Furkotna Przehyba

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Furkotna Przehyba
Ilustracja
Państwo

 Słowacja

Wysokość

2389 m n.p.m.

Pasmo

Tatry, Karpaty

Sąsiednie szczyty

Hruby Wierch, Furkot

Data zdobycia

1 września 1906 r.

Pierwsze wejście

I. Król, E. Panek

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole znajduje się punkt z opisem „Furkotna Przehyba”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Furkotna Przehyba”
Ziemia49°10′09,6″N 20°01′38,1″E/49,169333 20,027250

Furkotna Przehyba (niem. Rauschbachschulter, słow. Furkotská priehyba, węg. Furkota-nyereg[1], 2389 m n.p.m.[2]) – najniższe miejsce w grani łączącej Hruby Wierch (2429 m) z Furkotem (2402 m) w słowackiej części Tatr Wysokich. Grań ta jest niemal pozioma, jej wybrzuszenia nie przekraczają wysokości 5 m. Oprócz Furkotnej Przehyby nazwano jeszcze jedno siodełko – Hruby Przechód znajdujący się tuż poniżej kopuły szczytowej Hrubego Wierchu[3].

Do Doliny Młynickiej z Furkotnej Przehyby opada skalisto-trawiaste zbocze, do Niewcyrki stromy i kruchy żleb o deniwelacji około 90 m, przegrodzony kilkoma progami[3].

Latem chodzono granią przez Furkotną Przehybę jeszcze w czasach przedturystycznych. Pierwsze zimowe wejście: Gyula Hefty, Tibold Kregczy, Endre Maurer i Lajos Rokfalusy 13 stycznia 1912 r.[4]

Drogi wspinaczkowe:

  1. Z Doliny Młyńskiej; 0 w skali tatrzańskiej, czas przejścia 30 min
  2. Z Niewcyrki; II, miejsce III, 30 min
  3. Z Furkotu na Hruby Wierch południową granią; 0+, 30 min[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2021-02-05] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  2. Úrad geodézie, kartografie a katastra Slovenskej republiky, Produkty leteckého laserového skenovania [online].
  3. a b c Władysław Cywiński, Grań Hrubego. Przewodnik szczegółowy, tom 14, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2008, ISBN 978-83-7104-039-9.
  4. Witold Henryk Paryski. Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część VIII. Młynicka Przełęcz – Krywań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1956