David McCampbell

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
David McCampbell
34 zwycięstwa
Ilustracja
komandor komandor
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1910
Bessemer (Alabama)

Data i miejsce śmierci

30 czerwca 1996
Floryda

Przebieg służby
Lata służby

1933–1964

Siły zbrojne

 US Navy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Honoru (Stany Zjednoczone) Krzyż Marynarki Wojennej (Stany Zjednoczone) Srebrna Gwiazda (Stany Zjednoczone)
Legionista Legii Zasługi z odznaką waleczności (USA)
Krzyż Wybitnej Służby Lotniczej nadany trzykrotnie (Wielka Brytania)
Medal Lotniczy - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Pochwalny Marynarki Wojennej (Stany Zjednoczone) Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Europy-Afryki-Bliskiego Wschodu (USA) Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Medal Wyzwolenia Filipin
Multimedia w Wikimedia Commons

David McCampbell (ur. 16 stycznia 1910, zm. 30 czerwca 1996) – amerykański lotnik, as myśliwski okresu II wojny światowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Bessemer w Alabamie[1], a wychował w West Palm Beach na Florydzie. Uczęszczał do akademii wojskowej w Staunton w Wirginii, zaliczył również rok na Georgia Institute of Technology.

W 1929 został powołany do United States Naval Academy, którą ukończył w 1933 z dyplomem inżynierii morskiej[1]. Zaraz po ukończeniu akademii został zwolniony z marynarki wojennej z powodu wielkiego kryzysu i braku funduszy. W czerwcu 1934 został ponownie przyjęty do służby i skierowany na USS „Portland”. W czerwcu 1937 rozpoczął szkolenie lotnicze w Pensacola[2]. 21 kwietnia 1938 otrzymał odznakę pilota i został przydzielony do 4 dywizjonu myśliwskiego (VF-4) na lotniskowcu USS „Ranger”.

Od maja 1940 służył jako Oficer Sygnalizacji Lądowania (Landing Signal Officer). 15 września 1942 przeżył zatopienie USS „Wasp” niedaleko Guadalcanal[3][1]. Po powrocie do Stanów Zjednoczonych w październiku otrzymał awans na komandora podporucznika (Lieutenant Commander[1]) i został wysłany do bazy marynarki wojennej Melbourne na Florydzie, gdzie był instruktorem sygnalizacji lądowania. 1 września 1943 został dowódcą 15 dywizjonu myśliwskiego (VF-15), w lutym 1944 objął dowództwo nad lotnictwem (myśliwce, bombowce i bombowce torpedowe) 15. grupy lotnictwa pokładowego (CAG-15, Carrier Air Group 15). Jego grupa przez 6 miesięcy spędziła ponad 20 000 godzin w powietrzu i zniszczyła więcej samolotów (315 w powietrzu, 348 na ziemi) oraz zatopiła więcej statków niż jakakolwiek grupa w wojnie na Pacyfiku[potrzebny przypis].

W czasie gdy był dowódcą „Legendarnej Piętnastki” (Fabled Fifteen), został największym asem US Navy. Chrzest bojowy przeszedł 14 maja 1944[2], a pierwsze zwycięstwo osiągnął 11 czerwca nad japońskim Zero, 8 dni później w bitwie na Morzu Filipińskim zestrzelił 5 bombowców Yokosuka D4Y Suisei w jednej bitwie, tego samego dnia po południu strącił jeszcze dwa myśliwce Zero. Największy sukces osiągnął 24 października, w jednej walce zestrzelił 9 japońskich maszyn, 7 Mitsubishi Zero oraz 2 Nakajima Ki-43, jego skrzydłowy nie pozostał w tyle, strącił 6 wrogich samolotów. Po wylądowaniu na USS „Langley” (pokład jego macierzystego USS „Essex” na to nie pozwalał) karabiny jego Hellcata miały jedynie po dwa naboje, a samolot był ręcznie zwolniony z aerofiniszera z powodu całkowitego braku paliwa[4]. Komandor McCampbell jako jedyny pilot Fast Carrier Task Force otrzymał Medal Honoru.

Od marca 1945 służył w sztabie floty w Norfok w Wirginii, w styczniu 1947 wstąpił do Armed Forces Staff College, po ukończeniu szkoły pracował w niej jako instruktor. W latach 1948–1951 służył w argentyńskiej marynarce wojennej jako starszy doradca ds. lotnictwa marynarki. Od lutego 1951 do marca 1952 pełnił funkcję pierwszego oficera na lotniskowcu USS „Franklin D. Roosevelt”. W lipcu 1952 otrzymał awans na stopień komandora (captain[1]), od marca 1952 do lipca 1953 zajmował stanowisko oficera planowania w sztabie lotnictwa floty Atlantyku. Od lipca 1953 do lipca 1954 pełnił rolę dowódcy bazy marynarki wojennej w Jacksonville. Następnie dowodził okrętem zaopatrzeniowym USS „Severn”, po czym objął dowództwo nad lotniskowcem USS „Bon Homme Richard”[1]. Od 1960 do września 1962 był oficerem Kolegium Połączonych Szefów Sztabów w Pentagonie. 1 lipca 1964 przeszedł na emeryturę.

David McCampbell zmarł na Florydzie 30 czerwca 1996[1].

Zestrzelenia[edytuj | edytuj kod]

Data Zestrzeleń Typ (miejsce)
11 czerwca 1944 1 Mitsubishi A6M Zeke (Saipan, Mariany)
13 czerwca 1944 1 Nakajima Ki-49 Helen (Saipan, Mariany)
19 czerwca 1944 5 Yokosuka D4Y Judy (pierwszy lot, bitwa na Morzu Filipińskim, Morze Filipińskie)
19 czerwca 1944 2 Mitsubishi A6M Zeke (drugi lot, Guam, Mariany)
23 czerwca 1944 1½ Mitsubishi A6M Zeke (1 wspólnie z porucznikiem C.Plantem) (Guam, Mariany)
12 września 1944 4 2 x Mitsubishi A6M Zeke, 1 x Mitsubishi J2M Jack, 1 x Mitsubishi Ki-46 Dinah (Cebu, Filipiny)
13 września 1944 3 1 Yokosuka K5Y Willow, 1 Nakajima Ki-43 Oscar & 1 B5N Kate (Negros, Filipiny)
22 września 1944 1 Mitsubishi G3M Nell (Zatoka Manilska, Filipiny)
23 września 1944 ½ Mitsubishi F1M2 Pete (wspólnie z porucznikiem R.Nallem) (Cebu, Filipiny)
21 października 1944 2 1 Mitsubishi Ki-46 Dinah, 1 Yokosuka K5Y Willow (Tablas, Filipiny)
24 października 1944 9 5 x Mitsubishi A6M Zeke, 2 x Mitsubishi A6M3 Hamp & 2 x Nakajima Ki-43 Oscar (bitwa w Zatoce Leyte, Filipiny)
5 listopada 1944 2 1 Aichi D3A Val & 1 Mitsubishi A6M Zeke (Manila, Filipiny)
11 listopada 1944 1 Nakajima Ki-43 Oscar (Ormoc, Filipiny)
14 listopada 1944 1 Nakajima Ki-43 Oscar (Zatoka Manilska, Filipiny)
Suma 34

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Źródło[5]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g David „Mac” McCampbell. acesofww2.com. [dostęp 2017-11-30]. (ang.).
  2. ↑ a b David McCampbell – top US Navy ace of WW2 [online], acepilots.com [dostęp 2017-12-02].
  3. ↑ Wasp. 8 kwietnia 2014. [dostęp 2013-05-11].
  4. ↑ McCampbell’s memorable actions on 24 October 1944 are documented in Edward H. Sims’ book Greatest Fighter Missions, as the tenth chapter of that compilation.
  5. ↑ Pacific Front [online], The International Museum of World War II [dostęp 2017-12-02] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kinzey, Bert. F6F Hellcat in detail and scale (D&S Vol.26). Shrewsbury, UK: AirLife Publishing Ltd., 1987. ISBN 1-85310-603-8.
  • Kinzey, Bert. F6F Hellcat in detail and scale (D&S Vol.49). Carrollton, Texas: Squadron/Signal Publications Inc., 1996. ISBN 1-888974-00-1.
  • Olynyk, Frank. Stars & Bars: A Tribute to the American Fighter Ace 1920–1972. London: Grub Street, 1993
  • Tillman, Barrett. Hellcat Aces of World War 2. London: Osprey Publishing, 1996. ISBN 1-85532-596-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=David_McCampbell&oldid=73081078”