Clausen
5.	Rumunia	Mircea Dobrescu
9.	Cejlon	Leslie Handunge
9.	Włochy	Aristide Pozzali
9.	Szwecja	Roland Johansson
9.	Austria	Alfred Zima
9.	Indie	Sakti Mazumdar
9.	Filipiny	Al Asuncion
15.	Birma	Basil Thompson
15.	Japonia	Yoshitarō Nagata
15.	Portoryko	Pablo Lugo
15.	Finlandia	Risto Luukkonen
15.	Dania	Kjeld Steen
15.	Węgry	Kornel Molnár
15.	Meksyk	Jesús Tello
15.	Argentyna	Alberto Barenghi
15.	Protektorat Saary	Helmut Hofmann
15.	Polska	Henryk Kukier
15.	Irlandia	Ando Reddy
15.	Francja	Abdel Amid Boutefnouchet
15.	Holandia	Hein van der Zee

Walki[edytuj | edytuj kod]

1/16 finału[edytuj | edytuj kod]

2-1

2-1

3-0

2-1

3-0

2-1

2-1

Nokaut

3-0

3-0

3-0

Abdel Amid Boutefnouchet

Nokaut

3-0

wo

Nguyễn Văn Của

1/8 finału[edytuj | edytuj kod]

30 lipca 1952

3-0

30 lipca 1952

3-0

30 lipca 1952

3-0

30 lipca 1952

3-0

30 lipca 1952

3-0

30 lipca 1952

2-1

Basel i Clausen wolny los

1/4 finału[edytuj | edytuj kod]

31 lipca 1952

3-0

31 lipca 1952

2-1

31 lipca 1952

Nokaut

31 lipca 1952

3-0

1/2 finału[edytuj | edytuj kod]

1 sierpnia 1952

2-1

1 sierpnia 1952

3-0

Walki półfinałowe były zupełnie różne Niemiec Edgar Basel stoczył z Rosjaninem Anatolijem Bułakowem bardzo wyrównane starcie. Natomiast reprezentant Stanów Zjednoczonych Nathan Brooks, mimo trudnego starcia z Rumunem Dobrescu, dzień wcześniej pewnie pokonał Willie Toweela ze Związku Południowej Afryki, który dodatkowo podczas walki nabawił się kontuzji ręki.

Finał[edytuj | edytuj kod]

2 sierpnia 1952

Nathan Brooks

3-0

Edgar Basel

W finale spotkali się dwaj młodzi zawodnicy 18 letni Nathan Brooks oraz 21 letni Edgar Basel. Ze względu na różne oblicza rozgrywanego dzień wcześniej półfinału reprezentant Stanów Zjednoczonych był mniej zmęczony. W finale Brooks pewnie pokonał Niemca i zdobył swój jedyny złoty medal olimpijski, gdyż w 1953 został zawodowym pięściarzem^[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ European Championship 1951. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
↑ EuropeanChampionship 1949. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d OR1952.pdf. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).
↑ Nate Brooks Boxer. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

profil na Sports-reference.com. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-20)]. [dostęp 2014-08-12]
Raport Olimpijski. library.la84.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-07)]. [dostęp 2014-08-12]

[1] European Championship 1951. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).

[2] EuropeanChampionship 1949. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).

[raport_olimpijski-3] OR1952.pdf. [dostęp 2011-05-02]. (ang.).

[4] Nate Brooks Boxer. [dostęp 2018-10-18]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]