Erwin Bordolo

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erwin Bordolo
Erwin Abondi de Boreo Bordolo
Ilustracja
major audytor major audytor
Data i miejsce urodzenia

25 sierpnia 1890
Kulików

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

–1940

Siły zbrojne

Błękitna Armia
Wojsko Polskie

Jednostki

Wojskowy Sąd Rejonowy Przemyśl
Sąd Polowy nr 33

Stanowiska

kierownik sądu
szef sądu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Erwin Ludwik Herman Bordolo (ur. 25 sierpnia 1890 w Kulikowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – major audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 25 sierpnia 1890 w Kulikowie jako syn Teodora i Marii z Michalczewskich. Przez sześć z ośmiu lat gimnazjalnych kształcił się w C. K. VI Gimnazjum we Lwowie we Lwowie, gdzie w 1908 zdał egzamin dojrzałości[1]. Podczas I wojny światowej w 1915 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytet Franciszkańskiego we Lwowie. Od 1919 był żołnierzem Armii Polskiej we Francji.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia kapitana w korpusie oficerów zawodowych sądowych ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[2][3]. W 1923 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr II w Lublinie[4]. W marcu 1925 został przesunięty w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr IV w Łodzi ze stanowiska asystenta na stanowisko sędziego śledczego[5][3]. W lutym 1926 został mianowany sędzią śledczym przy wojskowych sądach okręgowego i zatwierdzony na tym stanowisku w Wojskowym Sądzie Rejonowym Jarosław w Rzeszowie[6]. W 1928 pełnił służbę w Wojskowym Sądzie Rejonowym Przemyśl[7]. 16 grudnia 1929 został mianowany sędzią rejonowym z równoczesnym przesunięciem w WSRej.Przemyśl na stanowisko kierownika sądu[8][9]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[10]. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 2. lokatą w korpusie oficerów audytorów[11]. Od 1937 do 1939 był sędzią śledczym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr III w Wilnie[12].

We wrześniu 1939 został szefem Sądu Polowego nr 33 i równocześnie szefem służby sprawiedliwości 35 Dywizji Piechoty. Wziął udział w obronie Lwowa[13]. Po kapitulacji załogi miasta dostał się do sowieckiej niewoli i został osadzony w Obozie NKWD w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15].

W ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, został zasadzony Dąb Pamięci honorujący Erwina Bordolo w Łasku[16].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VI. we Lwowie za rok szkolny 1907/8. Lwów: 1908, s. 109.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1092.
  3. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 988.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1082.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 1 kwietnia 1925 roku, s. 184.
  6. ↑ Rozporządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 1, 7, 6 lutego 1926. 
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 695.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 378.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 310, 886.
  10. ↑ „Oświata - to potęga”. Wydawnictwo pamiątkowe z okazji obchodu 15-lecia Niepodległości Państwa Polskiego. Przemyśl: 1933, s. 95.
  11. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 322.
  12. ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 869.
  13. ↑ Dokumenty 1997 ↓, s. 172.
  14. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  15. ↑ Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 2014-08-05].
  16. ↑ Erwin Bordolo. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2018-09-16].
  17. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Erwin_Bordolo&oldid=66901585”