Franciszek Koziej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Kierśnicki
chorąży chorąży
Data i miejsce urodzenia

10 grudnia 1897
Sobianowice

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

przed 19181940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

I Brygada Legionów Polskich
1 Pułk Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego,
Wojskowy Instytut Geograficzny

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Odznaka honorowa za Rany i Kontuzje
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Brązowy Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Odznaka 1pułleg

Franciszek Koziej (ur. 10 grudnia 1897 w Sobianowicach, woj. lubelskie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – chorąży Wojska Polskiego[1], kawaler Krzyża Niepodległości, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jana i Barbary z Przybyszewskich. Żołnierz I Brygady Legionów. W wyniku kryzysu przysięgowego został internowany m.in. w Łomży. W latach 1918–1921 służył w 1 pułku szwoleżerów[2].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1931, w stopniu starszego sierżanta, pełnił służbę w 8 baonie KOP w Stołpcach[3]. Był m.in. kierownikiem Rejonowej Składnicy Map WIG w Wołkowysku dla DOK Nr III.

W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli radzieckiej z transportu ewakuacyjnego składnicy map w Baranowiczach. Według stanu na kwiecień 1940 był jeńcem obozu w Kozielsku. Między 15 a 17 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 29/1 z 13.04.1940. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[4]. Nie został identyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943[5]. Krewni do 1990 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie.

Miał żonę Feliksę i córkę Danutę[2].

Postanowieniem nr 112-49-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został pośmiertnie mianowany na stopień podporucznika. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Odznaka 1 puł Leg

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, Warszawa 1991, s. 147.
  2. a b Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000, s. 300.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 19 marca 1932 roku, s. 200.
  4. УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 397.
  5. Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  6. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352.
  7. a b c d e Na podstawie fotografii [1]
  8. Grażyna Wosińska, Losy legionisty Franka, żołnierza Józefa Piłsudskiego, „naszemiasto.pl”, 9 listopada 2011 [dostęp 2018-05-01] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.