Diecezja Osnabrücku

Diecezja Osnabrücku
	; Katedra diecezjalna
Państwo	Niemcy
Kraj związkowy	Dolna Saksonia
Siedziba	Osnabrück
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Metropolia	Hamburga
Katedra	św. Piotra w Osnabrücku
Biskup diecezjalny	sede vacante
Biskup pomocniczy	bp Johannes Wübbe
Biskup senior	bp Franz-Josef Bode; bp Theodor Kettmann
	Dane statystyczne (2016)
Liczba wiernych; • odsetek wiernych	563 873; 26,2%
Liczba kapłanów; • w tym diecezjalnych; • w tym zakonnych	326; 274; 52
Liczba osób zakonnych	756
Liczba dekanatów	10
Liczba parafii	221
Powierzchnia	12 580 km²
	Położenie na mapie Dolnej Saksonii Osnabrück
	Położenie na mapie Niemiec Osnabrück
	52°16′39,0″N 8°02′40,0″E/52,277500 8,044444
	Strona internetowa

Diecezja Osnabrücku (łac. Dioecesis Osnabrugensis) – katolicka diecezja niemiecka położona w północno-zachodniej części kraju, obejmująca swoim zasięgiem części landów Dolna Saksonia i Brema. Siedziba biskupa znajduje się w katedrze św. Piotra w Osnabrücku.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Diecezja Osnabrücku została założona w 772 r. przez Karola Wielkiego, który zamierzał schrystianizować podbite plemię Sasów. Pierwszym biskupem był św. Wicho (785-804), jednak faktycznym organizatorem biskupstwa był kolejny ordynariusz Meginhard z Meignoz.

W późnym średniowieczu diecezja przekształciła się w świeckie księstwo biskupie. W XVI w. wyniku reformacji większość wiernych przeszła na luteranizm. Osnabrück był miastem zamieszkanym przez mieszkańców wyznających zarówno luteranizm, jak i katolicyzm. Mimo to na terenie miasta oraz diecezji nie dochodziło do napięć między oboma wspólnotami, co stanowiło unikat w skali całej Rzeszy ogarniętej wojnami religijnymi. Wynikało to z tego, iż księża katoliccy łączyli elementy obu wyznań. Taka sytuacja utrzymała się do wojny trzydziestoletniej, zakończonej pokojem westfalskim (1648). Na jego mocy duchowni zostali zmuszeni do wyboru konfesji. Od tej pory urząd biskupa należał raz do katolików, a innym razem do protestantów. Z reguły jednak był nim książę z panującej na terenie Dolnej Saksonii dynastii Welfów. Ostatnim księciem-biskupem był książę Fryderyk August Hanowerski (1764–1803) – luteranin, mianowany biskupem w 197. dniu życia przez swojego ojca Jerzego III Hanowerskiego, króla Wielkiej Brytanii.

W 1803 r. diecezja została sekularyzowana. W jej miejsce utworzono wikariat apostolski, na czele którego stanął bp Klemens von Gruben. Jego zadaniem była duchowa opieka nad katolikami zamieszkującymi ziemie Elektoratu Hanowerskiego.

Bullą papieską Impensa Romanorum Pontificum z 26 marca 1824 papież Leon XII przywrócił diecezję Osnabrück, którą bezpośrednio podporządkowano do Rzymu. Miała być ponadto w unii personalnej z diecezją Hildesheim, jednak trwała ona tylko 2 lata (1855-1857).

W 1930 r. po reorganizacji struktury terytorialnej kościoła katolickiego w Niemczech biskupstwo to podporządkowano metropolii Kolonii.

Po II wojnie światowej większa część diecezji Hamburg, Szlezwik-Holsztyn, część Meklemburgii znalazła się w granicach NRD, co uniemożliwiało kontakty z parafiami znajdującymi się we wschodniej części Niemiec. W wyniku tego utworzono dla tych obszarów administraturę apostolską – Biskupi Urząd w Schwerin (Bischöfliches Amt Schwerin), w którym rezydował biskup pomocniczy, będący wikariuszem generalnym całej diecezji.

W 1995 r. z diecezji Osnabrück oficjalnie wyłączono administraturę apostolską w Schwerinie, którą przekształcono w archidiecezję Hamburga i tej podporządkowano biskupstwo w Osnabrücku, liczące blisko 12 tys. km² w nowych granicach.