Filip Kochański

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Filip Kochański
Fhilipp Ritter Kochański von Lubicz
pułkownik dyplomowany kawalerii pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia

20 kwietnia 1875
Wyżnica

Data i miejsce śmierci

wrzesień 1936
Gdańsk

Przebieg służby
Lata służby

do 1922

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

6 Pułk Ułanów
4 Pułku Ułanów

Stanowiska

szef sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 Krzyż Żelazny (1813) II Klasy

Filip Kochański h. Lubicz (ur. 20 kwietnia 1875 w Wyżnicy, zm. we wrześniu 1936 w Gdańsku) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 20 kwietnia 1875, w rodzinie Antoniego i Marii Sabiny z Teodorowiczów (1848–1935)[1]. W 1897 ukończył Terezjańską Akademię Wojskową i został oficerem zawodowym kawalerii c. i k. armii. W 1908 mianowany rotmistrzem Sztabu Generalnego. W 1910 służył w Tarnowie[2]. W 1912 był dowódcą 6 szwadronu w Pułku Ułanów Nr 6. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach.

Podczas I wojny światowej został przydzielony do Legionów Polskich 26 września 1915. Był szefem sztabu III Brygady, później od 4 maja 1916 szefem sztabu Komendy Legionów Polskich. Na stopień majora został awansowany ze starszeństwem z 1 października 1916 w korpusie oficerów kawalerii. Od stycznia 1917 ponownie służył w armii austriackiej. Jego oddziałem macierzystym był Pułk Ułanów Nr 6[3]. Został wzięty do niewoli przez wojska rosyjskie 19 maja 1917, a w marcu 1918 oswobodził się z obozu pod Piotrogrodem. Wówczas ponownie wstąpił do 4 pułku ułanów. Trafił do niewoli na froncie włoskim 3 listopada 1918, po czym 12 dnia tego miesiąca uciekł i dostał się do Wiednia.

25 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, i przydzielony do Sztabu Generalnego w Warszawie[4]. Został szefem sztabu (zastępcą) pełnomocnika wojskowego Rzeczypospolitej w Wiedniu. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w czerwcu 1919 został zastępcą szefa sztabu Frontu Mazowieckiego. Od 16 sierpnia 1919 był zastępcą Przedstawiciela Wojskowego przy Komisariacie Generalnym RP w Wolnym Mieście Gdańsku[5][6]. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego[7].

Z dniem 1 kwietnia 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku na podstawie orzeczenia Komisji Superrewizyjnej, jako inwalida z prawem noszenia munduru[8]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu pułkownika[9]. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku w korpusie oficerów stanu spoczynku kawalerii.

W latach 20. jako emerytowany oficer zamieszkiwał w Warszawie[10][11][12]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Starogard. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”[13]. Zmarł we wrześniu 1936 w Gdańsku[14][15].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Filip Lubicz-Kochański [online], geni_family_tree [dostęp 2021-10-07] (pol.).
  2. ↑ Ruch przyjezdnych. „Nowa Reforma”. Nr 142, s. 2, 30 marca 1910. 
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 907, 1015.
  4. ↑ Dz. Rozp. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 grudnia 1918 roku, s. 86, 90.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, s. 510, ogłoszono rozkaz o przeniesieniu na stanowisko przewodniczącego Komisji Traktatowej przy Oddziale I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 28 lipca 1920 roku, s. 670, z datą 30 czerwca 1920 roku anulowano rozkaz o przeniesieniu do Komisji Traktatowej.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 9 czerwca 1920 roku, s. 399.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 6 maja 1922 roku, s. 345.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 739.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1579.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1408.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 884.
  13. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 335, 1013.
  14. ↑ Z Gdańska. „Dziennik Bydgoski”. Nr 226, s. 29 września 1936, 4. 
  15. ↑ Gdańsk. Ś.p. Filip Lubicz-Kochański. „Kurier Warszawski”. Nr 274, s. 6 października 1936, 4. 
  16. ↑ a b c d e f g h Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1015.
  17. ↑ Odznaczenia w Legionach. „Goniec Polowy Legionów”. Nr 10, s. 4, 31 października 1915. Lwów. [dostęp 2021-10-07]. 
  18. ↑ Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”. Nr 17, s. 4, 16 kwietnia 1916. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Filip_Kochański&oldid=71890040”